Leuk om even bij S&M&S te zijn, leuk kind, trotse ouders, beetje belachelijke oren maar ach..
Ik hoop dat ze in grotere mate zullen kunnen genieten van hun spruit als ik van de eerste weken/maanden van Mika en eigenlijk ook Lukas, dit omdat we er ook nog een puberende peuter bij hadden, 't was pittig.
Ik kan maar niet ontdekken wat hun (S&M) woning groter maakt als onze nieuwe woning, je ziet in de leefruimte meer ruimte, waarschijnlijk zit het in de diepte, misschien een metertje dieper of zo? Kweenie.
Maar goed, het moge duidelijk zijn dat de verhuizing (9 augustus waarschijnlijk) de nodige hoofdbrekens oproept, althans bij mij dan.. Dit soort avonturen roepen altijd spanning op, veel gedoe en vragen die nog niet beantwoord zijn maken mij onzeker, eigenlijk bang. Maar goed, dat is mijn makke, wel altijd weer balen, ik wou dat ik makkelijker was.
Neemt niet weg dat ik er wel aan toe ben, meer ruimte, ook in spreekwoordelijke zin, een eenling als ik heeft die ruimte (private space) in meer dan gemiddelde mate nodig.
Ik ben de laatste tijd erg prikkelbaar, het zijn de prikkels op mijn werk en thuis die mij af en toe doen duizelen, dan lijkt het alsof ik niets meer te zeggen heb over mijn leven, die prikkels van gebeurtenissen en mensen om mij heen doen mijn atoompjes spatten.
En doordat ik zo prikkelbaar ben reageer ik logischerwijs ook niet taktisch of vol met medeleven, simpelweg omdat ik daar geen ruimte meer voor heb, ben mij in zekere zin op mijzelf aan het richten aangezien ik anders plof, ik ben aan het overleven. Dit brengt dan weer met zich mee dat sommige mensen zich tekort gedaan voelen en fel reageren, dat maakt de dingen niet makkelijker. Ik voel mij dan een slechte man, een slechte zoon of gewoon een slecht mens, erop uit om mensen pijn te doen en tekort te doen, da's pijnlijk aangezien het zo enorm de plank misslaat.
Ik troost mij met de gedachte dat ik op zijn minst een goede vader ben voor mijn kinderen, ongetwijfeld op mijn eigenwijze manier maar wel goed, en ik denk zelfs beter als menig ander.
De kids zijn dol op mij, waar anderen mij afkeuren om mijn soms botte of anderszins vreemde gedrag zijn het de kinderen die mij er juist om waarderen, dat zie ik, dat weet ik.
In verband met onze nieuwe woonplek merk ik dat ik onzeker wordt door de gedachte (al dan niet terecht) dat ik misschien wel mijn anonimiteit kwijtraak. Een dorp waar mensen daadwerkelijk willen weten wie ik ben, dat fenomeen ken ik niet zo goed.
Ach, ik weet niet hoe ik het moet uitleggen..
Dag of wat later..
Ben aan de zieke kant, snotverkouden en ben al een tijdje erg moe, zeer slecht geslapen al een week of zo.. dit komt door de kinderen die ook slecht slapen, door de spanning, door de warmte en ook door mijn verkoudheid.
Merk dat ik mij zorgen maak, komt eerder voor als ik niet goed in mijn vel zit natuurlijk..
Maak mij zorgen over de vele dingen die geregeld moeten worden, het leeg moeten opleveren van een woning, de onvoorziene kosten die je met verhuizingen altijd om de oren vliegen. Natuurlijk hebben we vreselijke mazzel met een leuke woning waar de vloeren al liggen en de muurtjes al keurig gewit zijn maar er blijft toch in alle redelijkheid nog genoeg over aan investeringen die moeten worden gedaan.
Enkele voorbeelden van belangrijke en minder belangrijke dingen..
GarderobekastTafel & stoelen (wil moeders voor ons bekostigen)- Horren en eigenlijk vooral een hordeur voor de deur naar de tuin
- Extra telefoon voor op zolder of de eerste verdieping?
- Gordijnen en roeden.
- Buiten-konijnenhok?
- Bank? Misschien dat we moeders bank mogen overnemen maar aangezien het een mooie leren bank is bestaat de kans dat de katten die zullen slopen en er misschien een andere oplossing gezocht moet worden. Feit blijft dat we één bankstel niet zullen meenemen en dus iets nodig hebben.
- En zo zullen er nog veel meer dingen zijn, er zijn altijd dingen die je niet voorzien had.
De katten, wat moet ik ermee?
Ik kan ze haten maar ik gun ze ook een goed leven, als dat niet het geval was geweest dan had ik ze allang de deur uitgedaan, zoals zoveel mensen zouden doen.
Om te beginnen moet ik ze de eerste 3 á 4 weken toch wel binnenhouden aangezien je anders het risico loopt dat ze in paniek de buurt inrennen en de weg niet meer terug vinden.
Dan zou je ervoor kunnen kiezen ze gewoon naar buiten te laten gaan, Asla is dan geen punt, die blijft altijd in de buurt, dat liet ze in onze tijd in Hongarije zien, ze blijft in de buurt van de woning, nu is ze ondertussen ook al oud en het zou zomaar kunnen zijn dat ze geeneens naar buiten gaat.
Koddie is een binnenkat, hij durft zelfs de gang niet op, één keer durfde hij het wel maar hij schrok zo enorm van zijn plotseling groter geworden wereld dat ie in paniek 3 meter hoog tegen de muur opsprong, sindsdien nooit meer de gang op geweest.
Katje is van origine een buitenkat en is dus lastiger binnen te houden.
Dan zit je met het feit dat het buitenleven allerlei risico's met zich meebrengt, om te beginnen ga je ongedierte krijgen, vooral vlooien en verder ook modderpoten op het laminaat.
In Hongarije had Asla naaktslakken ontdekt, die speurde ze dan op in de tuin en nam ze mee naar binnen, als ik dan thuis kwam lag soms de vloer bezaaid met naaktslakken, al dan niet levend. En dan heb ik het nog niet over vogeltjes en muizen.
En verder denk ik toch ook aan de risico's voor henzelf in die buitenwereld, met name aan het verkeer, al heb je dat op zich niet zo heel erg veel in dit dorp, maar toch..
Binnenhouden is natuurlijk ook een optie, we hebben nu meer ruimte dus het zou zomaar kunnen, desalniettemin is het lastig katten binnen te houden, het risico zal toch blijven bestaan dat ze naar buiten glippen.
Waar zetten we de kattenbak, en dit natuurlijk rekening houdend met het feit dat katten eigenwijze dieren zijn die niet van lotje getikt zijn en als ze moeten piesen niet helemaal naar zolder zullen lopen.
Nou goed, ik moet er nog over denken..
Dan zit je in een dorp zonder auto, in alle redelijkheid kunnen wij geen auto bekostigen en ik merk dat het mij meer dan ooit dwarszit. Vooral voor Ellis zou het zoveel schelen om die reistijd naar haar werk schappelijk te houden, maar überhaupt is een auto in zo'n dorp geen overbodige luxe.
Het zit me dwars dat ik maar blijf hangen in mijn huidige werk en het hongerloon wat er tegen over staat. En met het dreigende massaontslag voor de deur wordt de angst alleen maar groter, als ik mijn hongerloon verlies redden we het niet.. vrees ik.
Ik ben bang en voel me totaal verlamt wat dat betreft.
Tjonge, wat voel ik mij mislukt zeg, snap niet dat Onze Lieve Heer ervoor koos om mij te creëren, had hij eigenlijk wel een bedoeling met mij? Of ben ik niet meer dan een misbaksel?
Net kwam er een verhuismannetje langs om de boel te inventariseren, we hebben verdomd veel spullen, natuurlijk kan er vanalles weg maar een heleboel ook niet, nogmaals.. we hebben verdomd veel spullen! Als ik om mij heen kijk dan zakt de moed mij totaal in de schoenen, dan duik ik achter mijn computerscherm om het maar niet te hoeven zien, ik trek het gevoelsmatig gewoon niet.
Het verhuismannetje zal vandaag een offerte opsturen en ik hou mijn hart vast.. moeders betaalt het maar dat maakt het er op zich niet makkelijker op als blijkt dat het poepieduur is, daar voel ik mij dan bezwaard bij.
Ik zie enorm op tegen het uitbaggeren van onze huidige woning, spullen weggooien en inpakken en ik zie nog meer op tegen de verhuisdag!
Spijtig genoeg is er geen manier om een bepaalde periode van je leven versneld af te spelen, dat je je leven zet op "5 weken vanaf nu".
Het is een moeilijke tijd, ben ik niet druk met werk dan ben ik wel overprikkelt in de thuissituatie, heb niet het gevoel dat ik nog aan mijzelf toekom, kan mij niet heugen dat ik voor het laatst eens lekker uitsliep.. trouwens, als de gelegenheid zich aandient dan wordt ik nog tegen 5'en wakker.
De relatie met Ellis is ook niet meer wat het geweest is, niet dat we problemen hebben, dat zeker niet.. maar we komen niet meer aan elkaar toe ook, samen leuke dingen doen, een beetje waardevolle tijd hebben, dat is niet meer. Ontdanks het feit dat ik mij over ons totaal geen zorgen maak is de laatste tijd de lol ver te zoeken.
Samenleven kan ook heel leuk zijn.. toch?
Nou goed, zit even in een dip dus, het voordeel van zo'n dip is dat het alleen maar beter kan gaan, maar da's een schrale troost.
