Trek me terug..
De angst blijft aan me vreten..
Ik tril, ik zweet, ik ben vreselijk bang.
Het is nooit anders geweest, al die angst, elke minuut van mijn leven, het maakte mij bitter vanaf mijn kinderjaren. Zo bang voor conflict dat ik alles uit de weg ga, daardoor enorm gefrustreerd raak en dus conflicten krijg.
Smachten naar vriendschap, naar warmte, naar aandacht, naar respect, naar iemand die tegen mij opkijkt, naar iemand die mij mooi vind, geloofd, waardeerd. Maar tegelijkertijd het zo niet voelen, ik wordt niet gezien, zo voel ik het, ik ben altijd alleen. Ik smacht naar contact met mensen maar haat ze door en door.. ik ben te zwak om het aan te kunnen.
Ik ben stom geweest om 2 kinderen en een vrouw van mij afhankelijk te laten zijn, het was een stomme keus, ik zadel hen met mij op, een vader en man waarop ze niet kunnen bouwen.
Schiet mij maar lek.