op2

Nou, begin weer ‘een beetje’ op te krabbelen.. al is het meestal niet van lange duur.
Mijn zoveelste depressie, gemiddeld heb ik dat zo’n 8 tot 10 keer per jaar denk ik, heb er dus al vele gehad in mijn leven..
Meestal maar een dag of 3 of 4, pittig maar mee te leven, de onderliggende problematiek is zoveel moeilijker om mee te leven.. dat is de oorzaak van de ellende, ook de depressies.
Ik vrees dat ik toch maar weer de GGZ in moet, dit gaat niet goed, ik verval regelmatig in depressies, met veel doods- en zelfmoordgedachten en een algeheel roetzwarte wereld..
Ik moet voor mijn gezin aan de bak.. denk ik, vind ik.
Verder zijn er ondertussen ‘misschien’ beter op mijn stoornis toegespitste behandelingen beschikbaar???
Ik weet het niet, ik hoop het.. maar ik zie er tegen op, alles heeft een prijs, ook zo’n behandeltraject heeft een prijs.. in de zin van de ultieme confrontatie met je ‘demon’.
De angst schiet me om het hart als ik er aan denk..
Maar de angst schiet me ook om het hart als ik denk aan op deze manier doormodderen.. dit gaat ook niet, ik kan niet optimaal functioneren voor mijzelf en voor mijn gezin.
Ik worstel telkens om minimaal te functioneren.. loop telkens weer tegen dezelfde muren op, en het doet nog net zo’n pijn als 20 of 30 jaar terug, en alle kennis die ik heb vergaart in al die jaren helpt me niet, mijn kop werkt niet mee.

In het kader van “Wil ik weer terug het traject in?” denk ik de laatste tijd vaak aan mijn periode’s van dagbehandelingen.. een aantal mensen die ik aldaar tegenkwam..
Karel: Manisch-Depressief, suïcidaal als ie depressief was, en een (ziekelijk) energieke en leuke knul als ie manisch was. Heb een aantal keer wat nachten doorgehaald met hem, ik was altijd jaloers op hem als ie manisch was, omdat ie dan zo makkelijk en aantrekkelijk was voor mensen om hem heen, vooral de vrouwen. Hij leek heel erg op Jim Morrison. Ik had altijd het gevoel dat zelfmoord zijn einde zou worden.
Danny: Van jongs af aan verwaarloost, had geeneens basisschool gehad, kon niet lezen, schrijven, klokkijken etc.. Onderontwikkeld aan de ene kant dus maar als ie zijn mond open deed bleek hij enorm wijs en intelligent, als hij iets riep was het altijd raak. Grote kerel, je zag een gezicht waar een zwaar leven onder schuil ging, maar ook enorm goed hart en warme persoonlijkheid, zoals je ze zelden ziet.
Anne-Marie: Borderliner.. zij lag elke dag wakker van dingen die mijn oren deden klapperen, zij leefde in een bizarre wereld. Na haar diagnose verliet ze de behandelgroep en werd doorverwezen naar een specifieke behandeling voor haar stoornis, daar knapte ze enorm op.
Linda: Sprak altijd in de derde persoon over zichzelf.. Als je vroeg: “Wat heb je gisteravond gedaan?” dan zei zij: “Zij heeft tv gekeken”.. keek op zichzelf neer (letterlijk dus), stond buiten zichzelf.
Clair: Extreem onzeker.. zij neukte met iedere vent (o.a. met mij) om maar aardig gevonden, of bevestigd te worden in haar bestaan of zoiets.., liefst met een paar lijntjes coke erbij.
Wendy: Had extreme last van een tik in haar oog, niemand zag ooit die tik maar zij hield er een zwaar ontwricht leven aan over, durfde niet meer naar buiten etc.. met antidepressiva en wat psychotherapie knapte ze snel op, niemand kon zo snel praten als zij.. en deed dat ook volop.
Harry: Zeer verlegen en angstig, had altijd een grote rugtas om met daarin honderden floppy's die bij zijn pc hoorde, bang als ie was dat ze gestolen zouden worden als ie weg was.
Ook had ie last van paniekaanvallen als ie jeugdigen op straat tegenkwam, bang dat ze hem iets zouden aandoen.
(Peter dacht ik..): Volwassen vent met een sex-verslaving, dacht altijd en overal aan sex, had ook een ontwricht leven, gehandicapte dochter en een relatie waarin extreme sex een belangrijke rol speelde. Hij maakte zich zorgen omdat het steeds gevaarlijker werd. Voelde zich geïntimideerd door mij en Wendy omdat wij heel direct waren en hem niet ontzagen in onze vragen.. bv: “Zit je wel eens aan je gehandicapte dochter?”
(naam vergeten): Zat helemaal vast en opgesloten.. ook lichamelijk, liep altijd in een starre houding, alsof ie reuma had (had ie niet), zei vaak niets, staarde naar de muur als je hem iets vroeg, alsof ie je niet hoorde, soms reageerde hij dan pas een paar minuten later. Soms leek het wel een vorm van catatonische stupor.
Karel werd een keer boos op hem en riep: “Reageer nou toch eens lul!!”
(hij reageerde niet :-)
Minke: Van jongs af aan moest ze voor haar jongere gehandicapte broertje zorgen, dat was uiteindelijk verworden in de overtuiging dat ze voor iedereen (de hele mensheid) moest zorgen.
Bij mijn afscheid vertelde ze me dat vooral ik bij haar het ‘zorg-gevoel’ opwekte.. het gevoel dat ze voor me wilde zorgen..

Nou goed, ik zal binnenkort toch naar de huisarts moeten voor iets, misschien ben ik dan zover om door verwezen te worden naar 1 of andere instantie.

op

Ik wil eigenlijk niet meer, niet zoals het ging tot nu toe.
Mijn leven voelt naar, eenzaam en angstig.
Mijn moeder is dood, de enige voor wie ik vroeger aan het leven vastklampte.. en nu zijn het vrouw en kinderen, vooral de kinderen, kunnen zij zonder mij? Ik weet het niet.. ik denk het wel maar o.. wat belast ik ze met mijn heen gaan, ik gun het ze zo vreselijk niet.
Elke beweging doet me pijn, alles wat ik doe of laat zorgt voor angst of schuld, met als gevolg frustratie, verdriet en woede.
Als ik beweeg naar het leven om mij heen merk ik dat ik het niet aan kan, er niet thuis hoor.. het valt me zo zwaar, al mijn leven lang.
Als ik beweeg naar genezing merk ik dat het niet bestaat, al die jaren.. vele vele jaren van tomeloos zoeken en proberen.. het heeft me marginale winst opgeleverd, waaronder een diagnose.
De o zo bittere eenzaamheid, de schuld, de angst, de woede, de radeloosheid.. er is sinds mijn vroege jeugd niets veranderd.
En nu voel ik dat ik het niet meer kan, ik ben zo vreselijk moe van alles.
Er is iets vreselijk mis gegaan vroeger.. een combinatie van dingen, van aanleg, opvoeding, turbulentie, van verkeerde keuzes.
Ik moet kiezen maar kan dat niet, zoals ik dat nooit kon, kiezen tussen leven en dood. Het leven is zo pijnlijk dat ik mij er steeds meer uit terug trek, mij afzonder zoals ik altijd al deed, dat voelt namelijk nog het veiligst.. De wil om te knokken is bijna helemaal weg, de hoop is helemaal weg..
En de dood.. als ik denk aan het verdriet bij de kinderen over het verlies van hun oma, hoe komt mijn dood dan aan..
Ik wil niet dood maar ik weet wel dat ik dan eindelijk rust heb, verlost ben van een zwaar en onbevredigend leven, vaak kijk ik er naar uit.

Ik wou dat iemand mij begrijpen kon, maar zo werkt het niet, mensen zien het niet, ze zien niet hoe er van binnenuit continue tegen mij geduwd wordt en er aan me getrokken wordt. Je zou zomaar ik de duivel gaan geloven..

Ik ben echt radeloos. Weet niet meer waar ik het zoeken moet, moet ik weer de hulpverlening in? Voor mijn stoornis hebben ze alleen maar zware dagbehandelingen die in het beste geval ‘je leren omgaan met je handicap’ en met 43 jaar is kans op een eventuele verbetering niet groot. En ik kan de woorden niet vinden om duidelijk te maken hoe zwaar dat soort behandelingen zijn, daar heb ik namelijk al een flink portie van gehad. Ik geloof niet dat ik dat nog kan opbrengen.

Ik zie me de laatste tijd vaak in hetzelfde bed liggen als waar mijn moeder lag, in het hospice.. wachtend op de dood, de radeloze blik in de ogen van mijn vrouw, het verdriet in de ogen van mijn kinderen. Een dank je wel.. bedankt voor wat je voor ons hebt betekend en rust zacht..
O mensen, ik zit zo stuk.

plechtigheid voorbij

Gruwelijk noodweer, enorme storm, regen, mensen uit de buurt hebben de kerstbomen op straat gezet en die zien wij letterlijk over de stoep aan ons voorbij schuiven. Moeders is boos.

Waarschuwing extreem weer: N-Holland en Friesland windstoten tot 120 km/uur.
	In de provincies Noord-Holland en Friesland komen zeer zware windstoten voor tussen 100 en 120 km/uur. Ook elders is er kans op zware windstoten van 80-90 km/uur, vanmiddag 90-100 km/uur en vlak aan zee mogelijk 100-110 km/uur. In de kustprovincies houden de zware windstoten ook vanavond en komende nacht aan.

Met zijn allen rond de kist.. Rob begint te 'speechen' en ik ga helemaal plat, janken.. kon niet meer stoppen.. als mam meekijkt dan jankt ze met me mee (vandaar het extreme weer), ze ziet me reageren zoals ze mij kent en zelf ook zou reageren, vol emotie.
Nou goed, samen wat drinken, eten, babbelen.. van mij hoefde het niet maar goed.. heb het spelletje braaf meegespeelt, ben wel blij weer thuis te zijn.

prut

Over 20 minuten naar de plechtigheid.. maakte 6 uur nog mee vanochtend, werd om half 10 wakker gemaakt.. ben helemaal stuk, barstende koppijn, janken, ziek van alles.

crematieplechtigheid

Morgen is het zover..
Dan wordt ze gecremeerd.. dan krijgen we de plechtigheid.. sober maar toch de bullshit die zo haaks staat op haar wens, en ook de mijne.

Ik zeg het maar alvast.. als ik sterf dan wil ik geen plechtigheid!
En eigenlijk heb ik ook het liefst dat mijn lijk gewoon in de tuin blijft liggen, net zolang totdat ik op ga in het onkruid.

Mijn gezin mag zelf een weg vinden om mij te eren of whatever, maak het maar zoals je wenst maar geen officiele plechtigheid met speeches en andere flauwekul.
Koop maar een mooie kaars en steek 'm in de hens, gewoon thuis, met een goed glas bier.. een Westmalle of zo..

Maar ja..een gestorvene heeft bagger weinig invloed op hoe de dingen gaan op de eigen crematie.. ookal staat alles op papier.. veel achterblijvers vinden zichzelf veel belangrijker.. die willen 'officieel' afscheid nemen en zo.. nou ik kan je zeggen.. afscheid nemen doe je diep in de nacht, turend naar de koplamp van een overvliegend vliegtuig.. of in de auto, starend naar de weg.. of als je de kliko naar zijn plek rijd.. of als je een beetje in je blog schrijft.. dat zijn de momenten dat je zo enorm kan stuk gaan.

Bllg.. waar het een paar dagen wat beter ging zit ik nu weer in de put, zal blij zijn als deze poppekast voorbij is en ik 'gewoon' weer de schijtluiers van Luuk mag verschonen, en mag mekkeren op Miek.

Nog een aantal klusjes..
 - de woning van moeders uitruimen, redden wat er te redden valt voordat mijn schattige broer de boel in een container gooit.
- geldzaken afhandelen.
- condoliances incaseren.
- kinderen duidelijk maken dat oma dood is.

en pas dan kan ik eigenlijk echt gaan afscheid nemen, wennen aan de lege plek waar moeders ooit was, wennen aan de gedachte dat ik geen familie meer heb die bizarre Mark een beetje snapt, en ook wennen aan de gedachte dat wij het als gezin zoveel zwaarder zullen hebben de komende jaren.. niemand meer die in 10 minuten bij ons kan zijn in geval van behoefte.

Jaja.. tis momenteel allemaal bagger.

P.s: ik wil ook geen achterafkaartjes, dat kost bakken met geld en dat geld gaat naar die lijkelulo's in zwarte kostuums, ik gun het ze niet.. hyve of twitter maar door aan de enkele geinteresseerde dat ik dood ben, dan kan het altijd nog achteloos worden weggeklikt als boooring.. lekker makkelijk en spotgoedkoop.

Mam!! Waar ben je!!?? Wat krijg je hier nog van mee??