Ik wil eigenlijk niet meer, niet zoals het ging tot nu toe.
Mijn leven voelt naar, eenzaam en angstig.
Mijn moeder is dood, de enige voor wie ik vroeger aan het leven vastklampte.. en nu zijn het vrouw en kinderen, vooral de kinderen, kunnen zij zonder mij? Ik weet het niet.. ik denk het wel maar o.. wat belast ik ze met mijn heen gaan, ik gun het ze zo vreselijk niet.
Elke beweging doet me pijn, alles wat ik doe of laat zorgt voor angst of schuld, met als gevolg frustratie, verdriet en woede.
Als ik beweeg naar het leven om mij heen merk ik dat ik het niet aan kan, er niet thuis hoor.. het valt me zo zwaar, al mijn leven lang.
Als ik beweeg naar genezing merk ik dat het niet bestaat, al die jaren.. vele vele jaren van tomeloos zoeken en proberen.. het heeft me marginale winst opgeleverd, waaronder een diagnose.
De o zo bittere eenzaamheid, de schuld, de angst, de woede, de radeloosheid.. er is sinds mijn vroege jeugd niets veranderd.
En nu voel ik dat ik het niet meer kan, ik ben zo vreselijk moe van alles.
Er is iets vreselijk mis gegaan vroeger.. een combinatie van dingen, van aanleg, opvoeding, turbulentie, van verkeerde keuzes.
Ik moet kiezen maar kan dat niet, zoals ik dat nooit kon, kiezen tussen leven en dood. Het leven is zo pijnlijk dat ik mij er steeds meer uit terug trek, mij afzonder zoals ik altijd al deed, dat voelt namelijk nog het veiligst.. De wil om te knokken is bijna helemaal weg, de hoop is helemaal weg..
En de dood.. als ik denk aan het verdriet bij de kinderen over het verlies van hun oma, hoe komt mijn dood dan aan..
Ik wil niet dood maar ik weet wel dat ik dan eindelijk rust heb, verlost ben van een zwaar en onbevredigend leven, vaak kijk ik er naar uit.
Ik wou dat iemand mij begrijpen kon, maar zo werkt het niet, mensen zien het niet, ze zien niet hoe er van binnenuit continue tegen mij geduwd wordt en er aan me getrokken wordt. Je zou zomaar ik de duivel gaan geloven..
Ik ben echt radeloos. Weet niet meer waar ik het zoeken moet, moet ik weer de hulpverlening in? Voor mijn stoornis hebben ze alleen maar zware dagbehandelingen die in het beste geval ‘je leren omgaan met je handicap’ en met 43 jaar is kans op een eventuele verbetering niet groot. En ik kan de woorden niet vinden om duidelijk te maken hoe zwaar dat soort behandelingen zijn, daar heb ik namelijk al een flink portie van gehad. Ik geloof niet dat ik dat nog kan opbrengen.
Ik zie me de laatste tijd vaak in hetzelfde bed liggen als waar mijn moeder lag, in het hospice.. wachtend op de dood, de radeloze blik in de ogen van mijn vrouw, het verdriet in de ogen van mijn kinderen. Een dank je wel.. bedankt voor wat je voor ons hebt betekend en rust zacht..
O mensen, ik zit zo stuk.
