Nou, begin weer ‘een beetje’ op te krabbelen.. al is het meestal niet van lange duur.
Mijn zoveelste depressie, gemiddeld heb ik dat zo’n 8 tot 10 keer per jaar denk ik, heb er dus al vele gehad in mijn leven..
Meestal maar een dag of 3 of 4, pittig maar mee te leven, de onderliggende problematiek is zoveel moeilijker om mee te leven.. dat is de oorzaak van de ellende, ook de depressies.
Ik vrees dat ik toch maar weer de GGZ in moet, dit gaat niet goed, ik verval regelmatig in depressies, met veel doods- en zelfmoordgedachten en een algeheel roetzwarte wereld..
Ik moet voor mijn gezin aan de bak.. denk ik, vind ik.
Verder zijn er ondertussen ‘misschien’ beter op mijn stoornis toegespitste behandelingen beschikbaar???
Ik weet het niet, ik hoop het.. maar ik zie er tegen op, alles heeft een prijs, ook zo’n behandeltraject heeft een prijs.. in de zin van de ultieme confrontatie met je ‘demon’.
De angst schiet me om het hart als ik er aan denk..
Maar de angst schiet me ook om het hart als ik denk aan op deze manier doormodderen.. dit gaat ook niet, ik kan niet optimaal functioneren voor mijzelf en voor mijn gezin.
Ik worstel telkens om minimaal te functioneren.. loop telkens weer tegen dezelfde muren op, en het doet nog net zo’n pijn als 20 of 30 jaar terug, en alle kennis die ik heb vergaart in al die jaren helpt me niet, mijn kop werkt niet mee.
In het kader van “Wil ik weer terug het traject in?” denk ik de laatste tijd vaak aan mijn periode’s van dagbehandelingen.. een aantal mensen die ik aldaar tegenkwam..
Karel: Manisch-Depressief, suïcidaal als ie depressief was, en een (ziekelijk) energieke en leuke knul als ie manisch was. Heb een aantal keer wat nachten doorgehaald met hem, ik was altijd jaloers op hem als ie manisch was, omdat ie dan zo makkelijk en aantrekkelijk was voor mensen om hem heen, vooral de vrouwen. Hij leek heel erg op Jim Morrison. Ik had altijd het gevoel dat zelfmoord zijn einde zou worden.
Danny: Van jongs af aan verwaarloost, had geeneens basisschool gehad, kon niet lezen, schrijven, klokkijken etc.. Onderontwikkeld aan de ene kant dus maar als ie zijn mond open deed bleek hij enorm wijs en intelligent, als hij iets riep was het altijd raak. Grote kerel, je zag een gezicht waar een zwaar leven onder schuil ging, maar ook enorm goed hart en warme persoonlijkheid, zoals je ze zelden ziet.
Anne-Marie: Borderliner.. zij lag elke dag wakker van dingen die mijn oren deden klapperen, zij leefde in een bizarre wereld. Na haar diagnose verliet ze de behandelgroep en werd doorverwezen naar een specifieke behandeling voor haar stoornis, daar knapte ze enorm op.
Linda: Sprak altijd in de derde persoon over zichzelf.. Als je vroeg: “Wat heb je gisteravond gedaan?” dan zei zij: “Zij heeft tv gekeken”.. keek op zichzelf neer (letterlijk dus), stond buiten zichzelf.
Clair: Extreem onzeker.. zij neukte met iedere vent (o.a. met mij) om maar aardig gevonden, of bevestigd te worden in haar bestaan of zoiets.., liefst met een paar lijntjes coke erbij.
Wendy: Had extreme last van een tik in haar oog, niemand zag ooit die tik maar zij hield er een zwaar ontwricht leven aan over, durfde niet meer naar buiten etc.. met antidepressiva en wat psychotherapie knapte ze snel op, niemand kon zo snel praten als zij.. en deed dat ook volop.
Harry: Zeer verlegen en angstig, had altijd een grote rugtas om met daarin honderden floppy's die bij zijn pc hoorde, bang als ie was dat ze gestolen zouden worden als ie weg was.
Ook had ie last van paniekaanvallen als ie jeugdigen op straat tegenkwam, bang dat ze hem iets zouden aandoen.
(Peter dacht ik..): Volwassen vent met een sex-verslaving, dacht altijd en overal aan sex, had ook een ontwricht leven, gehandicapte dochter en een relatie waarin extreme sex een belangrijke rol speelde. Hij maakte zich zorgen omdat het steeds gevaarlijker werd. Voelde zich geïntimideerd door mij en Wendy omdat wij heel direct waren en hem niet ontzagen in onze vragen.. bv: “Zit je wel eens aan je gehandicapte dochter?”
(naam vergeten): Zat helemaal vast en opgesloten.. ook lichamelijk, liep altijd in een starre houding, alsof ie reuma had (had ie niet), zei vaak niets, staarde naar de muur als je hem iets vroeg, alsof ie je niet hoorde, soms reageerde hij dan pas een paar minuten later. Soms leek het wel een vorm van catatonische stupor.
Karel werd een keer boos op hem en riep: “Reageer nou toch eens lul!!”
(hij reageerde niet :-)
Minke: Van jongs af aan moest ze voor haar jongere gehandicapte broertje zorgen, dat was uiteindelijk verworden in de overtuiging dat ze voor iedereen (de hele mensheid) moest zorgen.
Bij mijn afscheid vertelde ze me dat vooral ik bij haar het ‘zorg-gevoel’ opwekte.. het gevoel dat ze voor me wilde zorgen..
Nou goed, ik zal binnenkort toch naar de huisarts moeten voor iets, misschien ben ik dan zover om door verwezen te worden naar 1 of andere instantie.
