ademnood

Afgelopen zondag was Mika een beetje verkouden geworden, natuurlijk vroeg ik mij meteen af of ik 'de schuldige' was aangezien ik hem de zaterdag daarvoor alleen had en misschien niet voldoende had gelet op tocht in huis. Is toch wel een punt vind ik, je vergeet wel eens dat zo'n klein kind op de grond leeft, en ookal voel ik geen tocht, op de grond kan het dan best tochten, de kieren onder deuren kunnen dan al een aardige bries geven.
Maar goed, een beetje verkouden, snotterig, beetje hoesten maar verder niets bijzonders, het bleef een beetje hetzelfde eigenlijk, geen reden tot extra oplettendheid zeg maar.
Dinsdag was ik met mijn moeder op pad, Ellis was thuis met de kleine, toen ik ergens in de middag Ellis belde voor het één of ander vertelde ze dat ze dacht dat Mika ziek aan het worden was, hij sliep niet of nauwelijks en hij zal wat 'onrustig' zijn geweest, ik noem het maar 'onrustig' omdat ik geen beter woord heb, ik denk ook dat het meer een 'onrust' is die je zelf voelt in plaats van een 'onrust' die je waarneemt bij je kind. Ellis gaf tijdens dit gesprek aan dat ze er aan had gedacht om de dokter te bellen, maar aangezien hij nu op bed lag zou ze er mee wachten, en misschien in de avond alsnog bellen.
Bij thuiskomst bleek Mika inderdaad niet lekker, hij had een beetje ademnood, althans zo noem ik het maar als je keel een beetje dicht zit, je ziet hem dan werken voor zijn noodzakelijke zuurstof. Op zich geen reden tot zorg of zo, we hebben wel vaker gezien bij hem, en ook ervaren dat het altijd weer snel wegtrekt.
We hebben nog met hem gegeten, ging prima, hij was levendig en aktief, zoals altijd eigenlijk, alleen hij piepte iets, zijn ademtempo lag hoog en zijn lijf was duidelijk hard aan het werk om aan zuurstof te komen. Toen naar bed, nou, dat ging dus niet echt, hij was natuurlijk moe, wilde graag slapen maar kon logiserwijs niet zijn plekkie vinden, erg onrustig en benauwt. Ik vroeg Ellis of we alsnog de dokter moesten bellen, gewoon voor advies, want om maar weer aan te modderen met bisolvon.. ben ik toch niet zo dol op.
Nou goed, bellen, 3000 vragen beantwoord, mijn verhaal gedaan en het advies was dan toch "U kunt langskomen hoor", blijkbaar vonden ze het verhaal toch wat verdacht, ik denk met name gezien zijn leeftijd zullen ze geen risico durven nemen.

Oké, uuhhmm.. goed.. nou.. moe kind, moeie ouders, nog effe naar het ziekenhuis, het was ondertussen half 8 of zoiets. Het was in het Lucas ziekenhuis naast de eerste hulp ingang.
Op zich geen zorg over Mika, maar wel een kleine sweem van stress. Hoe doen we dat? Geen auto, toch moeders maar bellen om te kijken of er iets te regelen was qua auto, nu was zij momenteel bezig met babyzitten dus kon niet weg, wisten we eigenlijk al maar je denkt er niet aan op zo'n moment. Ergens tussen de 3'de en 4'de seconde nadat ik haar aan de lijn had kreeg ik te kwaad, snap nog steeds niet zo goed waarom aangezien ik mij helemaal geen zorgen maakte, maar toch doet je kind iets met je op zo'n moment dat je kale ziel beroerd. Hoe sterk en pittig dit kind ook is, tegelijkertijd is het ook maar een klein en hulpeloos mannetje, totaal afhankelijk van ons, wij moeten nu handelen om hem de broodnodige zorg te verlenen.

Anyhow, toch maar taxi gebeld, TCA Amsterdam, de grootste criminele organisatie van het westelijk halfrond geloof ik, ze zouden er in 7 minuten zijn. Ellis was ondertussen Mika aan het aankleden en aan het bedenken wat we moesten meenemen. Geld? Wat kost zo'n taxi eigenlijk? Ellis gaf aan dat ze 70 Euro op zak had, zou dat genoeg zijn? Sleutels? Ziekenfondspas? Uuhhmm.. en verder? Als alles zo snel-snel moet dan merk ik bij mijzelf dat ik nog effe check of ik wel een broek aanheb, en schoenen, dit speelt met name sinds ik lang geleden eens een keer op de fiets zat naar mijn werk en bemerkte dat ik mijn pyamabroek nog aanhad.
Zo'n 4 minuten nadat ik TCA had gebeld stond er al een hindoestaan voor de deur, dus 3 minuten te vroeg en dan nog een hindoestaan ook? Zie je nou wel dat het criminelen zijn!
We waren vlot in het ziekenhuis, tarief 8 Euro, we hadden dus aan 70 Euro genoeg, ookal rond je zo'n bedrag gek genoeg dat toch maar weer af.
Melden, wachten in de wachtkamer waar ze een speelhoekje hadden voor de kids, Mika vond zijn plekje daar heel vlot. Hij heeft zich daar heerlijk vermaakt met de blokjes en zo.. Ondertussen begon er ook een aroma los te komen uit het achterste deel van zijn lichaam, Ellis viel het als eerste op, dit aangezien zijn dichter bij de 'vuurhaard' zat, mij viel het als tweede op (tweede linie).
Waar we dus niet aan hadden gedacht was het meenemen van een luier, tja, je denkt toch dat je een routineondersoekje tegemoet gaat, en dat je binnen 10 minuten weer in de taxi naar huis zit, maar dat is in een ideale wereld. Bij de arts gaven we natuurlijk aan dat we geen luier mee hadden, ze zou kijken of er wat te regelen was, dit bleek uiteindelijk van niet. Eerlijk gezegd vind ik dat toch wel wat jammer, ze zullen daar toch wel vaker jonge kinderen krijgen in deze 'situatie'.
We spraken wat, ze vroeg ons wat, en Frau Doktor concludeerde dat ie toch een te hoge ademfrequentie had, diende te worden behandeld met 'pufjes', in ieder geval voor nu, voor nood, aangezien Mika zo niet zou kunnen slapen, laat staan opknappen.
Dus, daar kwam ze dan met zo'n koker, met aan de ene kant een mond/neus kap en aan de andere kant een doosje waar dan het wondermiddel in zou zitten. Ik had Mika op schoot en diende hem 'stevig' vast te houden omdat ze vermoedde dat meneer het niet zo leuk zou gaan vinden. Dit vermoeden bleek te kloppen, heb Mika zelden zo overtuigend 'nee' zien schudden. Maar ja, eigen bestwil en zo.. De arts kwam met koker, drukte die op Mika zijn mond, ik had Mika zijn hoofd vast met mijn hand, drukte hem wat tegen mij aan.. sterk ventje die Mika. Het was een beetje een worsteling, maar het lukte grotendeels wel. Nu was het afwachten of het zou aanslaan, dus weer terug naar de wachtkamer. Mika was het ondertussen natuurlijk aardig zat, hij zag pipjes met vuurrode wangen, teken van vermoeidheid, het was bijna zo erg als bij zijn moeder, die was namelijk nog moeier denk ik.
Hij stonk ondertussen natuurlijk ook aardig, ik ben een minuut of 10 buiten geweest, effe moeders bellen, toen ik naar binnen keek zag ik een paar ambulancebroeders rondhangen bij Ellis en Mika, een beetje kletsen en lachen. Tegen de tijd dat ik weer binnen kwam zag ik één van de broeders met een luier aankomen, schijnbaar hadden ze het verhaal gehoord/geroken en een luiertje uit de ambulance getrokken, aardig hoor.
Toch zeker nog een minuut of 25 gewacht en de conclusie moeten trekken dat het niet aansloeg, de arts belde met de dienstdoende kinderarts voor advies. Zij gaf zelf al aan dat ze vond dat Mika 'gestoomt' diende te worden (heet anders maar ben vergeten hoe), maar dat het 'stoomapparaat' niet op voorraad was of zoiets. Ookal al zoiets amateuristisch. Het is toch een dokterspost? Dan heb je toch altijd een stoomapparaat op voorraad?!
Tijdens het telefoongesprek dat zij had met de dienstdoende kinderarts had deze aangegeven dat hij het zeer druk had en Mika voorlopig niet aan de beurt zou zijn. Een mededeling die door Frau Doktor niet werd geaccepteerd en zo legde zij uit dat dit kind voorang diende te krijgen, hij was moe etc..
Uiteindelijk konden we dan toch binnen ongeveer een half uur geholpen worden.

Hiervoor moesten we een deurtje verder lopen, daar bevond zich namelijk de spoedeisende hulp van het ziekenhuis. De sfeer en drukte op de spoedeisende hulp tegenwoordig is een regelrechte copie van wat je ziet bij E.R. artsen en verpleegkundigen die door de gangen rennen, patienten die zichzelf voortslepen naar het toilet. Als je even niet oplet dan struikel je over een een rondslingerend hartritmeherstellenddefribileerapparaat en lig je met je snuffert boven op een overleden patient die ze zijn 'vergeten' af te voeren. Een beetje dat sfeertje dus.
De wachtkamer doet ook E.R-achtig aan, sjagerijnige patienten die daar misschien al uren zitten te wachten met in hun linker hand een plastic zakje met daarin hun rechter hand.
De balimedewerkster was nog erger, echt zo'n Amsterdams typetje die niet gek te krijgen is, heeft het allemaal wel gezien, straalde iets uit van "Ik wil hier eigenlijk niet zijn" en "Heb je weer zo'n lastige klant". Als een patient zich bij haar meld met een afgehakt hoofd dat wordt ie waarchijnlijk naar de wachtkamer gebonjoerd met de mededeling "Even geduld hoor, we doen hier eerst de spoedjes!"
Sfeertje dus hè?

Ellis deed het papierwerk bij de balie, verzekeringpapieren en zo, is ook allemaal niet waar je mee wilt bezig zijn op dat moment. Ik banjerde rond met Mika, een beetje in beweging blijven, dat vond Mika ook prettig, had ie wat te zien.
Wij waren in een klein halfuurtje aan de buurt, we hadden een jonge kinderarts, vriendelijke knul, had gewoon zijn burgerkloffie aan, waarschijnlijk om het wat minder eng te maken voor de kinderen.
Weer veel vragen, of ie uitslag had, of ie hoeste etc.. etc..
Hij controleerde zijn hartslag, zijn ademfrequentie en meneertje Mika kreeg een klemmetje om zijn vinger om iets te meten. Volgens mij had het iets te maken met het vochtgehalte in zijn bloed of zoiets. Wat het ook was, het was goed. Alleen de ademfrequentie zat op 60, niet zo goed dus.

Er diende dus 'gestoomt' te worden, een verpleger zou dat allemaal gaan regelen, in de tussentijd werd geadviseerd om diegene die dus niet met Mika zou gaan stomen naar de apotheek te laten gaan om alvast 'een puffer' te scoren voor thuis. Aangezien ik Mika vast had op dat moment ging Ellis op pad richting de apotheek en bleef ik achter met Miek, wachten op wat komen zou.
Een paar minuten later kwam de verpleger (aardige vent) om de boel te prepareren voor de stoomsessie, daarvoor moest er een hele set met slangetjes en weet ik wat worden uitgepakt, dat moest worden aangesloten op de zuurstof toevoer van de kolom die zich in deze ruimte bevond. Ik moest met Mika op schoot op bed gaan liggen en Mika kreeg een maskertje om zijn hoofd gebonden, eerst stribbelde hij wat tegen, mopperde wat, en toen deed de verpleger het systeem aan, er kwam een luid geborrel/gesis uit het masker, het vulde zich met stoom en waar ik eerst nog een mopperend kind in mijn armen had viel hij in één klap stil. Ik had verwacht dat hij als een gek zou gaan vechten om verlost te worden van dit vreemde hoofdtuig, maar integendeel, hij leek wel te genieten, ik hield zijn handen vast en voelde dat er een soort van ontspanning over hem kwam. Ik heb een klein kwartier zo met hem op bed gelegen en betrapte me erop dat ik af en toe checkte of hij nog ademde, zo stil was ie, zijn ogen vielen dicht, elke keer als ik bewoog schoten zijn ogen open alsof hij wou zeggen "zit toch eens stil!". Ik heb dat kwartier genoten van mijn kind, moe, zoniet kapot, kortademig en in een vreemde situatie, en toch in staat om te genieten, zoals Ellis later zei "hij genoot natuurlijk vanwege het feit dat hij weer lucht had."
Ik moest dit volhouden totdat het systeem stopte met borrelen, ben nog wel een minuut of 5 doorgegaan omdat meneertje dat wilde maar uiteindelijk ben ik toch maar gestopt.
De verpleger kwam terug om de zuurstof toevoer te stoppen en zei dat de arts wel weer langs zou komen. Aangezien het wat lang duurde ben ik maar wat door de gang gaan banjeren met Mika op mijn arm. Een beetje naar binnen gluren zo hier en daar, wachten op de dokter en op Ellis, die nog steeds niet terug was. Op de gang kwam ik de arts weer tegen, die zei dat hij bezig is een 'plannetje' te maken voor Mika, later zou hij terugkomen om het allemaal uit te leggen. Hij heeft ook weer even Mika gechecked, hartslag, ademfrequentie en gezien dat het een stuk verbeterd was, had ik zelf ookal gemerkt, Mika was wat tot ontspanning gekomen, niet zo onrustig meer op zoek naar lucht.
De ruimte waarin we ons bevonden was een typische noodhulp ruimte, vrij ongezellig dus. Een groot bed die je in alle bochten kan bewegen, een grote kolom met daaraan een monitor en een paar honderd buisjes en knopjes. Een tafel met een defribidebielapparaat of zoiets, een kastje met daarop een stel nekklemblokken om iemands nek te fixeren, een wastafel met ellebogen te bedienen, een kanonnenrij aan lampen, en een makkeljk af te nemen behangetje (eigentijds wit).
Ik ben met Mika maar wat taaloefeningen gaan doen, hij heeft wel wat geleerd deze avond.. lamp, deur, bed, stoel, kast, buis, knop, nekklemblok en defribiliseerapparaat.
Struinend over de gang zag ik Ellis weer aankomen, zij had zo'n beetje het hele ziekenhuis doorkruist op zoek naar die ene ehbo-ruimte waar haar gezin zich bevond. Niet veel later heeft de kinderarts ons geinstrueerd over de verder te nemen stappen, hoe te puffen en zo.. En meer natuurlijk..
Waar hij in ieder geval heel duidelijk in was is dat we er goed aan hebben gedaan om langs te komen, de ademfrequentie was gewoon te hoog en niet goed, dat diende te worden behandeld. Hij heeft allerlij mogelijkheden genoemd van oorzaken maar niets definitiefs natuurlijk. De boodschap was dat als dit echt regelmatig blijft terugkomen we hier verder onderzoek naar zullen moeten laten doen.
Maar vooralsnog niet nodig dus.. kleine kinderen hebben dit wel vaker, dan groeien ze er gewoon overheen.

Ondertussen was het 10:30, de balie bestelde een taxi (dit nadat ik mijn gezin via een achteruitgang naar buiten had geloodst op zoek naar een taxi) en een half uurtje later waren we thuis, Mika naar bed, en wij ook. Mijn wekker zou om 4:30 weer gaan dus liet Ellis de boel afhandelen, nog een paar telefoontjes, ook naar haar werk om door te geven dat ze de volgende dag thuis zou blijven met Mika. Uiteindelijk lagen we tegen 12:00 elkaar aan te kijken, toch nog wat 'vol' van de avond.
Zelf heb ik 01:00 nog voorbij zien komen, in de tussentijd zag ik vanalles voorbij flitsen, zuurstofslangetjes, pufmaskers, ziekenhuisbedden, defribileerapparaten, honderden dozen met steriele handschoentjes, rijen met operatielampen, sjagerijnige balimedewerksters en stapels nekklemblokken.
Mika is bij mijn weten 2 keer wakker geweest voordat mijn wekker ging, ik kan mij herinneren dat ik hem hoorde huilen en Ellis niet in bed lag, die zal dus bij hem zijn geweest. Wat een nacht zeg.

Het gevoel wat dit avontuur bij mij nog het meest oproept is trots.
Ik ben zo enorm trots op dit kind, hij is echt sterk dat ie dit toch allemaal prima doorstaat, toen we in de wachtkamer zaten te wachten op de taxi terug, was ie nog aan het lachen en paaien naar een paar dames die tegenover hem zaten, dit kind blijft positief.
Trouwens, toen ik nadat ik met Mika had 'gestoomt' tegen de kinderarts zei dat hij zo mak was als een lammetje toen zei de arts dat het een intelligent kind is, ik reageerde daarop met "slijmbal!".
Maar de arts legde uit dat het echt zijn ervaring is dat intelligente kinderen op de één of andere manier 'begrijpen' dat sommige dingen maar beter getollereerd kunnen worden (zoals zo'n vervelend masker op je kop waar stoom uit sist).

Wat uiteindelijk ook de situatie is met Mika, al zou dit alles duiden op een allergietje, een gevoeligheidje of wat ook, feit is dat het een super sterk kind is en hij alles kan overwinnen.