Ellis was net vertrokken om met mijn moeder iets te gaan doen en dus had ik het rijk alleen met kleine Miek. Het ventje had goed gegeten, tandjes gepoetst en wou natuurlijk niet naar bed, eerst even spelen. Hij had zijn oog laten vallen op de kleidoos, die staat op plank no.4, dus vrij hoog, maar hij weet zeer gericht te wijzen en aan te geven wat ie wil, kleien dus. Ik had daar helemaal geen zin in dus gaf dat ook aan, "Nee, we gaan niet kleien, bouwen is goed, lezen is goed, maar we gaan niet kleien!" Hij maakt er een beetje een drama van, zeker toen ik besloot met hem de slaapkamer in te duiken, dan weet ie dat ik op weg is naar bed. Terwijl ik nog wat met hem aan het rommelen was in zijn slaapkamer bleef ie maar roepen dat ie wou kleien, nou ja, om een lang verhaal kort te maken besloot ik het hem maar te gunnen. Ik heb hem duidelijk aangegeven dat ik hem eerst zijn pyama ga aandoen en dat we dan 'eventjes' gaan kleien, "En daarna naar bed." Ik zeg dat er altijd duidelijk bij zodat ie voorbereid is. Het bleek een zeer goede deal want hij probeerde me zowaar te helpen bij het aandoen van de pyama, hij begreep heel goed hoe de deal in elkaar zat. Ik zette hem op de grond met de mededeling dat we nu aan kleien en hij vloog naar de kast en stond wijzend naar boven te roepen: "Die, die!"
Nou goed, stoeltje en tafeltje gepakt, kleidoos erop en het feest kon beginnen. In deze kleidoos zit een plankje, het bovenste gedeelte is voor het al gebruikte klei, daar ligt vanalles en nog wat om een levensgroot kasteel van te kleien, ruimschoots genoeg voor deze sessie dus. Als je het bovenste plankje eruit haalt dan krijg je zicht op de grote brokken klei, Dus toen ie het laatje had leeggeruimt op tafel wilde hij natuurlijk ook de grote kleibrokken onder het plankje pakken, maar ja.. dat wou pappa weer niet. Ik had al een beetje het gevoel dat ik erin was gestonken dus ik wilde in deze niet gemakkelijk zijn, en daar komt bij dat hij die grote brokken ook helemaal niet nodig heeft, hij moet maar leren het te doen met wat ie heeft, dus op zich vroeg ik wel iets redelijks.
Maar dit was het begin van een toch zeker 10 minuten durend krijs- en gilfestijn. Wat was hij aan het knokken (en ik ook) om zijn zin te krijgen zeg, ongelooflijk. Ik heb echt moeten strijden om zijn truken te kunnen weerstaan, hij heeft gekrijst, hij heeft me gesmeekt met ogen die recht mijn hart inprikten, hij heeft op eigen initiatief alle kleistukjes en vormpjes die op tafel lagen weer in de doos gedaan, de doos gesloten en op een afstandje staan huilen. Ik ondertussen probeerde hem te vertellen dat ie kon kiezen tussen kleien met de middelen die hij had, of helemaal niet kleien. Ik zag dat ie mij heel erg goed begreep, ik zag hem worstelen met zijn dillema, ik zag hem zoeken naar mijn breekpunt (bijna gevonden) en uiteindelijk (nog een paar minuten nasnikkend) gaf hij het op. Hij ging weer zitten en samen hebben we nog lekker met de klei gespeelt.
Nou goed, stoeltje en tafeltje gepakt, kleidoos erop en het feest kon beginnen. In deze kleidoos zit een plankje, het bovenste gedeelte is voor het al gebruikte klei, daar ligt vanalles en nog wat om een levensgroot kasteel van te kleien, ruimschoots genoeg voor deze sessie dus. Als je het bovenste plankje eruit haalt dan krijg je zicht op de grote brokken klei, Dus toen ie het laatje had leeggeruimt op tafel wilde hij natuurlijk ook de grote kleibrokken onder het plankje pakken, maar ja.. dat wou pappa weer niet. Ik had al een beetje het gevoel dat ik erin was gestonken dus ik wilde in deze niet gemakkelijk zijn, en daar komt bij dat hij die grote brokken ook helemaal niet nodig heeft, hij moet maar leren het te doen met wat ie heeft, dus op zich vroeg ik wel iets redelijks.
Maar dit was het begin van een toch zeker 10 minuten durend krijs- en gilfestijn. Wat was hij aan het knokken (en ik ook) om zijn zin te krijgen zeg, ongelooflijk. Ik heb echt moeten strijden om zijn truken te kunnen weerstaan, hij heeft gekrijst, hij heeft me gesmeekt met ogen die recht mijn hart inprikten, hij heeft op eigen initiatief alle kleistukjes en vormpjes die op tafel lagen weer in de doos gedaan, de doos gesloten en op een afstandje staan huilen. Ik ondertussen probeerde hem te vertellen dat ie kon kiezen tussen kleien met de middelen die hij had, of helemaal niet kleien. Ik zag dat ie mij heel erg goed begreep, ik zag hem worstelen met zijn dillema, ik zag hem zoeken naar mijn breekpunt (bijna gevonden) en uiteindelijk (nog een paar minuten nasnikkend) gaf hij het op. Hij ging weer zitten en samen hebben we nog lekker met de klei gespeelt.
En zo hebben we alletwee een beetje gewonnen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten