De één is pittig, -zoals ik al riep in de eerste weken van zijn bestaan- een kind wat zich niet makkelijk laat kennen, een kind met vergelijkbare buienwisselingen als zijn vader, niet zomaar blij maar superblij, niet zomaar enthiousiast maar zo enthiousiast dat de muren trillen. Als het jong boos is dan kijk je in zijn lege ooggkassen tegen zijn kale voorhoofdshersenkwab aan, Miek is dan van de aardbodem verdwenen.
Dit heeft ie van pa..
Ik denk dan aan die keer dat ik midden op de Apollolaan met mijn scooter een dikke vette Audi klemreed met daarin Bukito, een monster van een beest met een stale nek van 2 meter doorsnee.
Maar ik was zo boos dat ik mijn scooter op de rijbaan posteerde en hem toeschreeuwde dat hij met mijn leven speelde etc.. "Als je nu niet stopt met drukken dan kras ik iets moois in je motorkap, mongool!" riep ik..
Dat de kruising Apollolaan/Stadionweg vastliep, laatstaan dat Bukito mij had kunnen opvreten met huid en haar deerde mij niet.
Maar goed, die mate van boosheid, dat zie ik af en toe bij Mika, net zoals die mate van blijheid, of van teleurstelling, hij is dus pittig! Hij laat zich niet makkelijk kennen.
Mika heeft iets druks, hij moet iets met de prikkels die op hem afkomen, ziet ie een vliegtuig dan moet daar iets mee gedaan worden, er moet iets over gezegd worden, of gevraagt, of hij verwerkt het in zijn spel of gaat driftig op zoek naar zijn speelgoed vliegtuigje, all kasten moeten overhoop worden gehaald om het tuig te vinden.
Mika is aanwezig, dikke rode draad door zijn leven.
Tja, aanwezig.. het is eigenlijk meer dan dat, hij is ook indringend, zoals hij als baby huilde.. zo hard, scherp, fel en dus indringend dat het physiek pijn deed, alsof je botten braken. Ookal wisten we dat hij gewoon trek had, een flesje wilde.. dan nog moest je jezelf rustig houden om niet in lichte paniek te raken. Het ventje raakt je scherp en diep.
Dit is een karaktertrek, hij heeft het nog, hij prikt je in de omgang met zijn heftige emoties, je wordt heen en weer geslingerd tussen alle emoties die je als mens kunt hebben, en dat elke dag weer, errug leuk maar ook errug zwaar.
En dan hebben we nog Lukas, het ventje met de tevreden lach. Het ventje die net zo veel om zich heen ziet gebeuren als Mika, hij ziet dat vliegtuig ook wel vliegen, hij kijkt ernaar en lacht tevreden.
Lukas heeft minder de behoefte om met die prikkels iets te doen, hij kan minuten lang naar je kijken en schijnbaar genieten van hetgeen hij ziet. Uit alles lijkt hij de dingen wat makkelijk op zich af te laten komen, is oké met het feit dat hij niet de controle heeft over een groot deel van zijn leven.
Als ik met Mika aan het spelen ben - of eigenlijk hij met mij - dan heb je het vaak wel druk, dan is hij heel erg bezig met de interactie, samen een toren bouwen, samen praten/zingen of grapjes maken, heéééél veel praten en nog meer vragen, soms dan duizelt het je, dan roep ik wel eens "Nog een vraag??".
Maar dan loop je toevallig langs de box en zie je een baby liggen en denk je "O ja, die is er ook nog.", dan lacht ie je al trappelend tegemoet, blij met je aandacht. Als je dan even met Lukas bezig bent dan druipt zo de spanning van je af, je komt helemaal tot rust. (dat doet Mika niet zo met je) Lukas zijn karakter is rustig en met minder heftige schommelingen als dat van zijn grote broer.
Mooi stel.
Situatie net.. Moeders roept "Ben jij helemaal betoetert? Ga maar naar de gang." .. Horen we vanuit de gang Mika luid snikkend roepen "Ik ben niet getoetert!"
We zijn naarstig op zoek naar een woning.. We krijgen ongeveer 150/200 woningen aangeboden elke 2 weken waarvan er gemiddeld 10/15 eensgezinswoningen zijn en er gemiddeld 4/5 aan de minimale eisen voldoen.
Het is lastig, de spoeling is dun, we hebben een inschrijftijd van 10/11 jaar, da's niet zo heel er veel, we zijn dus een beetje aan het wachten op het goude eitje die anderen over het hoofd zien. Of van die woningen (zoals het eitje in Purmerend) die prima voldoen maar hun makke's hebben, in het geval van Purmerend het vele opknapwerk. Jammer, als we de financieele middelen hadden gehad en ook waren ingestelt op zo'n snelle verhuizing.. dan hadden we het gedaan.
Ideaal voor mij (red. Mark) zou toch Diemen zijn, ik ben niet zo heel erg bekend met Diemen maar ik ken wel een deel van Diemen waar ik vroeger om wat bij te klussen op kinderen paste. Met die kinderen ging ik dan ook boodschappen doen en naar de kinderboerderij etc.. Die woning waarin die mensen zaten was eigenlijk nagenoeg identiek aan de woning van Sander en Mirjam, mooi ruim, redelijk nieuw en dus in goede staat, mooie tuin en zolder waar de heer des huizes zich bezighield met zijn miniatuurtreinhobby. De buurt is helemaal leuk, gewoon een woonbuurt met veel jongen gezinnen en ruimte en rust, een overdekt winkelcentrum om de hoek, met een gezellige markt.
Verder op loopafstand (3 minuten) van het treinstation, voor Ellis ideaal ivm werk en ik fiets in 15/20 minuten naar mijn werk in Amsterdam-Oost, ideaal dus maar ja..
Tjonge! Wat is Google vreselijks goed.. of is het slecht?
Eén van deze woningen is diegene die ik bedoel..
Diemen is weliswaar niet meer het pitoreske dorpje wat het ooit was, denk aan de beginjaren van Piet Mondria(a)n dus Diemen vele malen vastlegde op doek.
Voorbeeldje van Diemen in vroegere tijden..
Maar Diemen is ook niet zo groot dat je er een groot aanbod (eensgezins)woningen hebt zoals in Purmerend, Amstelveen of weet ik wat..
Qua eensgezinswoningen is het grotendeels koop of vrije sector, voor ons niet haalbaar, de huren gaan dan dik de duizend in.
Neemt niet weg dat je altijd mazzel kunt hebben natuurlijk, heb mij toevallig pas nog ingeschreven voor een woning in Diemen.. 1595 inschrijvingen en we stonden 367, de woning is uiteindelijk aangeboden aan iemand met een woonduur van 1985, dat geeft ons dus weinig hoop.
De enige kans die we maken op de leukere (lees: nieuwere/betere/grotere) woningen is de woonversnelling-woningen, dat zijn woningen waar iedereen (mits aan de eisen voldaan wordt qua inkomen/gezinssamenstelling) zich voor kan inschrijven met gelijke kansen, er wordt dus niet gekeken naar woonduur, er wordt simpelweg een computerprogramma'tje op los gelaten en de ingeschrevenen worden in willekeurige volgorde gezet, en zo kun je dus zomaar op één komen te staan, maar ja.. in het geval van bv. 500 ingeschrijvingen heb je dus een kans van 1 op 500.. tja.
Nog wat foto'tjes van de laatste maand of zo..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten