agressie

Mijn God.. wat heeft Miek het zwaar..
Die hele stap naar school doet ie zo goed, hij ervaart het als positief, maar wat levert het een enorme stress op, het is wel een grote stap voor zo'n klein ventje, hij is er aan toe maar het is wel zwaar..
Ik (wij) ben aan het worstellen met hem zoals nooit tevoren.. niet de gebruikelijke strijdjes, de oorlogjes die uiteindelijk altijd wel worden beslecht in mijn voordeel, de oorlogjes die je uiteindelijk altijd wel weer kunt stoppen met de standaard pedagogische trucjes of in het aller ergste geval een flinke bom.. het ultieme dreigement, het afpakken van iets, of desnoods het hem bij zijn shirt of armen grijpen en laten 'voelen' dat papa het nu echt zat is. Papa doet dat niet vaak dus van oudsher weet ie dat het dan menes is.
De laatste dagen werkt dat niet meer..
Hij slaat me net zolang zodat ik geen keus meer heb dan hem zeer stevig vast te grijpen en zeer stevig toe te spreken.. maar het is dan alsof ik kijk in de ogen van een schyzofrenie patient midden in een psychose. 
Vandaag stond ik totaal uit het veld geslagen naar beneden te kijken naar mijn kleine kind.. die mij slaat en nogmaals slaat en nogmaals slaat en iets pakt om er nogmaals mee te slaan.. Er was sprake van totale schrik.. ik stond als aan de grond vastgeniet, Miek in razende razernij en ik stond vastgeniet.
In situaties dat het nog niet zo uit de hand is gelopen dreigt ie tegenwoordig ook met slaan.. "Papa? Als ik geen drinken krijg dat sla ik je!".
In het verleden nam ik hem eens in de (liefdevolle) houtgreep, simpelweg om hemzelf te beschermen tegen hemzelf, maar nu moest ik mijzelf beschermen.
(achteraf was dat vasthouden misschien zo slecht niet geweest)
Later volgde er nog een moment waarin ik echt even bang was van hem, hij zag het, ik weet dat ie het zag, hij zag dat ik echt even bang was.. bang voor zijn woede denk ik, bang voor zijn kracht, zijn 'power'. De blik die ik op dat moment met mijn kind uitwisselde bracht mij in totale verwarring.
Ik was bang voor de woede van mijn kind en tegelijkertijd voelde ik een onbeschrijfelijk diepgaand meeleven vanwege zijn verdriet.. Zien in de ogen van je kind dat hij zichzelf niet meer in de hand heeft en zichzelf dingen ziet doen die hij niet wilt doen en daar intens verdrietig van is.. het is heel erg verwarrend.
Het ergste is natuurlijk ook dat ik hem snap als geen ander, zijn temperament is de mijne.. misschien daarom ook dat dit alles zo moeilijk voor mij is. Ik kijk in de ogen van mijzelf als kind.

Uiteindelijk kwam het uit op een time-out.. ook het beste denk ik maar Oh Oh en nogmaals Oh, wat een mega-woede en mega-verdriet van zijn kant en een mega-onmacht van mijn kant. Errug moelijk..
Ik zie hem momenteel als nog ietsje minder toerekeningsvatbaar als een kind van 4 toch al is.. los nog van de echte agressie vertoont ie gedragingen waar ik normaal feller op zou reageren als ik nu doe. Simpelweg omdat ik hem zie worstelen.. met zichzelf, zijn groter en complexer geworden wereld op school.
Maar deze mate van agressie en vooral het verdriet is pijnlijk om te zien bij je kind.. dit had ik als ouder nog niet meegemaakt.
Het ergst is eigenlijk nog dat ik hem dan heen en weer zie zwiepen tussen enorme woede (ENORME WOEDE) en enorm verdriet (ENORM VERDRIET), ik had later nog een sessie met hem waarin hij mij eerst een paar keer sloeg en woedend vanalles toeschreeuwde met een paars aangelopen hoofd en daarna in totaal verdriet verdronk en bijna in mij kroop van ellende, en ik natuurlijk ook intens meevoelend niets anders kon dan hem troosten, dit herhaalde zich een aantal keer..
Ik zie mijn kind zwaar worstelen en voel mij dan totaal machteloos!
Het is misschien stom maar ik had op een gegeven moment mijn telefoon in mijn hand met een huilende Lukas beneden (het duurde te lang voordat hij zijn eten kreeg) en een schreeuwende en met spullen gooiende Mika op zijn slaapkamer (bang als ik was dat ie zichzelf misschien iets zou aandoen), ik vroeg mij af.. Wie kan ik bellen? Ellis nam niet op, die was aan het werk. Ik smachte naar iemand die voldoende rust en inzicht heeft om een radeloze vader er doorheen te slepen ;-)
Ach ja..

En dan nog iets waar ik me dan zo lullig bij kan voelen is dat Lukas er natuurlijk ook was.. met open mond zit het jochie het allemaal aan te zien, ook hij snapt het allemaal niet. En eigenlijk kom ik dan niet meer aan hem toe, hij kreeg natuurlijk keurig te eten en alles wat er aan bazale zorg nodig is maar je bent zo van je stuk gebracht door Miek dat Lukas er voor je gevoel niet meer zo aan toe komt. Daar is dan geen ruimte meer voor.. en dat terwijl ook hij het zwaar heeft, ook hij zit middenin het nemen van een grote stap en ook hij (net zoals zijn broer) doet het vreselijk goed!
Ik realiseer me trouwens wel dat Lukas niets tekort komt, het is ook meer gevoel dan werkelijkheid.

Om het verhaal af te maken.. ik heb Lukas netjes naar bed gedaan en ook nog wat tijd aan hem besteed en Miek heb ik laten wachten op mama, die kwam om 19:15 uur thuis en mocht van mij het stokje overnemen. Ik zat er helemaal door en kon het niet meer opbrengen om de boel nog een beetje gezellig af te ronden, en dus mocht ie wachten op zijn mam, ik moest even de strijd uit de weg gaan. Een strijd trouwens, die Ellis dus voor haar mik kreeg maar goed.. ik kon niet meer.

Nou goed, ik heb weer genoeg materiaal om over te denken en samen met Ellis over te brainstormen.. (ik kreeg al wat goeie tips van haar) want ja.. wat deed ik 'goed' en wat 'kan beter'.

P.s: Morgenmiddag en avond ben ik weer alleen met de jongens en ja.. ik zie er zwaar tegen op.