"De Buik"

En daar gaan we weer.. er is weer een buik op komst. En ja, het is die van mijn vrouw.
Het lijkt zo onschuldig en mooi, dat hele zwanger-gebeuren, zeker voor een man, je hoeft de ellende niet zelf te doorstaan, een beetje meer aandacht voor de vrouw, wat meer huishoudelijk werk doen en "that's it", denk je dan..
Maar niet dus, het is een onafgebroken aaneenschakeling van gruwelijke pijn en ellende met als enig lichtpunt dat het een keer zal ophouden, maar ook dat is maar afwachten, en als het dan is opgehouden dan ben je te uitgeput om het je te realiseren.
Er is een flinke lijst aan ongemakken op te sommen waar een zwangere man mee kan worden geconfronteerd, een korte samenvatting..

De draagtijd

- De tot megastrofale omvang exploderende buik betekent dat vrouwlief minder prettig in bed zal liggen, daardoor zal ze om de 2 a 3 minuten gaan zoeken naar een nieuwe houding met als gevolg dat de man zal worden heen en weer geslingerd zoals op een rubberen opblaasboot midden op de oceaan.
Als de vrouw eenmaal een goede houding heeft gevonden om te liggen zal de rust van tijdelijke aard zijn, aangezien het "een levende buik" ofwel "een buik in beweging" betreft zal de met zoveel moeite bevochten houding in no time weer dermate onprettig zijn dat er nieuwe capriolen dienen te worden uitgehaald om enig gemak te vinden.
- Het gewicht van deze buik breng met zich mee dat er een groeiende massadruk zal worden uitgeoefend om de verschillende onderdelen van een vrouwenlijf beneden de buiklijn, dit betreft o.a. de blaas. De blaas kun je zien als een plastic zak met urine, deze zak heeft een kleine persopening die als taak heeft de urine er gecontroleerd uit te laten lopen, dit dient te gebeuren tegen de tijd dat de zak vol is. Maar nu de buik in gewicht ruimschoots is vertigvoudigd zal de buikmassa drukken op de zak met urine, hierdoor is het voor de persopening een lastige taak de urine nog voor een redelijke termijn in de zak houden. Gevolg hiervan is dat de betreffende vrouw vaak tot extreem vaak de zak zal moeten legen, dit om te voorkomen dat de persopening de boel niet meer houd en de urine er uit spuit.
Dus gedurende de nacht zal de vrouw (met topzware buik) zich uit bed moeten zwoegen om zich voort te slepen richting toilet, iets wat de man in het algemeen niet ontgaan zal.
Tip: Probeer als man ervoor te zorgen dat de aanwezige irritatie niet de vrouw bereikt, dit steunt haar niet en zal de rust nog meer verstoren.. Het bedenken van een nep-zinnetje kan helpen, met een nep-zinnetje bedoel ik een zinnetje dat voor jezelf een eigen geheime betekenis heeft, maar voor de buitenwereld een gewone zin betreft. Dus je zegt: "Goh liefje, moet je weer plassen?" maar je denkt: "Verdorie, hou toch eens op met dat gezeik!". Kan helpen.
- De zwangere vrouw vind het fijn (en verwacht dat ook) als je wat vaker voor haar kookt, een lekkere maaltijd maken en daar wat extra moeite voor doen. Op zich geen punt, totdat je merkt dat je vrouw ineens een heel andere smaak heeft, het "op gevoel" iets maken heeft geen zin. Het is dus van groot belang een zo duidelijk mogelijk beeld te krijgen van de smaak waarmee je vandaag te schaften hebt, de smaak van de vrouw veranderd namelijk dagelijks en soms zelfst meerdere keren per dag, deze veranderingen zijn meestal ook niet subtiel maar zeer extreem, totale smaakmetamorfoses. Waar ze gisteren misschien nog ging voor haar derde bord pasta, zal ze zich nu met een gezicht vol walging afkeren van je met liefde gemaakt pasta. En ze is zelfs nog in staat om je toe te snauwen: "Je weet toch dat ik geen pasta lust!"
- De kleertjes..
Aangezien de globale lijnen van het vrouwenlijf zich in bepaalde opzichten hebben verplaatst zal het voor de vrouw lastiger zijn om passende kleding te vinden, de al aanwezige garderobe blijkt grotendeels nutteloos en ook de kledinghandel heeft moeite datgeen te bieden waar de vrouw naar verlangt. Dit eist een groot en eindeloos geduld en doorzettingsvermogen van de man. Het is de man zijn taak om de vrouw in deze hele worsteling zo positief mogelijk te benaderen. De confrontatie met de door mannen zo gevreesde vraag: "En? Staat het me?" is tijdens de zwangerschap nog heikeler als normaal en dient te worden beantwoord in de veronderstelling dat het in geen enkel opzicht een positieve reaktie van de vrouw zal opleveren. Met deze notie in het achterhoofd lijkt wat angst te worden weggenomen.
- Lichamelijke ellendigheden.
Er is tijdens de prille zwangerschap een stoelendans aan de gang in de buik waar "de finale" zich uiteindelijk zal gaan afspelen. Deelnemers zijn o.a. maag, darmen, ribben, baarmoeder etc.. Het lijkt wel alsof alle interne organen van de vrouw opnieuw positie moeten zoeken, dit om te komen tot de ideale opstelling.
Niet zo verwonderlijk dus dat de eigenaar van dit alles (de vrouw) hier en daar wat ongemakken zal ervaren, enkele voorbeelden..
  - Steken in de buik
  - Duizeligheid
  - Kramp
  - Maagzuur (van strot tot knie)
  - Het blaasgebeuren
  - Pukkels
  - Misselijkheid (22 tot 23 uur per dag)
  - Jeuk
  - Het lichaam uitlopende prut
  - Zere ribben (hierover straks meer)
Maar goed, dit alles zorgt ervoor dat je als man te maken krijgt met een vrouw die dus continue wordt lastiggevallen van binnenuit. Enig begrip dient te worden opgebracht voor haar situatie, dit om erger te voorkomen. Ook hier zijn er meerdere nep-zinnetjes die kunnen helpen..
- Mentale ellendigheden.
De vrouw lijkt door zo'n zwangerschap wel onzekerder te worden als nooit tevoren. Elk steekje, elk krampje, elk pukkeltje dient uitgebreid begoogled te worden om zodoende elke risico uit te sluiten dat het misschien wel een over het hoofd gezien beginnetje van een drama zal worden.
Enkele willekeurige zoekterm combi's waarmee de zwangere vrouw Google bevraagt..
- zwanger kramp buik
- zwanger steken buik
- zwanger kramp steken buik miskraam
- wijn miskraam
- kattenbakkorrels kramp steken
- zwanger harde buik stress
- zwanger misselijk harde buik miskraam bloed
etc..
Zeker bij een eerste zwangerschap loop je het risico dat de vrouw in kwestie dermate onzeker is dat elk stukje informatie van buitenaf alleen maar onzekerder maakt. Zaak is de vrouw te helpen zekerder te worden, minder waarde te hechten aan al deze externe informatie en meer te vertrouwen op de eigen informatiebron. Best lastig als ze steken en kramp in de buik voelt en Google net aangaf dat het een teken kan zijn van een te verwachten doodgeboren kind zonder handen, voeten en hoofd. Uitdaging: Stel je vrouw gerust.
- Ik zou nog terugkomen op die ribben. Afhankelijk van de lichamelijke beweeglijkheid van het kind wat zich in de draagzak bevind kunnen de ribben ook wat klappen te verduren krijgen. Het kind (dat pondje rosbief) is in staat om zich in de meest uiteenlopende houdingen in het 3d te bewegen. Het zwemt als het ware vrij rond in het lijf van de vrouw.
Zo is het dus mogelijk dat het kind besluit zich op zijn kop te draaien en zich naar beneden toe te forceren door met zijn poten fors van zich af te trappen. Hij gebruikt daarbij de massa die zich het beste leent als afzetpunt, dit zijn meestal de ribben. De vrouw krijgt dus regelmatig trappen tegen haar ribben en is niet in staat zich de verweren, de ribben zullen zich in het ergste geval metamorferen in een tot pap geschopte materie. Ook dit kan enige invloed hebben op het gemoed van de vrouw.
- Er zal je worden verteld dat je vrouw een periode zal hebben van tomeloze energie, dan zal ze de boel aan de kant gooien, 'het nest' opruimen voor de komst van de baby. Dat klopt, je kunt je alleen afvragen wat ze op zo'n middag bereiken kan.

De uitdrijving

De volgende fase in het hele bevalproces heet "De Uitdrijving", dit doet denken aan het ritueel uitdrijven van de duivel uit het lichaam van een onschuldig meisje, deze gedachte klopt. Deze fase heeft in de verste verte niets te maken met de romantische gebeurtenis die de wereld je wil doen geloven, het is een grote klopjacht op het uit te drijven mormel die met een gruwelijke hoeveelheid geweld naar buiten moet worden geknokt.
Het kind is 9 maanden bezig geweest zich met trappende bewegingen naar beneden te manoeuvreren, net zolang totdat de druk zo groot wordt dat er pijnscheuten ontstaan die alleen voor te stellen zijn door krijgsgevangen die jaren in jappenkampen zijn gemarteld.  De vrouw zal vele uren lang van binnenuit worden geschopt, geslagen en geknepen (en misschien wel bespuugt) door een volgroeide baby die te dik is om nog voluit te kunnen zwemmen in het vrouwenlichaam. Het lichaam zit dus zo vol dat elke beweging van het kind letterlijk interne organen opzij duwt en misschien wel naar buiten perst.
De vrouw zal vanuit deze situatie in het algemeen weinig anders willen dan.. enkele mogelijkheden..
  - Zichzelf van het leven beroven.
  - Het kind van het leven beroven.
  - De man van het leven beroven.
Dit is normaal!
De vrouwengeest realiseert zich op dat moment niet dat dit normaal is, hier ligt dus een taak voor de man. De man dient de vrouw ervan te overtuigen dat er niets is om je zorgen om te maken, de onmenselijk pijnen zijn normaal en zijn een gezond onderdeel van de procedure.
Het vrouwenlichaam daarentegen is fenomenaal flexibel in het opvangen van de klappen, het perst, het bubbelt en krimpt in en uit, het piept en kraakt maar blijkt wonderbaarlijk genoeg in staat de marteling te overleven.
Bij een bevalling in het ziekenhuis dient er van alles te worden aangesloten op het kind en de draagzak waarin het zich bevind, de bekabeling loopt via de uitpersmond. Het onderstel van de vrouw krijgt iets weg van de achterkant van een computerkast, er steken kabels in/uit voor allerhande apparaten die als functie hebben de lijdensweg van het kind en de vrouw te loggen. Als man kun je via een monitor uren lang genieten van o.a. de hartslag-data van vrouw en kind, gebruik dit om jezelf een beetje afleiding te geven van je kermende vrouw. Je kunt deze data ook goed gebruiken om de vrouw te troosten met uitspraken als: "Wees gerust, het kind heeft een hartslag van 200, dus het leeft nog."
De uiteindelijke uitdrijving van het kind laat zien hoe wonderbaarlijk flexibel het vrouwenlijf omgaat met deze lijdensweg. Als het kind aanstalte maakt het vrouwenlichaam te verlaten zul je worden geconfronteerd met een aaneenstapeling van gruwelheden. Als het topje van het hoofd van het betreffende kind zich met veel geweld door de (veel te nauwe) uitpersmond naar buiten begeeft zul je zicht krijgen op een nat en misvormt hoofd wat in eerste instantie sprekend lijkt op de grijze massa van de kale hersenen.
In het algemeen komt de rest van het kind dan vrij snel mee, waarschijnlijk omdat ie zich nog even voor het laatst afzet tegen het orgaan wat het dichtst bij zijn voeten ligt.
Het hele lijf van dit kind zal zich dus door de uitpersmond drukken, dit is niet tegen te houden, probeer dit dus ook niet.
Aangezien de uitpersmond dus veel te krap is loopt de vrouw de kans dat een deel van de mond niet rekbaar genoeg is en de verloskundige besluit uw vrouw "in te knippen". Schrik hier niet van, het is een normale procedure en is vele malen prettiger als het alternatief.
Het alternatief is namelijk dat het kind al trappent zich een weg baant door de uitpersmond, of het nu voldoende rekt of niet, er zal in dit geval een kans bestaan dat de uitpersmond spontaan inscheurt, er zijn scheuren bekend waarbij de chirurg nog een groot deel van de dag nog bezig was om weer orde te brengen in de chaos, al dan niet met succes.
Direct na de komst van het kind zal een groot deel van de inhoud van de vrouw naar buiten komen, dit betreft een enorme hoeveelheid vlezig bloed en andersoortige vloeistoffen, schrik niet als je organen ziet liggen. Logischerwijs zal ook het eventuele openscheuren van de uitdrijfmond al een hele plas bloed met zich meebrengen. Niet lang daarna komt er nog een moederkoek naar buiten vallen, dat men dit koek noemt bewijst al dat je vanaf het begin af aan op het verkeerde been wordt gezet. Deze ' koek' is namelijk niet lekker, het is een kledderige massa die eerder doet denken aan een tot gort geslagen lam dan aan koek.
Het kind die ondertussen in de armen van de vrouw ligt is bedekt met een laag vaseline waardoor je oprecht bang bent dat ie uit je vrouw der armen zal glibberen.
In eerste instantie kun je rekening houden met een lelijk tot zeer lelijk kind.

De eerste opvang

Als je dan denkt dat je nu op je lauweren kunt rusten dan heb je het mis, nu begint de ellende pas echt.
Het kind kan helemaal niets, het enige wat het doet is het voedsel dat je er in propt er weer net zo hard uitpersen, hoe vreselijk het ook is, dit is de enige manier waarop je het kind tot volwassenheid kunt brengen. En als je niet snel genoeg bent met het voeden (of het bevalt het kind niet) dan zal het een geluid fabriceren dat je zal raken tot op je kale ziel.
Je zal het kind vervloeken en oprecht haten, je gaat plannetjes maken hoe je weer van het mormel afkomt op zo'n danige manier dat je er geen last mee krijgt. Dit alles gaat naar alle waarschijnlijkheid een maand of wat duren.
In de tussentijd is er nauwelijks lol te beleven aan het kind, je wacht op een eerste lachje die maar niet komt, je hoopt snel met 'm te kunnen gaan voetballen waar zijn hoofd omdraaien al een te grote opgave is.
Over dat lachen het volgende.. de vrouw zal er een teken van emotie in zien, "Oohh, baby' tje lacht naar mamma! Is baby'tje blij?", waar de man niets anders ziet dan een onwillekeurige stuiptrekking, "He, zijn lip trekt!". Ook hier is het van belang de twijfel omtrent "de lach" niet uit te spreken, de vrouw kiest ervoor een bepaalde betekenis te geven aan deze stuiptrekking, dat hou je niet tegen, speel het spel dus maar mee..
Ondanks het feit dat het kind eigenlijk alleen maar neemt en dus niet geeft, zal het in staat zijn het hele gezinsgebeuren overhoop te gooien, vanaf nu draait ALLES om het kind.De vrouw en de omgeving zal alleen nog maar geïnteresseerd zijn in het welzijn van het kind en natuurlijk ook van de vrouw, want ja.. die heeft toch een hele klus achter de rug. De man dient in deze periode rekening te houden met een opeenstapeling van "boodschappen" die op zijn minst suggereren dat de man zijn werk heeft gedaan en zich puur en alleen dient te bekommeren om moeder en kind, "man moet niet zeuren", "vrouw heeft het zwaarder". De telefoontjes van familie en vrienden zullen voornamelijk bedoelt zijn om te weten te komen hoe het gaat met moeder en kind, als mensen vragen: "En? Hoe gaat het met jou?" dan moet je je realiseren dat het een nep-vraag is, ze willen weten hoe het is met moeder en kind. Als je dit bij voorbaat in het hoofd hebt dan is het makkelijker te verteren.Gedachten als "Als ik nu mijn koffers pak dan zal niemand mij missen, hooguit zich afvragen waar de koffers zijn." zullen regelmatig aan de orde zijn.Dit alles is een natuurlijk en niet te stoppen proces en heeft in het kader van "Het Grote Plan" een functie."Het Grote Plan" is uiteindelijk erop gericht het voortbestaan van de mensheid te garanderen, nadat de man het zaadje heeft geplant zal alle aandacht uitgaan naar het jonge twijgje en zijn moedertak alwaar het jong zijn voeding vandaan trekt. Vanaf dat moment ben je als man "verminderd relevant".Als de kraamhulp met de stofzuiger in haar hand tussen neus en lippen door zegt: "Zeg, jij moet ook je rust pakken he?!" en je merkt dat je eigenlijk gewoon het liefst tegen haar zou willen schreeuwen: "En dat is dan waar ik het mee moet doen?", dan is dit zo'n situatie waarin je wordt geconfronteerd met de subtiele loop der dingen. Als man krijg je er het gevoel bij dat er "voor de vorm" nog even aandacht aan je wordt besteed, het lijkt niet echt, laat staan gemeent, het feit dat een vrouw het uitspreekt zegt natuurlijk al dat het een vuil spelletje is, zij weet namelijk niet wat jij als man nodig hebt en waarschijnlijk zegt ze het omdat ze last van je heeft en even met de vrouw (en kind) alleen wil zijn.In dit geval kun je het beste tot tien tellen en rustig je slaapkamer inlopen terwijl je iets slaps roept als: "Nou, dan ga even een tukkie doen.".Realiseer je dat rond een bevalling je wereld zal worden beheerst door vrouwen, het zijn de vrouwen die op allerhande manieren om je gezin heen dansen, de verloskundigen zijn vrouwen, de kraamzorg zijn vrouwen, vanuit de familie en vrienden zullen vrouwen zich zichtbaarder betrekken bij het hele gebeuren. De mannen zijn wat terughoudender wat hun betrokkenheid betreft en delven het onderspit, en daarmee dus ook de nieuwbakken vader.Hieraan doe je niets. Het aanschaffen van de uitzet zal je confronteren met de wondere wereld van de kinderartikelen, ook een vrouwenwereld!Alles is pasteluugghh blauw of roze, of anders wel gedurfd wit! De winkels ligen vol met snotgroene rompertjes en pisgele sokjes.Tip: Hou in het hoofd dat als het kind ouder is dan kun je als man nog genoeg leuke spullen voor hem scoren, een stoere kawasaki speedbike, een blits legosetje, een leuke tutje of een mooi rompertje.

Ach ja..