Ervaringen

Mensen hebben de neiging om voor een ander te bepalen hoe je dient om te gaan met (pijnlijke) ervaringen.
Dit doet mij denken aan een heleboel getuigenverklaringen die terug te lezen zijn in de boekenserie van L. de Jong, de geschiedkundige die zijn leven heeft gewijd aan het voor het nageslacht vastleggen van zoveel mogelijk feiten en dus ook getuigenverklaringen. Heb de serie op de plank staan en heb het grootste deel nog gelezen ook.
Daarin komen verklaringen voor van mensen die vertellen dat ze jarenlang in Auswitch of andere kampen zaten en eigenhandig lijken moesten verzamelen, die in ovens moesten schuiven, of gouden kiezen uit gebitten moesten tikken en toch in staat bleken om na de oorlog redelijk eenvoudig nog de draad van het leven konden oppikken. De meeste trouwens niet, maar een fiks aantal dus wel.
Daar staat tegenover een 'getuigenverklaring' zoals die van mijn vader.. Die vertelde mij ooit eens dat ie als 11/12 jarige jongen naar school ging en het opviel dat een groot deel van zijn klas er niet was, waaronder zijn beste vriendje. Toen realiseerde hij zich niet wat er precies aan de hand was maar hij (en de anderen) wisten natuurlijk wel dat er iets niet goed was, waar de klasgenootjes ook waren, er was iets naars aan de hand.
Toen hij zich na de oorlog maar al te goed realiseerde wat er hoogstwaarschijnlijk met deze jongens (en hun gezinnen) was gebeurd -namelijk dat de nacht ervoor een deel van de Rivierenbuurt in Amsterdam was afgevoert voor transport naar Auswitch/Mauthausen/Treblinka/Sobibor enz- toen is hij daarop stuk gegaan, het kwam eigenlijk nooit meer helemaal goed. Dit soort 'kleine ervaringen' maakte bij hem zoveel stuk dat hij is beland waar hij is beland.
Verleidelijk voor anderen om te wijzen naar de ervaringen van overlevenden van kampen en te stellen dat je niet zeuren moet, jouw ervaringen vallen daarbij in het niet.
Maar ik kan mij er alles bij voorstellen dat dit soort dingen een mensenleven voorgoed verwoest, zeker een kind van 12 trekt dit niet.
Maar goed, daarom waarschijnlijk ben ik zo makkelijk op de kast te krijgen als mensen voor anderen aan bepalen hoe je het beste om kan gaan met bepaalde ervaringen, zo simpel ligt het allemaal niet. Het is maar op welk moment je een klap met de hamer krijgt, daar heb je geen invloed op. Je hebt mazzel of je hebt pech.

jatten

Ik stop met jatten!

Ik heb in mijn tijd hele supermarktketens leeggeroofd, heb fietsen gejat, heb zelfs mensen beroofd, heb daar vreselijk voor moeten bloeden en ervan geleerd. Namelijk dat bloeden pijn doet, en (misschien belangrijker) dat het principieel onjuist is. Ik heb in de loop der jaren ook voor een kapitaal aan software, films en muziek gejat, en dat is de laatste jatfase wat mij betreft.

Er komt een moment dat Mika thuiskomt van school met het nieuwste spelletje voor de PS die in de winkel te koop is voor €85,- en die hij 'gratis' kreeg van een klasgenootje, of in ruil voor een knikker. Of hij wordt thuis afgeleverd door een politieagent omdat ze hem betrapte terwijl hij een zak spekkies onder zijn jas stopte.
Ik wil dan met een heldere en eerlijke boodschap kunnen komen, hem uitleggen dat als je iets graag wilt hebben je ervoor zult moeten sparen of Sinterklaas lief zal moeten aankijken, het dus niet mag jatten, hoe makkelijk en verleidelijk het ook is.
Dit alles wil ik zonder schijnheiligheid kunnen melden, en dus..

Ik pleur al mijn gestolen films en muziek eruit (scheelt weer een plank), gestolen software heb ik al lang niet meer.
Datgeen wat ik echt graag wil hebben (vooral aan muziek) wordt verplaatst naar mijn bol.com-verlanglijstje.

klein houden of groot maken?

Het lijkt wel of het success in de opvang/opvoeding van een kind afhangt van het evenwicht binnen een huwelijk. En zo is het wel te begrijpen dat de meeste mensen ervoor kiezen een huwelijk aan te gaan met een soortgenoot van de andere sekse.

Ik zie bij veel mannen de neiging om wat te snel te gaan met hun kind, verwachtingen te hebben waaraan het kind niet kan voldoen. het kind zijn eigen keuzes laten maken onder het mom: "Daar leert ie alleen maar van." In het spelen met het kind vind je dat ook terug.
Zelf betrapte ik mij er eens op een balletje omhoog te gooien in de veronderstelling dat mijn baby van 5 maanden het uit de lucht zou plukken en zou roepen: "Kijk pap, ik heb hem!" en dat terwijl het kind nog maar net rechtop kon zitten, zijn armen kwamen niet verder dan wat spastisch gespartel.
Een kind zal op deze manier worden geconfronteerd met het feit dat ie heel veel niet kan. Dit is voor een kind een belangrijke stimulerende prikkel om (zoals een vogeljong) te fladderen met zijn vleugels in de hoop dat ie opstijgt, dit tegen beter weten in.
Gevalletje 'wishfull thinking'? Misschien zit het wel dieper.. ik denk dat wij mannen eigenlijk stiekempjes niets liever willen dan het jong zo snel mogelijk klaarstomen voor de boze buitenwereld en dan het nest uitschoppen. Ziedaar de neiging te snel te gaan, het kind moet groot en sterk worden!

De vrouw daarentegen zie je vaak te langzaam gaan, te voorzichtig en beschermend. Vooral alles veilig houden en op het leeftijdsniveau van het kind, stel je voor dat ie gefrustreerd raakt, of schrikt.. bbrr..
In het spel zie je de vrouw heerlijk voorspelbaar spelen met het kind, het balletje wordt zo godsgruwelijk langzaam zijn richting op geduwd dat het kind moeders aankijkt met zo'n blik van: " Wat denk je dat ik ben? Een baby?!"
Kortom, het kind zal worden overladen met de boodschap dat ie al heel veel wel kan. Ook deze boodschap is belangrijk voor het kind, daar waar hij vanuit frustratie met zijn vleugels aan het fladderen is omdat pappa hem net heeft verduidelijkt dat ie nog heel veel te leren heeft weet hij nu dat ie kans van slagen heeft, hij kan tenslotte al heel veel.
Gevalletje 'wishfull thinking'? Ook hier denk ik dat het vanuit het diepe instict van de vrouw komt. Die wil eigenlijk heel stiekempjes haar kind het liefst zo lang mogelijk zo dicht mogelijk bij zich houden, lekker tegen moeders borsten, veilig en warm. Ziedaar de neiging te langzaam te gaan, het kind moet klein en koddig blijven!

Het moge duidelijk zijn dat ook mannen graag hun kind dicht bij zich willen houden, net zo goed als vrouwen ook graag hun jong groot en sterk zien worden en het nest uit zien vliegen, maar ja,.. instinct.

Zowel mannen als vrouwen zitten er een beetje naast maar de combinatie van die twee kan leiden tot een evenwichtige opvang/opvoeding van het kind.