Mensen hebben de neiging om voor een ander te bepalen hoe je dient om te gaan met (pijnlijke) ervaringen.
Dit doet mij denken aan een heleboel getuigenverklaringen die terug te lezen zijn in de boekenserie van L. de Jong, de geschiedkundige die zijn leven heeft gewijd aan het voor het nageslacht vastleggen van zoveel mogelijk feiten en dus ook getuigenverklaringen. Heb de serie op de plank staan en heb het grootste deel nog gelezen ook.
Daarin komen verklaringen voor van mensen die vertellen dat ze jarenlang in Auswitch of andere kampen zaten en eigenhandig lijken moesten verzamelen, die in ovens moesten schuiven, of gouden kiezen uit gebitten moesten tikken en toch in staat bleken om na de oorlog redelijk eenvoudig nog de draad van het leven konden oppikken. De meeste trouwens niet, maar een fiks aantal dus wel.
Daar staat tegenover een 'getuigenverklaring' zoals die van mijn vader.. Die vertelde mij ooit eens dat ie als 11/12 jarige jongen naar school ging en het opviel dat een groot deel van zijn klas er niet was, waaronder zijn beste vriendje. Toen realiseerde hij zich niet wat er precies aan de hand was maar hij (en de anderen) wisten natuurlijk wel dat er iets niet goed was, waar de klasgenootjes ook waren, er was iets naars aan de hand.
Toen hij zich na de oorlog maar al te goed realiseerde wat er hoogstwaarschijnlijk met deze jongens (en hun gezinnen) was gebeurd -namelijk dat de nacht ervoor een deel van de Rivierenbuurt in Amsterdam was afgevoert voor transport naar Auswitch/Mauthausen/Treblinka/Sobibor enz- toen is hij daarop stuk gegaan, het kwam eigenlijk nooit meer helemaal goed. Dit soort 'kleine ervaringen' maakte bij hem zoveel stuk dat hij is beland waar hij is beland.
Verleidelijk voor anderen om te wijzen naar de ervaringen van overlevenden van kampen en te stellen dat je niet zeuren moet, jouw ervaringen vallen daarbij in het niet.
Maar ik kan mij er alles bij voorstellen dat dit soort dingen een mensenleven voorgoed verwoest, zeker een kind van 12 trekt dit niet.
Maar goed, daarom waarschijnlijk ben ik zo makkelijk op de kast te krijgen als mensen voor anderen aan bepalen hoe je het beste om kan gaan met bepaalde ervaringen, zo simpel ligt het allemaal niet. Het is maar op welk moment je een klap met de hamer krijgt, daar heb je geen invloed op. Je hebt mazzel of je hebt pech.
Dit doet mij denken aan een heleboel getuigenverklaringen die terug te lezen zijn in de boekenserie van L. de Jong, de geschiedkundige die zijn leven heeft gewijd aan het voor het nageslacht vastleggen van zoveel mogelijk feiten en dus ook getuigenverklaringen. Heb de serie op de plank staan en heb het grootste deel nog gelezen ook.
Daarin komen verklaringen voor van mensen die vertellen dat ze jarenlang in Auswitch of andere kampen zaten en eigenhandig lijken moesten verzamelen, die in ovens moesten schuiven, of gouden kiezen uit gebitten moesten tikken en toch in staat bleken om na de oorlog redelijk eenvoudig nog de draad van het leven konden oppikken. De meeste trouwens niet, maar een fiks aantal dus wel.
Daar staat tegenover een 'getuigenverklaring' zoals die van mijn vader.. Die vertelde mij ooit eens dat ie als 11/12 jarige jongen naar school ging en het opviel dat een groot deel van zijn klas er niet was, waaronder zijn beste vriendje. Toen realiseerde hij zich niet wat er precies aan de hand was maar hij (en de anderen) wisten natuurlijk wel dat er iets niet goed was, waar de klasgenootjes ook waren, er was iets naars aan de hand.
Toen hij zich na de oorlog maar al te goed realiseerde wat er hoogstwaarschijnlijk met deze jongens (en hun gezinnen) was gebeurd -namelijk dat de nacht ervoor een deel van de Rivierenbuurt in Amsterdam was afgevoert voor transport naar Auswitch/Mauthausen/Treblinka/Sobibor enz- toen is hij daarop stuk gegaan, het kwam eigenlijk nooit meer helemaal goed. Dit soort 'kleine ervaringen' maakte bij hem zoveel stuk dat hij is beland waar hij is beland.
Verleidelijk voor anderen om te wijzen naar de ervaringen van overlevenden van kampen en te stellen dat je niet zeuren moet, jouw ervaringen vallen daarbij in het niet.
Maar ik kan mij er alles bij voorstellen dat dit soort dingen een mensenleven voorgoed verwoest, zeker een kind van 12 trekt dit niet.
Maar goed, daarom waarschijnlijk ben ik zo makkelijk op de kast te krijgen als mensen voor anderen aan bepalen hoe je het beste om kan gaan met bepaalde ervaringen, zo simpel ligt het allemaal niet. Het is maar op welk moment je een klap met de hamer krijgt, daar heb je geen invloed op. Je hebt mazzel of je hebt pech.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten