Ik was een klein, onbeduidend en onschuldig kussengevechtje aan het houden met mijn zoon, toen hij besloot zich plotseling te begeven in de vliegroute van het kussen. Doordat het kussen zich met een niet geringe vaart richting eindpunt begaf wankelde het jong met als resultaat een struikeling tegen een rottige stoelpoot.
Mika besloot daar op te reageren met een huilpartij die mij als vader bewoog hem te troosten, liep samen met hem richting moeders die vrolijk de afwas aan het doen was, dit in de hoop dat de aanblik van haar hem deze nare klap zou doen vergeten. Toen moeders onze richting opkeek zag ik in haar ogen aan paniek grenzende schrik, Mika aankijkend zag ik een bult verschijnen die zijn weerga niet kent. Het gevaarte werd zichtbaar groter en leek welhaast de omvang van het kinderhoofdje elk moment te kunnen bereiken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten