Vreemde zaken

Er gebeuren vreemde zaken in huize labordus, da's wel duidelijk..

We begrijpen nu dus waarom het fietsje absoluut naast het bed moest staan.

 Nog wat buikfoto's..

Ben der klaar mee!

Goed, nou.. gisteren mijn chef "eikel" toegeblaft, boos weggelopen en later gezegd dat ie voor zowel vandaag als morgen een andere operator (machine-bediener) mag zoeken, "en voor volgende week waarschijnlijk ook!" ;-)
Heb het de laatste tijd helemaal gehad met de nieuwe dienstregeling, die is ontwikkelt om zo snel mogelijk mensen het bedrijf uit te jagen, da's wel duidelijk. Was ik de laatste week een beetje kapot van..

Maar ook thuis heb ik het gehad, wat een vreselijke ellende en miserabele hel, die hele wij-krijgen-een-kind-shit!
Ik snap er niets van dat de mensheid nog in leve is, ieder weldenkend mens houd zich verre van de pijn en de wantoestanden die het krijgen van een kind met zich meebrengt.
De vrouw ligt de hele nacht te draaien met een lijf die met de grootste buldozer aller tijden niet van zijn plaats te duwen is, het lijf is zo zwaar dat het bed -wat momenteel balanceert op 4 extra hoge poten- 20 to 30 centimeter van links naar rechts zwiept als het vrouwmens zich naar toilet wil verpaatsen.
Dit dien ik als man maar te accepteren, ik kan toch moeilijk mijn vrouw toeblaffen dat ze nu toch echt moet kappen met dat gezeik of dat ze het anders maar van zich afstraalt richting prullebak of zo.. zodat ik tenminste kan slapen!Ik zou het graag doen, maar vraag mij af of dat een vlotte en ontspannen bevalling zal bevorderen, als zoiets uberhaupt al bestaat.
Feit is dat het kind mag komen, ben het wachten meer dan zat en begin het een beetje vervelend te vinden dat het jong zich nu toch zeker een week al 'aankondigt' maar het weigert te komen! Kinderachtig hoor.
Regelmatig irritaties in huis, kan helemaal niets meer goed doen! Herhaling.. niets meer goed doen!En ook ons eerste jong bevind zich niet in zijn meest behulpzame fase, hij vermaakt zichzelf nauwelijks tot niet, is heel erg jengelig en snel huilerig als hij zijn zin niet krijgt. En dat terwijl ik toch vind dat ik vrij coulant ben met hem de laatste tijd, in de zin van, niet zo hameren op dingen..

Verder zou ik graag een ieder die overweegt een kind te nemen dit ten strengste afraden tenzij het via algehele narcose gaat, in ieder geval voor de laatste 2 a 3 maanden van de draagtijd dan..
En voor mannen is het te overwegen de narcose te laten doorlopen totdat het kind een maand of 6 is, pas dan begint het namelijk leuk te worden.

Bezoek verloskundige

Na een ontzettend slechte nacht met veel pijn in het lijf zijn we weer begonnen aan een nieuwe dag.

In de ochtend moest ik naar de verloskundige. Ik had Betty niet meer gezien sinds de komst van Mika. Wel leuk om haar weer te zien hoor. Natuurlijk kon ze goed begrijpen dat ik er met gemak schoon genoeg van heb. Dat slechte slapen gaan we in de gaten houden. Ze riep nog iets over een gynaecoloog, maar daar heb ik niet over doorgevraagd. Ze zei dat het niet goed zou zijn als ik oververmoeid de bevalling enzo inga door het slechte slapen. Nou ja, we zien wel. Mijn bloeddruk was weer helemaal netjes. De buik zit behoorlijk vol wat dus ook de pijn veroorzaakt. Ik mag rustig paracetamol proberen om te kijken of ik dan wat beter slaap. Ga ik zeker proberen! Aan mijn buik te voelen, gaat het niet lang meer duren. Maar ja, misschien zei ze dat om bij mij de moed erin te houden... Hahaha, je weet het maar nooit. Ik heb me er al bij neergelegd dat dit eigenwijze kereltje blijft zitten tot 6 december. Veel langer zal het (hopelijk) niet zijn.

Een nieuwe dag, nieuwe kansen.

Op zich gaan de dagen best snel voorbij. De nachten vind ik het ergst. Ik wordt werkelijk iedere nacht om het anderhalf à 2 uur wakker door pijn of plasperikelen. Ook begint 's avonds de buikpijn als ik in bed lig. Voor Mark wordt het volgens mij steeds pittiger om naast zijn vrouw te liggen. Eerst al die enorme worst die tussen ons in ligt en dan nu ook nog eens een super onrustige vrouw die iedere keer haar ruimteschip (cq bed)verlaat en zich er vervolgens weer in moet hijsen. Af en toe steunen en kreunen en niet meer weten waar heen te moeten met het logge lijf. Hij vraagt me iedere keer of hij iets kan doen, maar ik zou niet weten wat. Ik kan er zelf niet eens wat aan doen. Vooral rustig blijven en goed ademhalen. Het lastige is dat ik me maar iets verkeerd of te snel hoef te bewegen en een enorme pijnscheut schiet door mijn lijf. Gisteravond was de baby enorm onrustig. Hij bleef maar draaien en trappen met zijn voetjes of knietjes. Een pijnlijke aangelegenheid. Vanwaar toch die onrust? Nog even volhouden maar.

Gisteren overdag had ik een enorme prutdag. Ik was super moe en zag het allemaal even niet meer zitten. Gelukkig, zelfs na een zoveelste prutnacht, voel ik me vandaag veel opgewekter. Eigenlijk ging het al beter nadat ik flink gezeurd had toen ik Mirjam-Moniek (en later nog even mijn mams) aan de telefoon had. Ik ben gauw eten gaan koken en vervolgens op de fiets Mika gaan halen. Mark bood nog aan Mika te halen, maar eigenlijk vond ik het wel lekker om er even uit te gaan. Daarbij werkt Mark zich ook de pestpokken en wil ik hem graag enigszins heel aan mijn zijde hebben als ik moet bevallen ;-) Hij gaat nu om half 8 de deur uit en komt vaak pas rond of na half 5 thuis. Ze werken met nieuwe tijden bij de post en hebben het stampend druk. Flink aanpoten dus met als gevolg een vermoeide papa die eigenlijk zijn nachtrust ernstig hard nodig heeft... Ik had verwacht een vervelende Mika aan te treffen (zoals vorige week), maar meneer was in opperbeste stemming!!! Zonder problemen het kinderdagverblijf verlaten en zelfs de trap naar huis vormde gisteren geen obstakel. Dat zorgt er dan weer voor dat ik veel meer lucht over heb voor het mannetje. Samen gegeten en nog even lekker gepuzzeld. Toen ik zei dat we na 'deze puzzel' gingen plassen en tanden poetsen, was zelfs dat geen probleem. Meneer was eigenlijk ook wel moe. Grote plas op de wc doen, tanden poetsen, papa een kus geven met de blote billen (nou ja, de kus natuurlijk gewoon met de mond... hahaha) en dan lekker in de pyjama zodat er nog een verhaaltje gelezen kon worden. De laatste dagen ligt Mika er vaak tussen kwart voor 7 en half 8 in. Je bent immers al gauw een half uur verder als je het plassen, tanden poetsen, kusjes uitdelen, pyjama aantrekken, lezen en zingen meerekent. Maar over het algemeen is er dus rust in huis vanaf half 8. En dat vind ik heerlijk! Als ik het nog trek, doe ik daarna de afwas (Mark ligt dan al geheel uitgeblust op bed), ga ik douchen en lig ik zelf rond 8 uur in bed. Dan vind ook ik het wel weer leuk geweest.

 Morgen heb ik een afspraak bij de verloskundige. Stiekem had ik gehoopt er niet aan toe te komen, maar aan de andere kant vind ik het ook wel weer leuk om Betty even te zien. In de verloskundigepraktijk werken 5 dames; Carien, Kirsten, Willemijn, Alice en Betty. Allemaal leuke dames, al heb ik natuurlijk zo mijn voorkeur. Ik ben dan ook best benieuwd wie ik tegen ga komen bij de bevalling.

Mika heeft genoeg van mama...

Nu 38 weken en 2 dagen zwanger. Net als mama er behoorlijk genoeg van heeft een bolle buik te hebben, heeft Mika genoeg van zijn mama. Het ventje heeft behoefte aan rennen, vliegen, buiten spelen, lopen stieren en stoeien en mama kan het niet meer opbrengen. Mama is moe van het slechte slapen en de pijn in het lijf. Ik kan dan ook het gedrag van Mika niet goed hebben. Doordat ik bijv niet met hem naar de speeltuin ga zodat hij zijn energie kwijt kan, gaat hij thuis vervelend doen. Luisteren is moeilijk en bijna alles moet net anders dan ik had bedacht. Gelukkig neemt Mark het meteen over als hij thuis komt. Dan zie ik Mika opfleuren. Vandaag zei Mika zelfs dat hij naar opa en oma wilde. Of naar Mirjam en Sander. Jaja... zegt mij genoeg... Hij voelt gewoon haarfijn aan dat alles anders is dan anders. Morgen en donderdag kan hij zich lekker uitleven op het kinderdagverblijf. Dat vindt hij heerlijk! Ik neem dan wel een monstertje mee naar huis. Komt vooral door het niet slapen. Helaas heeft hij vandaag ook niet geslapen. Zaterdag gaat Mika met Angela en Elias naar het Sinterklaasfeest van het werk van Angela. Ik denk dat ik thuis blijf omdat het me toch wat veel wordt. Ik merk dat ik me een beetje begin af te sluiten voor de buitenwereld. Vooral op dagen dat ik me niet zo top voel. Gelukkig zijn er ook dagen dat ik het weer helemaal zie zitten. Ik wil zo graag van die buik af, maar vrees dat ik toch echt nog geduld moet hebben. Dat vind ik wel moeilijk hoor.

Gisteren heeft Mika zijn inenting gehad tegen de mexicaanse griep. Angela heeft ons gebracht. Het viel me reuze mee met de drukte. Ik had verwacht dat kinderen elkaar veel meer hysterisch zouden maken door het gehuil. Meneer gaf geen kik! Het was dan ook zo klaar. Het vlaggetje vond hij super en de appel die hij kreeg, werd meteen opgegeten. Wat een kanjer! Toen we weer thuis kwamen, had Mark de pannenkoeken klaar. Dat vond hij natuurlijk heerlijk! Voldaan ging hij naar bed.

En nu gaat moeders onder de warme douche en dan kruip ik mijn bed in.

stilte voor de storm gevoel

(17:45 -- Mark)
Dat stilte-voor-de-storm-gevoel had ik de vorige keer heel erg sterk, de volgende nacht/ochtend was het zo ver..
Nu heeft Ellis het heel sterk, de weeen zijn zich langzaam aan aan het aankondigen, middels pijn natuurlijk, weeen doen pijn. Ellis beweert dat Mika's onrust te maken heeft met de op handen zijnde komst van zijn broertje, ik denk dat het zijn karakter is ;-)

Vannochtend ben ik met Mika door de herfststorm de hort op geweest, met de motorfiets naar de speelplaats en toen nog naar de speeltuin, we waren nagenoeg de enige gekken die buiten waren, normale mensen zaten binnen met wolle slofffen en chocolademelk, slappelingen. Miek en ik werkte ons door de storm naar grote avonturen zoals..
- Van de glijbaan af en dan midden in een (diepe) plas water terecht komen die je van boven af nog niet had gezien.
- Met een paar jongens (Tim & Victor) op de paardenmolen die wordt rondgedraaid door de vader van deze knullen.
- Op de schommel die door en door nat is en waar makkelijk vanaf te glijden is waardoor je weer in de plas water terecht komt die altijd precies onder de schommel wacht op vallende kindertjes.
- Vierhonderduizend keer vallen met de motorfiets, simpelweg omdat de wind je omblaast of omdat de vele opstakels in Amsterdam toch ook geen kattepis zijn.

Ben benieuwd wat de nacht gaat brengen.

(18:15 -- Mark)
Mika en ik eten Spare Ribs, hhmmm...
Ellis eet niets, zij heeft het gevoel dat ze even niets moet eten, ze zegt: "Alles moet eruit, mijn lijf moet leeg!".
ok dan.

(19.10 -- Ellis)
Vanochtend had ik (Ellis dus) weer lichte weeën. Tegen de tijd dat Mark en Mika naar buiten gingen, had ik een hele heftige. Maar nee, het zette niet door. Geeft niet. Toch heb ik het gevoel dat het gauw gaat komen. Ik moet constant naar de wc. Mijn lijf wil duidelijk de darmen leeg hebben. Echt trek heb ik ook niet. Ik eet kleine beetjes. Aan warm eten moet ik nu echt niet denken. Van mij mag het vanavond/vannacht wel doorzetten. Helaas heb ik daar niets over te zeggen. Het zou wel handig zijn dat Mark morgen na vieren met Mika zijn inenting kan gaan halen. Anders weet ik niet hoe hij hem kan gaan krijgen. Nou ja, we zien wel. Mocht de baby vandaag nog komen, dan zal het een schorpioen zijn als sterrenbeeld. Komt ie later, dan zal het een boogschutter zijn. Wel grappig hoor!!! Ach, voor hetzelfde geldt dat ik volgende week nog met mijn bolle buik rond wandel. 

Kots en zo.. [deel 2]

10:00
Brrr.. wat een nacht, ditmaal was het Ellis die 2 á 3 emmers nodig had om haar maaginhoud op te vangen.
De buik doet al een tijdje pijn waarschijnlijk omdat het mensenkind die zich daarin bevind bezig is grote schoonmaak te houden zodat hij er zonder slag of stoot uit kan glijden. Dit heeft tot gevolg dat een aantal organen aan het verhuizen zijn of al zijn verhuist, dus waar eerst de maag zat kan nu iets heel anders zitten, de lever of zo... in ieder geval volkomen voorstelbaar dat dit tot enig gerommel kan leiden.

Wij denken vandaag Mika maar naar Oma Angela te doen, het gaat vooral om morgen omdat ik dan moet (bij voorkeur althans) werken en Ellis dan alleen met Mika is, da's misschien wat zwaar.
De komende week is bij de post een belangrijke week aangezien er een nieuw systeem zal worden ingezet vanaf maandag (vandaag dus), geen zin om uit te leggen maar dit systeem staat al jaren ter discussie en zal onherroepelijk leiden tot een heleboel onrust en ellende. Feit is dat het wel prettig is de eerste ervaringen van dit systeem op te doen zodat ik niet later nog opnieuw ingewerkt hoef te worden. Daar komt bij dat ik straks -als de buik van Ellis zich heeft opengeklapt- toch wel een tijdje thuis zal zijn.

11:30
Nou, Mika is dus bij Oma Angela, heb zelf even boodschappen gedaan en Ellis ligt in bed.
Zelf voel ik mij ook niet zo lekker maar dat kan ook liggen aan het feit dat het een prutnacht was, en nog niet echt goed heb gegeten.
Dat de straat hier open ligt is ook niet prettig, Ellis maakt zich er zorgen over dat de brandweer niet bij het huis kan komen (voor het geval dat ze bevallen gaat en via het raam naar buiten moet). Ook blijft al dat zand aan de schoenen kleven waardoor de gang niet schoon te houden is. Het is ook geen standaard zand zoals je op het strand vind, het heeft iets plakkerigs.. olie misschien?
Daar komt bij dat de verlichting in het trappenhuis kapot is en na 2 keer bellen met de woningbouw het nog niet is gemaakt, de verloskundige zal geen moer zien, laat staan een deurbel. Deze verlichting is niet zelf te fixen, zit erg hoog en er moet een speciaal soort lamp in.

Al bij al is het een betere draagtijd geweest als met Mika, de pijntjes en ongemakken zijn niet mis maar door Ellis goed gedragen, beetje jammer dat ze nu dan dit krijgt. Misschien een virusje of zo, Mika spoot tenslotte ook zijn gal eruit een paar dagen terug. Zou het wel fijn vinden als ik deze keer mag overslaan, anders krijg je weer zo'n zielig hoopje gezin.
Er dient trouwens nog te worden opgemerkt dat Ellis een paar dagen terug de anti-mexicaanse-griep-prik heeft gehad, kan natuurlijk ook een rol spelen.
Goh, ik merk dat ik aan het evalueren sla.. zou het dan toch snel zo ver zijn?
Het zijn spannende tijden, ergens vind ik het doodeng en zwaar ellendig maar ook voel ik mij als een kind die met zijn neus tegen het raam geplakt aan het wachten is op oma, in mijn geval mijn volgende kind.

De buik is eng

Moeders buik is ondertussen zo groot geworden dat ik moeite heb er niet naar te kijken. Maar in tegenstelling tot vele mannen blijf ik het eng vinden. Zag pas een vent de buik van zijn zwangere vrouw liefkozen alsof het zijn nieuwe auto was, alsjeblieft! Wat een stom gedoe, je hebt alleen maar last van het ding, sorry hoor.
Mijn vrouw zelf is mooi, vooral in haar gezicht straalt ze (al is het soms vloekend en tierend). Maar de buik is eng, doodeng. Ik snap dan ook niets van al die mannen die in die buik daadwerkelijk hun kind zien 'een stuk van hunzelf', bullshit! Het is gewoon een enge buik, en buik die zienderogen groter wordt, een buik die ondertussen zo groot is dat er scheurstrepen zijn onstaan (scheurstrepen zijn de gebieden aan het oppervlak waar het het dunst is en de kans het grootst is dat de buik zal scheuren). Als je goed kijkt naar de buik en de daarbij behorende scheurstrepen dan kun je zien dat het hele apparaat elk moment zal openklappen aan beide zijden van de buik.
Ik ben bang dat als ik er aan kom, de buik als een te hard opgeblazen ballon zal ontploffen en ik zal worden overspoelt met een hele lading buikonderdelen en stukken kind.
Nu kun je beweren dat dit het moment is dat ik al kan beginnen met het opbouwen van een bijzonder relatie met mijn kind, die vanuit een unieke situatie die nooit meer zal zijn. Nou, de groeten dus.. Ik heb daar geen zin in, het enige wat ik zie is mijn vrouw (daar heb ik al een bijzondere relatie mee) en de buik (en daar hoef ik geen relatie mee, die vind ik eng). Het kind moet nog komen, dan zal ik 'm begroeten en een leven aan spenderen om een relatie mee op te bouwen.
Ben der klaar mee, met buiken, hierna niet meer..

Enkele foto's..

Kots en zo..

Gisteren kwam Nicole op bezoek, zij is een vriendin/collega/baas van Ellis.
De dames waren heerlijk aan het babbelen met een verrukkelijk kopje thee, ik hoorde vanuit de verte het vrolijke gegiebel zoals dames dat nu eenmaal doen, giebelen. Mika was er een beetje doorheen aan het dansen, lurkend aan het kopje thee en een beetje meegiebelen met de giebelende dames, en ineens.. was het stil.
Mika was schijnbaar het gegiebel dermate zat dat ie besloot zijn hele maaginhoud over de vloer/bank/tafel te smijten.
Het jong keek ernaar alsof er een buitenaards wezen zijn strot verliet, zo verbaasd en vol ongeloof.
Maar goed, iedereen kwam resoluut in actie! Ellis hield Mika vast, wachtend op de volgende scheut en roepend naar Nicole: "Haal doekje uit keuken!", Nicole rende dus  naar die keuken en ik rende naar de douche om alvast het water op te warmen en een matje neer te leggen aangezien er een kind afgewassen diende te worden.
Ik heb Mika (die het huilen niet kon laten) afgewassen en ben hem in schonen kleren gaan hijsen. Hji was ondertussen helemaal opgeknapt natuurlijk. Hier dient aan te worden toegevoegd dat het kereltje niet lekker was toen ik hem uit bed haalde die middag.
De dames hebben zich een groot deel van de middag geamuseerd met het schoonmaken van een bank (verwisselen kussenhoezen etc..), stofzuigen, dweilen.. nou ja, dat soort klusjes dus.

36 weken zwangere huisvrouw in wording met vaccinatie tegen mexicaanse griep

De tijd vliegt voorbij. Ik ben nu al weer 3 weken thuis met verlof. Ik ben me enigszins aan het ontpoppen in iets dat lijkt op een huisvrouw. Het is kwart voor 8 's avonds. Mika ligt in bed, de afwas is gedaan en ik heb 2 wasjes opgevouwen. Wauw! Vandaag toch niet gedweild zoals ik eigenlijk had bedacht, maar ach, je kan niet alles doen. Het wordt steeds netter in huis en ik geniet er volop van. Hahaha.
Gisteren ben ik bij de verloskundige geweest. Alles zag er goed uit. Wat me opvalt is dat de verloskundigen toch weer een andere mening hebben. Waar de één zegt dat ze verwacht dat ik de 40 weken niet ga halen, roept de ander dat het wel rond de uitgerekende datum zal komen. Ach, ik zie wel wat het gaat worden. Vooralsnog gaat het goed met me. Het is heerlijk dat Mika 2 dagen per week naar het kinderdagverblijf gaat. Dan heb ik de tijd om in mijn eigen tempo dingen te regelen en mijn rust te nemen. Ook belangrijk. Ik zal het helemaal niet erg vinden als de baby zich snel na zondag a.s aankondigt. Ik heb wel genoeg van mijn buik. Ik wil graag weer lekker kunnen liggen en niet iedere keer mijn buik stoten doordat ik hem even vergeten was.
Toen ik van de verloskundige hoorde dat  momenteel er 2 vrouwen in het ziekenhuis liggen (die net bevallen zijn) met mexicaansegriepverschijnselen, moest ik toch even achter mijn oor krabben. Zij dachten ook dat het niet met zo'n vaart zou lopen en dat ze gezond zijn. Uiteindelijk besloten om me toch te laten inenten. Vanmiddag heb ik mijn eerste prik gehad. Op 4 december zal ik de tweede krijgen. Moeten we alleen even afwachten of ik die dan ook kan halen. Iets later zou ook geen probleem zijn volgens de assistente. We gaan het meemaken.
Inmiddels is het 8 uur geweest en eigenlijk ben ik best moe. Ik ga dan ook lekker op tijd naar bed.

Schwangersgap!

Het begint allemaal weer terug te komen, de zwangerschap van toen, hoe was dat ook al weer, ik was het net een beetje kwijt, maar 't is weer terug dus..
Enkele herkennispunten..
- De onrustige nachten, als er al geslapen wordt dan is het als op een kinderspeelgoedsleepbootje op de woeste zee.
- De snotter-sms'jes.
- Het ontploffingsgevoel. wee diegene die mij aankijkt!

Mika plast de wc onder!!!!

Jaja, het begint te komen..... Mika wil plassen op de wc. Dinsdag begon het feest 's avonds voor het naar bed gaan. Meneer had een heerlijk poep die hij graag verschoond wilde hebben. Vervolgens zet hij dat hij ook nog een plas wil doen op de wc. Nou, dat mag natuurlijk. Ik verwachtte er eigenlijk niets van en zette netjes voor hem de wc-verkleiner op de wc. Meneer klom erop en riep dat ik de deur dicht moest doen. Dus ik doe de deur toe. Reactie van Mika:"Nee mama, dicht doen!" Oké, oké, deur geheel dicht gedaan en vervolgens ben ik met gespitste oren aan de deur gaan luisteren. Hoor ik me daar toch een klein watervalletje!!!! Apetrots was ik natuurlijk (ook al was de kans aanwezig dat dit puur toeval was). Natuurlijk werd het mannetje volop geprezen en beknuffeld. De volgende dag dit fenomeen trots gemeld op het kinderdagverblijf. Daar vertelde Diana dat hij bij hen vaker op de wc plast. Die dag was hij alleen vergeten zijn piemel goed in de pot te richten. Gevolg: een flinke straal recht vooruit. 's Avonds thuis, voor het slapen gaan, zat zijn luier weer heerlijk vol met de bruine ellende. Ik had hem verschoond en vroeg of hij nog moest plassen. Ja, meneer moest toch echt nog plassen zei hij. Dus weer op naar de wc. Deur goed dicht natuurlijk. Meneer wil zijn privacy (al vindt hij het natuurlijk wel enorm interessant om de deur open te doen wanneer mama  op de wc zit). Als goede moeder zijnde (hahaha), gun ik hem die privacy van harte. Ineens hoor ik me een geklater tegen de deur!!! Niet lang daarna roept Mika:"Mama, kijk!" En hij wijst op de grond en naar de muur. Meneer was dus niet geheel juist op de wc gaan zitten met als gevolg dat hij zijn benen, slofsokken, grond én wc-deur geheel had onder geplast. Geeft niets, want moeders is al veel te trots dat hij zegt te moeten plassen en het dan nog doet ook. Dat richten gaan we nu wel gauw leren. Mika wordt echt groot. Ja, net als Tips de muis die ook geen luier meer heeft en zijn zusje heeft geleerd op het potje te plassen. Ik heb natuurlijk meteen van die luierbroekjes gekocht zodat het voor hem wat makkelijker wordt om zelf naar de wc te gaan. We gaan gewoon kijken hoe dat uitpakt. Morgen ga ik hem weer fijn stimuleren om op de wc te plassen. Wat is het toch een kanjer!

35 weken zwanger en gedoe!

Gisteren was de dag niet zo tof. Bijna de hele ochtend strijd gehad met Mika. Ja, het was dus vreselijk gezellig. Tegen lunchtijd ging het gelukkig weer beter. Ik merk wel dat mijn lontje steeds korter wordt en Mika heeft duidelijk door dat er wat staat te gebeuren. Geeft veel gezelligheid. Door zijn dwarsheid niet meer naar de supermarkt gegaan. Dat moest uiteindelijk aan het eind van de middag nog gebeuren. Heb ik Miek achterop mijn fiets gezet en wil ik wegrijden, merk ik dat mijn band plat is. Heeft een of andere kloothommel mijn ventiel uit de voorband gehaald. Dat vind ik dan zo'n ontzettende naaistreek! Gevolg: lopen naar de supermarkt en dan wel een andere aangezien de AH te ver lopen is. Het belangrijkste dat ik nodig had, waren eieren. Kom ik met Mika in de supermarkt, zijn de eieren op!!!! En eigenlijk al de spullen die ik nodig had, waren niet aanwezig. Wat baalde ik zeg! Uiteindelijk heb ik dan maar pizza's uit de diepvries gehaald. Natuurlijk was het gaan regenen en had ik geen plu mee. Daar liep ik dan, met Mika, in het donker door de regen. Natuurlijk had ik inmiddels behoorlijke pijn in mijn rug en linkerzij (heb ik laatst verrekt ofzo). Het laatste stuk in de straat weer door de modder baggeren om mijn huis te kunnen bereiken (wat heb ik genoeg van die puinzooi in de straat en zo te lezen zal dat nog blijven tot de kerstvakantie!!!). Eenmaal bij het portiek aangekomen, wou Mika niet meer de trap op. Ik was het zo zat! Ik was moe en had pijn, Mika wou niet verder, fiets "kapot", regen en de boodschappen die ik nodig had, waren er niet. Wat kan je nog meer gebeuren denk ik je dan nog. Er kwam een buurman naar beneden en ineens wou meneer wel naar boven lopen. Dat wil zeggen, de portiektrap op en dan nog 1 trapje binnen naar boven. Ik dacht even dat ik gek werd. Gelukkig kwam de buurjongen binnen en maakte een babbel met me. Inmiddels klom die boef de trap op. Eenmaal binnen had ik het niet meer. Overspoeld door emoties rolden de tranen over mijn wangen. Mark begreep er natuurlijk geen snars van. En Mika zat te kijken, zo van wat heeft mama nou? Heb hem maar gezegd dat mama pijn had. Dat was voor hem wel te bevatten geloof ik.
Wat was ik blij dat de dag bijna voorbij was. Helaas heb ik niet lekker geslapen. Vandaag is Mika naar het kinderdagverblijf. Ik wou de keuken een beurt geven, maar mijn zij en rug doen eigenlijk best pijn. Ik zie wel hoe ver ik kom.
Eerst maar even uitrusten ;-)