Tja.. een leven van 43 met mijn moeder gaat aan mij voorbij, errug onrustig, geen doorsnee leven, geen doorsnee gezinssituatie en ook geen doorsnee onderlinge verhoudingen.
Haar leven is een grote aaneenschakeling van avontuur.. op haar achtiende verstoten uit haar gezin, ze was te eigenwijs en haar karakter te sterk om zich te kunnen houden aan de truttige orde van een gelovig gezin.
En daar begon een leven vol avontuur, met alles wat daarbij hoort, veel van de wereld gezien, veel dingen gezien en meegemaakt die de gemiddelde boerentrut alleen uit de films kent. Maar ook het op haar bek gaan, het overnieuw moeten beginnen, zoals die bergbeklimmer die gaandeweg toch weer eens terugglijd de helling af, en dus weer de moed moet verzamelen om overnieuw te beginnen.
Ze heeft dat onnoemelijke malen moeten doen, eigenlijk tot het bittere eind.
Mijn vader kwam ook uit een brak gezin, veel bonje, verbroken relaties en zieke verhoudingen..
Tja.. gek he? Dat ook haar 2 kinderen niet helemaal doorsnee zijn...
Ook niet gek dus dat deze periode bij moeders, Rob en mijzelf een lawine van emoties teweegbrengt, ik bedoel bovenop de emotie van de situatie op zich.
Ik zie Rob worstelen met zijn emoties, opgebouwd in een aantal decenia, ik merk bij mijzelf hetzelfde en ook moeders schiet meer dan ooit door in emotie.. veelal emoties van angst, woede en teleurstelling.. ze heeft namelijk een zwaar leven achter de rug, ze heeft haar hele leven geprobeerd die berg te beklimmen maar nooit de top gehaald, althans.. zo voelt ze dat niet.. en een groot deel van haar omgeving zal daarvoor bloeden.
Al de verbroken relaties met familie of kenissen, het ligt allemaal aan hen.. voorbij gaand aan het feit dat zij het mens is geworden zoals haar leven was.. Namelijk onvoorspelbaar, een beetje gek, bizar en vooral heel erg moeilijk.
