Tja.. en daar zit je dan, met zijn vieren aan het kaasfondue in een hospice (sterfhuis)..
Komt ineens je terminaal zieke moeder in haar rolstoel geduwd door de verpleegkundige de ruimte binnen gerold.. Ze wilde bij haar kinderen en kleinkinderen zijn.. Ze keek de kamer in, herkende vermoedelijk niemand en zei: "Ik wil terug naar huis.. uuhhmm mijn kamer." En zo rolde ik haar terug.
Een gekke avond.. mijn moeder stervend in bed en wij vaak lachend aan de wijn.
Bizar.
Ze is extreem verward.. ze snapt het niet meer.. als ze me aankijkt lijkt het wel alsof ze weet dat ik Mark ben maar ze herkent me eigenlijk niet.
Komt dit nou door de morfine? Of is het kaarsje op? Waarschijnlijk een beetje van beide want ze krijgt eigenlijk maar heel weinig morfine..
Ik ervaar het als zeer verwarrend om soms mijn moeder te zien zoals ze altijd was.. en soms ook niet, soms is ze er en soms ook niet.
Hoe ervaart zij dat zelf?
Steek van de avond..
Toen ik aangaf dat ik haar heel erg zal missen gaf Rob aan van niet. Ik wist het wel, verbaasd me niet, maar toch.. wat een verschil. Hij is allang klaar met haar.. ik nog lang niet.
En tjonge, wat een dag.. kinderen naar Apeldoorn (dank voor de mensen aldaar).. een spugende Mika in de auto, de stukken komkommer zaten op mijn rug..
Ben moe, niet voldaan, heb zorg voor moeders..
