Ik zag net mijn moeder in stervende toestand..
Toen ik de kamer binnenkwam stond ik als aan de grond genageld, zij herkende me niet meteen denk ik.. ik schrok enorm. Diep donkere ogen die me niet herkende..
Ik haperde wat onbenuligheden en zij mompelde wat dingen terug.. totdat ik instorte, jankend op haar schouder.. haar hele t-shirt werd nat, ik nam afscheid van mijn moeder.
Ben er 5 minuten geweest denk ik.. ze sprak nog wat woorden uit, woorden die je verwacht in zo'n situatie.. en ik sprak terug.. zoals in zo'n vrouwen-drama.
Ze zag mijn kinderen staan bij de muur.. daar moest ik naar toe.. ik begreep natuurlijk wel de boodschap.. zorg voor je kinderen. Dat zei ze later ook wat duidelijker, ook over Ellis sprak ze.
Ze sprak ook uit: "Ik kan niet meer Mark" en ik zei dat het niet meer lang zal duren..
Jankend.
Ze is erg onrustig, veel misselijk, rechtop willen zitten, trillend, en dan weer gaan liggen, de hele tijd adviseerde ik haar te gaan liggen omdat ik bang was dat ze uit bed zou vallen.
Ik schrok enorm, ik zag tot nu toe een doodzieke vrouw, nu zie ik een stervende vrouw. Een stervend mens herken je.. blijkbaar..
Het is bijna afgelopen..
Toen ik de kamer verliet storte ik weer in, kon maar niet stoppen met janken.. de mannelijke vrijwilliger nodigde me uit in de keuken alwaar ik middels een glaasje water en een praatje weer wat tot rust kwam.
Naar buiten kijkend zag ik de kerk, met honderden mensen 'genietend' van een mis. Het leven is bizar.
Ellis is er nu heen.. als ze terug is dan denk ik dat we de arts moeten bellen, of misschien morgen.. dit mag niet nog een week duren.
Heb net effe Rob gebeld, die constateerde vanmiddag hetzelfde.. ik heb met hem besproken de mogelijkheid om het euthanasie-proces te versnellen.. hij zal zo de nachtverpleegkundige bellen, die komt namelijk zo bij moeders langs. Dan kan hij in ieder geval even onze ongerustheid uiten.. misschien dat er wel degelijk een mogelijkheid is om de boel te versnellen.
