Wat druist dit alles tegen mijn natuur in. Langzaam aan zie ik Angela wegglippen. Ondertussen sta ik machteloos toe te kijken. Gisteravond zat ik naast haar en ineens vloog de volgende gedachte door mijn hoofd:"Zal ik een kussen op haar hoofd drukken????" Maar nee, dan ben ik strafbaar en dan hebben we nóg meer ellende. Het gaat nu erg snel. Zoals ik er tegenaan kijk, zal ze er mogelijk nog een dag of 2 zijn. Vannacht bagger geslapen. Midden in de nacht een uur of 2 wakker geweest. Het behartigen van belangen wordt bijna onmogelijk gemaakt en voor mijn gevoel is het dus helemaal niet mogelijk. Wat zou ik een goede euthanasie-arts zijn. Dit is gewoon onmenselijk. Lichamelijk lijden valt mogelijk mee, maar het psychisch lijden is groot. En dat doet enorm pijn. Ik had haar hiervoor willen behoeden, maar dat kan ik niet. Ze is nu al zeker 7 stappen verder dan ze had willen zijn.
Hoe dan ook, ik moet sterk zijn. Sterk voor haar, Mark en de kids. Tuurlijk klap ik ook regelmatig even in elkaar. Zeker ook als ik Mika over haar hoor praten. Mika weet dat oma niet meer beter zal worden. Dat er te veel boze cellen zijn en dat ze haar lijf kapot maken. Ik heb Mika gevraagd of hij weet wat er dan zal gebeuren. Hij vertelde dat oma dan dood zal gaan. Volgens hem is dat zoiets als altijd slapen terwijl je niet meer ademhaalt. Dan stoppen ze je in een kist en dan ga je onder de grond. Maar ja, waar ga je dan naar toe? Mika heeft overal een oplossing voor. Oma gaat naar de hemel en daar is een tovenaar die oma weer heel tovert.
Ongelooflijk hoe goed Mika het doet. Als hij tranen denkt te bespeuren bij zijn papa, zegt hij:"Ik weet wel waarom jij tranen hebt! Jij mist oma!" Zo lief!!!
Nee, ik heb totaal geen kerstgevoel en ik denk dat voorlopig iedere kerst een nare smaak in de mond zal geven. Toch zullen we er voor de kids wat van moeten maken.
God, als u er echt bent, geef dan snel verlossing!!!
