Verdriet, vervuld van verdriet. Verdriet omdat ik zie dat de wens van een persoon die mij na staat niet vervuld wordt. Althans, niet op het moment dat zij wil. En ondertussen wachten we maar af.
Als ik dit van te voren had geweten en als zij dit van te voren had geweten, waren we vast en zeker op zoek gegaan naar alternatieven. Dan hadden we kunnen bespreken op welk moment we dit in zouden zetten en wie ons zou kunnen helpen.
Struinend over het internet zie ik verschillende mogelijkheden. Makkelijk zijn ze niet, maar ik weet wel als ik in hetzelfde schuitje zal belanden ik niet meer voor euthanasie ga, maar het heft in eigen handen ga nemen.
Mijn keus zou zijn te stoppen met eten en drinken. De huisarts kan hierbij ondersteunen. Het schijnt dat mensen die zijn gestopt met eten en drinken toch nog vragen om wat te eten. Door vooraf goede gesprekken te hebben gehad met omstanders en afspraken gemaakt te hebben, kan je uiteindelijk komen tot een goede zelfdoding. Al ben ik nog lang niet van plan dood te gaan... Mocht ik ooit zo komen te liggen als Angela nu, hoop ik dat de mensen om me heen me willen helpen met versterven en dat zij de moed hebben me geen eten en drinken te geven als hierom gevraagd wordt.
Man, een onderwerp waarover ik niet gedacht had op 32-jarige leeftijd mee bezig te hoeven houden.
Hoe dan ook, ik heb inmiddels genoeg geleerd en ik weet waar ik sta en wat ik in de toekomst wil.
Helaas, voor Angela is het te laat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten