En zo zijn de dagen gevuld met voornamelijk de kinderen.. ik ben verworden tot huisman (wie had dat ooit kunnen denken), kinderen van school halen, naar school brengen, mutsen op, handschoenen aan, schoenen in de gang (en dus niet ermee op de bank), macaronie van de vloer en uit het kinderhaar vegen, troep opruimen, eten naar binnen duwen, types op de trap zetten maar ook.. samen dansen, spelen op de mondharmonica, de kerstboom versieren, eendjes brood geven, kleuren en tekenen, kaarsjes aansteken etc.. Wat een klus.
Nou ja.. moeders wordt goed verzorgd, spijtig voor haar wel in een setting die niet echt bij haar past, een katholiek-dorpse setting dus.. met een paar 'prachtige' vazen met bloemen op tafel en een gezegende kaars met de tekst: "Het licht zal op u schijnen" of zoiets.. bllgg.. een perfecte sfeer om in te sterven.. nou, voor haar dus not!
Dat dit hospice zich bevind pal naast de kerk en 100 meter verder de begraafplaats brengt weinig geruststelling.. al is geruststelling uberhaupt onmogelijk is deze ellende.
Tegelijktijd wordt ze dus goed verzorgd, door vreselijk voorspelbare kerkelijke burgertrutjes.. die zich uit naam van Onze Lieve Heer inzetten voor hun medemens.
Het is dus zowel een nachtmerie als een Godsgeschenk.
Edit: zag later dat de tekst is: "Gegroet met licht"
naja.. komt op hetzelfde neer.
