Vandaag een paar uurtjes bij moeders geweest.. de 'euthanasie-arts' was er weer voor zijn wekelijkse afspraak.. uiteindelijk kwam Rob er ook bij, al was ie iets verlaat.
Nou goed, waar ik vorgie week al duidelijke signalen zag bij deze arts dat ie langzaam op weg is naar het onherroepelijke, de ultieme ingreep.. daar zag ik het vandaag nog sterker.
Hij ziet (vooralsnog) eigenlijk geen substantiele verbetering al zal de komende week pas uitsluitsel kunnen geven, pas over een week (eventueel 2) zal hij (zijn woorden) bepalen of hij een andere bril op moet zetten.. ergo.. gaat hij bepalen of hij deze mevrouw nog (tegen haar wil) zal 'behandelen' met als doel een 'eventuele' periode van 'opvering' of.. gaat de euthanasie-procedure in werking worden gezet.
Mijn moeder ligt er verrot bij, ze moet veel spugen, eet dus niet, drinkt nauwelijks.
Dat - boven op de ernstige symptomen van haar ziekte en medicijnen - maakt een 'opvering' haast onmogelijk.
Ter verduidelijking.. met opvering (zo noemt de arts het) wordt bedoelt een tijdelijke en ook korte periode waarin ze zich misschien iets beter zal voelen en nog enigzins kan 'genieten' van kleine dingetjes, logischerwijs wetende dat de ineenstorting zeer spoedig zal zijn.
Maar om mijn verhaal af te maken.. deze opvering is onmogelijk om nog een reden.. en dat zag ik vandaag helderder als in al die weken hiervoor..
Mijn moeder wil niet meer! Ze heeft een week of 5 a 6 geleden een besluit genomen, waarschijnlijk op de dag dat ze samen met Ellis in tranen uitbarste op de parkeerplaats van het VU (en ik met succes knokte tegen de tranen die later op de dag alsnog kwamen, in overvloed).. toen besloot ze deze hele toestand zo kort mogelijk te laten duren! Geen onnodig en zinloos lijden, voor zichzelf niet en voor haar naasten niet.. we zagen het wel, ik wel tenminste.. maar vandaag zag ik hoe ze aan het knokken is voor het bereiken van haar laatste doel. Althans, ik voelde het, in ieder geval wist ik het.. nogmaals.. 'opvering' zal zij niet mogelijk maken, hooguit dermate marginaal dat het de uiteindelijke beslissing van de 'euthanasie-arts' niet in de weg zal staan.
Dit alles ligt in lijn met de moeder die ik ken.. een enorme knokker, ze heeft er altijd min of meer alleen voor gestaan, we hebben haar zich vast zien bijten in dingen waar een ander niet aan beginnen zou.. zij kon bergen verzetten om haar doel te bereiken, een mega-absurde mate van doortzettingsvermogen, van power!
En nu ligt ze als een vaatdoek in bed, al weken niet normaal gegeten, onder de morfine, pijn, misere.. ik zie een 'doodse' blik in haar ogen, ze lijkt het psychische lijden zelfs voorbij (de acceptatie?), ze is eigenlijk al een beetje weg.. en nog zie ik die enorme power. Volgens mij weet ze heel goed wat ze doet, zij stuurt de laatste weken vreselijk 'slim' en zelfverzekert aan op een snelle dood.
In een wereld waarin haar leven grotendeels wordt bepaald door artsen en naasten zie ik haar denken: "Jullie kunnen me wat! Enough is enough!"
Waar ik vorige week nog twijfelde of ik haar moest laten gaan, nu twijfel ik niet meer.. ze heeft recht op zelfbeschikking logischerwijs, dat vond ik al.. maar 'this is the time'.. ze heeft groot gelijk.
Ik geef haar nog ergens tussen de 2 en 4 weken..
