Met het verdwijnen van mijn moeder voel ik mij er meer dan ooit alleen voor staan.. ik voel mij de laatste van een bepaald ras. De mensen die overblijven in mijn leven zijn vanuit de beleving van emotionele types zoals mijn moeder en ik.. kil, min of meer.
Rob is kil.. hij is uit sterker hout gesneden als moeders en ik, hij kan zijn gevoel opzij zetten, omwille van de logica, het verstand. Zijn vrouw is net zo.
De familie aan Ellis haar kant ken ik ook als uit sterker hout gesneden, nuchter en meer in staat het verstand te laten zegevieren, al is Toos misschien nog een kleine uitzondering.. en ook Ellis is een stuk sterker als moeders en ik. Het voelt voor mij zo kil.
Ik ben zo anders.. ik ben al weken aan het janken, de hele godganse dag, nu ook. Ellis is er ook stuk van maar is beter in staat haar emotie te kanaliseren of zo.. ik zit gewoon totaal in de prut, totaal. En weet je.. het voelt zo logisch!!
Als ik geen kinderen had die van mij afhankelijk zijn dan had ik mijn moeder omgebracht, nu! Ik vind dit niet kunnen, deze lijdensweg, dit wilde ze niet. En alle 'logische' en 'verstandige' woorden die mijn omgeving nu uit voelt kil.
Het verstandige verhaal van de arts, de zorgvuldige procedure.. het feit dat het nu kerst is en dus de dingen nu eenmaal niet zo snel kunnen.. bla bla.. het begrip van Rob en Ellis voor dat verhaal.. de suggestie dat ze het toch allemaal niet meer zo bewust meemaakt 'misschien'.. bllgg.. bagger. Schandalig.. al die tijd wel roepen dat we haar wens in vervulling laten brengen, haar niet zullen laten lijden, en nu ze onder de dope zit roept men.. ach.. ze zit toch onder de dope, dus die paar dagen of week.. dat kan ook nog wel. De suggestie van Rob om haar een slaapmiddel te geven zodat ze in ieder geval nog lekker slaapt.. logisch, dat wel ja.. maar o wat kil.
De stelling van Rob dat het eerste gesprek (waar ik bij was) met de euthanasie-arts 'slecht' was.. simpelweg omdat daar heel veel emotie werd geuit door moeders en mijzelf.. en tja.. dat is niet 'handig'.. toen ging de arts denken dat ze misschien wel depressief was (behandelbaar dus).. allemaal zo logisch en waar, maar o wat voelt dat kil. En zo voorbijgaand aan de moeder die ik zo goed ken.
Ik wou dat ik niet de enige was die de hele dag aan het janken is, zijn emotie laat zien, ookal heeft het geen zin (wat nog maar de vraag is).. ik wil niet de enige zijn.
En o ja.. nog iets.. als ik ooit ook zoiets (A.L.S? Longkanker?) krijg dan maak ik er zelf een eind aan. Precies zoals mijn moeder dat een paar weken geleden nog riep.
