Waar ik mij maar niet van los kan rukken is de vraag in hoeverre zij zich nog bewust is van alles.. Ik hoor haar dingen zeggen die logisch zijn (vaak althans).. ik zie haar ziek zijn, lijden. Aan de andere kant zie ik een vreemde 'doodse' blik in haar ogen.. ze huilt niet, wat ze normaal bij het minste of geringste doet. In hoeverre is er dan sprake van lijden.. ze is geen normaal gewoon 'voelend mens' meer, of toch wel?
Rob spreekt erover als een 'normaal' onderdeel van het sterfproces.. misschien heeft ie gelijk maar het is vreselijk om aan te zien.
De morfine doet vanalles, sinds ze aan de morfine-pomp zit (een week) is haar blik steeds meer veranderd, afweziger geworden.. Maar verder eet ze al een tijd niet.. die combi maakt ook wel dat ze in een vreemde gemoedstoestand zit neem ik aan..
De kern van moeders, haar emotionele power, haar medeleven, haar fenijn.. tis weg.
Ze is klaar met alles.. ze is op.
