Tjonge, wat een misere..
Moeders ligt op sterven, ze ligt platgespoten met morfine op bed, ze heeft een morfine-infuus in haar lijf.
Ze kan nauwelijks haar ogen open krijgen, ze praat fluisterend en met veel moeite, moeilijk verstaanbaar.
Ze maakt zich zorgen over het feit dat Rob blijkbaar bezig is al een deel van de erfenis op te eisen (jatten).. (waarom is ineens die plank met antiquarische boeken deels leeg?) Que? What the hell??
Ik sprak met Rob en die zit vol met wrok en wantrouwen..
Mijn hoofd tolt.. Ik zwiep van het onbeschrijfelijke verdriet over mijn stervende moeder naar de confrontatie met wrok, nijd en wantrouwen. De 'drie-eenheid' waar moeders altijd over sprak.. Ma, Rob en ik dus, blijkt een onbereikbare droom, zelfs nu is er geen eenheid.
Eigenlijk is dit moeders laatste wens.. eenheid.
Wat is dit vreselijk naar.
Ben er kapot van.
