Ze is overleden, nu precies een uur geleden.. het zal 17:30 zijn geweest ongeveer.
29 december 2011 - 17:30
We waren er met zijn vieren bij, haar zonen en hun vrouwen.. Ellis en ik op de rand van haar bed, Ellis hield haar arm vast en ik hield haar hand vast, constant laten voelen dat ik er was.
Rob en Marcelle stonden/zaten er ook bij.
Zeer bizarre dag en zeer bizarre minuten voor haar overlijden.
Ze overleed snel, na 3/4 seconden nadat het eerste (narcose) middel was gegeven blies ze haar laatste adem uit.. het volgende middel stopte haar hart.. een soort spierverslapper neem ik aan. Toen beide ampullen leeg waren ben ik de kamer uitgegaan.. even het alleen zijn opzoeken in de huiskamer van het hospice.
Ben daarna nog even teruggegaan om haar te zien liggen, om nog even zeker te zijn van haar overlijden.. en toen ben ik naar huis gegaan, ik verwerk traumatische ervaringen altijd alleen.
[paar uur later]
Nou, ben toen maar teruggegaan, vond dat ik bij de rest van de club moest zijn.. ben er nog tot een uur of 9 geweest.. toen zijn Ellis en ik naar huis gegaan.
Met zijn vieren in de kamer met 'het stoffelijk overschot' gekletst en zo.. gelachen zelfs, bizar. Uuuhhmm.. ik bedoel dus met zijn vieren geklets.. het stoffelijk overschot kletste dus niet. Maar goed.. ook had ik een neiging tot fluisteren.. stel je voor dat ze wakker wordt.
"Zeg? Hoe was jouw dag?" "Nou.. ik at een kopje cup-a-soup naast het dode lichaam van mijn moeder.."
Zoals gezegd.. een bizarre dag.
Gewacht op de lijkschouwer.. die weinig schouwde trouwens.. hij overhandigde alleen het formulier waarop de dood wordt bevestigd.. dat gaat naar officier van justitie geloof ik.. en die besluit dan dat het niet als moord zal worden voorgebracht.
Ze is gewassen en aangekleed door de mensen van het hospice, dat wilde we niet zelf doen..
Ze is in een kist naar het crematorium hier in de kwakel gebracht alwaar wij morgen heen gaan voor formaliteiten etc..
Trouwens, op de valreep vertelde de huisarts dat hij is getrouwd met Eefje labordus.. een nicht van mij.
En nu? Veel geregel, uitvaart, erfenis, gedoe.. En maar zien hoe dit gaat vallen.. ik weet het nog niet.. ik ben wel enigzins opgelucht voor mam, en ook voor ons maar toch.. wat een nachtmerrie.
En zo zit je ineens zonder moeder.
Ik voel me momenteel wel wat leeg en eenzaam.
donderdag 29 december 2011
dinsdag 27 december 2011
Euthanasie
Een zeer korte samenvatting:
Moeders zal morgen of overmorgen komen te overlijden d.m.v. eathanasie.
We zijn een groot deel van de dag bij haar geweest, samen met Rob en Marcelle..
Tjonge, wat een dag.
12:00
Gesprek met haar huisarts (noem ik altijd de euthanasiearts) waarin we met zijn vieren van onze kant nogmaals hebben aangegeven wat nu het beste is voor moeders.. Was een pittig gesprek, eerlijk en open maar ook erg moeilijk en spannend, de goede man is tenslotte verantwoordelijk voor de beslissing.. het moet in juridische zin allemaal meer dan kloppen en ook als mens moet hij er 'oke mee zijn'.
Desalniettemin monde uit dit gesprek de beslissing dat hij meteen een afspraak zou maken met een SCEN-arts.. omdat dit wettelijk verplicht is maar ook om eventueel aanwezige twijfel bij hem daarmee kon worden weggenomen.
20:00
Gesprek SCEN-arts..
Met ons vieren natuurlijk weer ons verhaal gedaan.. ook heeft ze gesproken met moeders (tot zover mogelijk), ze was in 10 minuten terug.
Conclusie van SCEN-arts is dat het verzoek van mam zeer duidelijk is (en altijd is geweest) en tesamen met de support van haar naasten kan zij niet anders dan een positief advies uitbrengen naar de huisarts.. dit is vanavond naar hem doorgebeld.
Ik zag eigenlijk meteen aan deze vrouw dat ze vol begrip was en meelevend, niet onbelangrijk denk ik als je dit moelijke beroep uitoefend.
21:30
Net terug van Het Thamer Thuis.. we hebben daar de avond doorgebracht.. ook wachtende op de verpleegkundige die op ons advies haar een extra dosis oxazepam geeft om de nacht door te komen.. met nog een dosis achter de hand.. moeders was namelijk de hele dag erg emotioneel en paniekerig. Ongetwijfeld wetend wat er komen gaat.. Ze moet nog even doorbijten, maar het is een doorbijten waar ik mij geen voorstelling van kan maken.. ze zal ongetwijfeld worden getergt door angst.
Nou goed.. morgen of overmorgen is de verwachting.. moeders is zeer 'pissed off' omdat het niet nu kan. Ze heeft mij en Rob herhaaldelijk gesmeekt om 'het spuitje'.
Ook de SCEN-arts kreeg herhaaldelijk dit 'verzoek'.
Het is nu echt bijna afgelopen.. ik weet niet meer wat ik er bij moet voelen.. alle bestaande emoties passeren de revue.
Moeders zal morgen of overmorgen komen te overlijden d.m.v. eathanasie.
We zijn een groot deel van de dag bij haar geweest, samen met Rob en Marcelle..
Tjonge, wat een dag.
12:00
Gesprek met haar huisarts (noem ik altijd de euthanasiearts) waarin we met zijn vieren van onze kant nogmaals hebben aangegeven wat nu het beste is voor moeders.. Was een pittig gesprek, eerlijk en open maar ook erg moeilijk en spannend, de goede man is tenslotte verantwoordelijk voor de beslissing.. het moet in juridische zin allemaal meer dan kloppen en ook als mens moet hij er 'oke mee zijn'.
Desalniettemin monde uit dit gesprek de beslissing dat hij meteen een afspraak zou maken met een SCEN-arts.. omdat dit wettelijk verplicht is maar ook om eventueel aanwezige twijfel bij hem daarmee kon worden weggenomen.
20:00
Gesprek SCEN-arts..
Met ons vieren natuurlijk weer ons verhaal gedaan.. ook heeft ze gesproken met moeders (tot zover mogelijk), ze was in 10 minuten terug.
Conclusie van SCEN-arts is dat het verzoek van mam zeer duidelijk is (en altijd is geweest) en tesamen met de support van haar naasten kan zij niet anders dan een positief advies uitbrengen naar de huisarts.. dit is vanavond naar hem doorgebeld.
Ik zag eigenlijk meteen aan deze vrouw dat ze vol begrip was en meelevend, niet onbelangrijk denk ik als je dit moelijke beroep uitoefend.
21:30
Net terug van Het Thamer Thuis.. we hebben daar de avond doorgebracht.. ook wachtende op de verpleegkundige die op ons advies haar een extra dosis oxazepam geeft om de nacht door te komen.. met nog een dosis achter de hand.. moeders was namelijk de hele dag erg emotioneel en paniekerig. Ongetwijfeld wetend wat er komen gaat.. Ze moet nog even doorbijten, maar het is een doorbijten waar ik mij geen voorstelling van kan maken.. ze zal ongetwijfeld worden getergt door angst.
Nou goed.. morgen of overmorgen is de verwachting.. moeders is zeer 'pissed off' omdat het niet nu kan. Ze heeft mij en Rob herhaaldelijk gesmeekt om 'het spuitje'.
Ook de SCEN-arts kreeg herhaaldelijk dit 'verzoek'.
Het is nu echt bijna afgelopen.. ik weet niet meer wat ik er bij moet voelen.. alle bestaande emoties passeren de revue.
maandag 26 december 2011
kerstbezoek
Vandaag een paar keer met Ellis bij moeders geweest.. de eerste keer lag ze diep te slapen de hele tijd.. ze slaapt tegenwoordig niet meer als een gewoon gezond mens.. ze heeft tremoren(?), ze maakt bizarre geluiden, mond wagenwijd open..
Maar goed, we hebben even in de huiskamer van het hospice gezeten, ik heb een paar bakken soep naar binnen gewerkt, donor-formulier ingevuld.. en zijn toen maar weg gegaan.
Net zijn we voor de tweede keer geweest.. de trut van een vrijwilligster pluurde het licht aan in moeders kamer waardoor ze wakker werd, nogmaals.. trut.
Nou goed, even gebabbeld met moeders.. ze is er niet helemaal bij, we spraken over de kinderen.. het gekots van Mika in de auto, dat soort dingen.. ze knikte en reageerde bazaal.. alsof ze het begreep maar we denken toch van niet. Het is alsof ze op de automatische piloot reageert en praat, zonder gevoel, emotie.. zonder de herinnering aan hoe het was of zoiets.. bizar.
Verder vraagt ze niets.. als je niets aan haar vraagt dan valt ze in slaap.
Ze glimlachte even naar ons bij het afscheid nemen.. maar ook dat leek een beetje gespeelt..
En dat terwijl ze lichamelijk wel beter is als eerst.. de pijn is beduidend minder, zo niet soms weg. Maar geestelijk is ze alleen al de afgelopen week 20 jaar ouder geworden lijkt het wel, totaal veranderd.
Het zijn voor ons zeer verwarrende dagen..
O ja.. we hebben vandaag maar weer kaasfondue gegeten.. we hadden nog een pakje over..
Maar goed, we hebben even in de huiskamer van het hospice gezeten, ik heb een paar bakken soep naar binnen gewerkt, donor-formulier ingevuld.. en zijn toen maar weg gegaan.
Net zijn we voor de tweede keer geweest.. de trut van een vrijwilligster pluurde het licht aan in moeders kamer waardoor ze wakker werd, nogmaals.. trut.
Nou goed, even gebabbeld met moeders.. ze is er niet helemaal bij, we spraken over de kinderen.. het gekots van Mika in de auto, dat soort dingen.. ze knikte en reageerde bazaal.. alsof ze het begreep maar we denken toch van niet. Het is alsof ze op de automatische piloot reageert en praat, zonder gevoel, emotie.. zonder de herinnering aan hoe het was of zoiets.. bizar.
Verder vraagt ze niets.. als je niets aan haar vraagt dan valt ze in slaap.
Ze glimlachte even naar ons bij het afscheid nemen.. maar ook dat leek een beetje gespeelt..
En dat terwijl ze lichamelijk wel beter is als eerst.. de pijn is beduidend minder, zo niet soms weg. Maar geestelijk is ze alleen al de afgelopen week 20 jaar ouder geworden lijkt het wel, totaal veranderd.
Het zijn voor ons zeer verwarrende dagen..
O ja.. we hebben vandaag maar weer kaasfondue gegeten.. we hadden nog een pakje over..
Verdriet
Verdriet, vervuld van verdriet. Verdriet omdat ik zie dat de wens van een persoon die mij na staat niet vervuld wordt. Althans, niet op het moment dat zij wil. En ondertussen wachten we maar af.
Als ik dit van te voren had geweten en als zij dit van te voren had geweten, waren we vast en zeker op zoek gegaan naar alternatieven. Dan hadden we kunnen bespreken op welk moment we dit in zouden zetten en wie ons zou kunnen helpen.
Struinend over het internet zie ik verschillende mogelijkheden. Makkelijk zijn ze niet, maar ik weet wel als ik in hetzelfde schuitje zal belanden ik niet meer voor euthanasie ga, maar het heft in eigen handen ga nemen.
Mijn keus zou zijn te stoppen met eten en drinken. De huisarts kan hierbij ondersteunen. Het schijnt dat mensen die zijn gestopt met eten en drinken toch nog vragen om wat te eten. Door vooraf goede gesprekken te hebben gehad met omstanders en afspraken gemaakt te hebben, kan je uiteindelijk komen tot een goede zelfdoding. Al ben ik nog lang niet van plan dood te gaan... Mocht ik ooit zo komen te liggen als Angela nu, hoop ik dat de mensen om me heen me willen helpen met versterven en dat zij de moed hebben me geen eten en drinken te geven als hierom gevraagd wordt.
Man, een onderwerp waarover ik niet gedacht had op 32-jarige leeftijd mee bezig te hoeven houden.
Hoe dan ook, ik heb inmiddels genoeg geleerd en ik weet waar ik sta en wat ik in de toekomst wil.
Helaas, voor Angela is het te laat.
Als ik dit van te voren had geweten en als zij dit van te voren had geweten, waren we vast en zeker op zoek gegaan naar alternatieven. Dan hadden we kunnen bespreken op welk moment we dit in zouden zetten en wie ons zou kunnen helpen.
Struinend over het internet zie ik verschillende mogelijkheden. Makkelijk zijn ze niet, maar ik weet wel als ik in hetzelfde schuitje zal belanden ik niet meer voor euthanasie ga, maar het heft in eigen handen ga nemen.
Mijn keus zou zijn te stoppen met eten en drinken. De huisarts kan hierbij ondersteunen. Het schijnt dat mensen die zijn gestopt met eten en drinken toch nog vragen om wat te eten. Door vooraf goede gesprekken te hebben gehad met omstanders en afspraken gemaakt te hebben, kan je uiteindelijk komen tot een goede zelfdoding. Al ben ik nog lang niet van plan dood te gaan... Mocht ik ooit zo komen te liggen als Angela nu, hoop ik dat de mensen om me heen me willen helpen met versterven en dat zij de moed hebben me geen eten en drinken te geven als hierom gevraagd wordt.
Man, een onderwerp waarover ik niet gedacht had op 32-jarige leeftijd mee bezig te hoeven houden.
Hoe dan ook, ik heb inmiddels genoeg geleerd en ik weet waar ik sta en wat ik in de toekomst wil.
Helaas, voor Angela is het te laat.
zondag 25 december 2011
kaasfondue
Tja.. en daar zit je dan, met zijn vieren aan het kaasfondue in een hospice (sterfhuis)..
Komt ineens je terminaal zieke moeder in haar rolstoel geduwd door de verpleegkundige de ruimte binnen gerold.. Ze wilde bij haar kinderen en kleinkinderen zijn.. Ze keek de kamer in, herkende vermoedelijk niemand en zei: "Ik wil terug naar huis.. uuhhmm mijn kamer." En zo rolde ik haar terug.
Een gekke avond.. mijn moeder stervend in bed en wij vaak lachend aan de wijn.
Bizar.
Ze is extreem verward.. ze snapt het niet meer.. als ze me aankijkt lijkt het wel alsof ze weet dat ik Mark ben maar ze herkent me eigenlijk niet.
Komt dit nou door de morfine? Of is het kaarsje op? Waarschijnlijk een beetje van beide want ze krijgt eigenlijk maar heel weinig morfine..
Ik ervaar het als zeer verwarrend om soms mijn moeder te zien zoals ze altijd was.. en soms ook niet, soms is ze er en soms ook niet.
Hoe ervaart zij dat zelf?
Steek van de avond..
Toen ik aangaf dat ik haar heel erg zal missen gaf Rob aan van niet. Ik wist het wel, verbaasd me niet, maar toch.. wat een verschil. Hij is allang klaar met haar.. ik nog lang niet.
En tjonge, wat een dag.. kinderen naar Apeldoorn (dank voor de mensen aldaar).. een spugende Mika in de auto, de stukken komkommer zaten op mijn rug..
Ben moe, niet voldaan, heb zorg voor moeders..
Komt ineens je terminaal zieke moeder in haar rolstoel geduwd door de verpleegkundige de ruimte binnen gerold.. Ze wilde bij haar kinderen en kleinkinderen zijn.. Ze keek de kamer in, herkende vermoedelijk niemand en zei: "Ik wil terug naar huis.. uuhhmm mijn kamer." En zo rolde ik haar terug.
Een gekke avond.. mijn moeder stervend in bed en wij vaak lachend aan de wijn.
Bizar.
Ze is extreem verward.. ze snapt het niet meer.. als ze me aankijkt lijkt het wel alsof ze weet dat ik Mark ben maar ze herkent me eigenlijk niet.
Komt dit nou door de morfine? Of is het kaarsje op? Waarschijnlijk een beetje van beide want ze krijgt eigenlijk maar heel weinig morfine..
Ik ervaar het als zeer verwarrend om soms mijn moeder te zien zoals ze altijd was.. en soms ook niet, soms is ze er en soms ook niet.
Hoe ervaart zij dat zelf?
Steek van de avond..
Toen ik aangaf dat ik haar heel erg zal missen gaf Rob aan van niet. Ik wist het wel, verbaasd me niet, maar toch.. wat een verschil. Hij is allang klaar met haar.. ik nog lang niet.
En tjonge, wat een dag.. kinderen naar Apeldoorn (dank voor de mensen aldaar).. een spugende Mika in de auto, de stukken komkommer zaten op mijn rug..
Ben moe, niet voldaan, heb zorg voor moeders..
Verlossing
Wat druist dit alles tegen mijn natuur in. Langzaam aan zie ik Angela wegglippen. Ondertussen sta ik machteloos toe te kijken. Gisteravond zat ik naast haar en ineens vloog de volgende gedachte door mijn hoofd:"Zal ik een kussen op haar hoofd drukken????" Maar nee, dan ben ik strafbaar en dan hebben we nóg meer ellende. Het gaat nu erg snel. Zoals ik er tegenaan kijk, zal ze er mogelijk nog een dag of 2 zijn. Vannacht bagger geslapen. Midden in de nacht een uur of 2 wakker geweest. Het behartigen van belangen wordt bijna onmogelijk gemaakt en voor mijn gevoel is het dus helemaal niet mogelijk. Wat zou ik een goede euthanasie-arts zijn. Dit is gewoon onmenselijk. Lichamelijk lijden valt mogelijk mee, maar het psychisch lijden is groot. En dat doet enorm pijn. Ik had haar hiervoor willen behoeden, maar dat kan ik niet. Ze is nu al zeker 7 stappen verder dan ze had willen zijn.
Hoe dan ook, ik moet sterk zijn. Sterk voor haar, Mark en de kids. Tuurlijk klap ik ook regelmatig even in elkaar. Zeker ook als ik Mika over haar hoor praten. Mika weet dat oma niet meer beter zal worden. Dat er te veel boze cellen zijn en dat ze haar lijf kapot maken. Ik heb Mika gevraagd of hij weet wat er dan zal gebeuren. Hij vertelde dat oma dan dood zal gaan. Volgens hem is dat zoiets als altijd slapen terwijl je niet meer ademhaalt. Dan stoppen ze je in een kist en dan ga je onder de grond. Maar ja, waar ga je dan naar toe? Mika heeft overal een oplossing voor. Oma gaat naar de hemel en daar is een tovenaar die oma weer heel tovert.
Ongelooflijk hoe goed Mika het doet. Als hij tranen denkt te bespeuren bij zijn papa, zegt hij:"Ik weet wel waarom jij tranen hebt! Jij mist oma!" Zo lief!!!
Nee, ik heb totaal geen kerstgevoel en ik denk dat voorlopig iedere kerst een nare smaak in de mond zal geven. Toch zullen we er voor de kids wat van moeten maken.
God, als u er echt bent, geef dan snel verlossing!!!
Hoe dan ook, ik moet sterk zijn. Sterk voor haar, Mark en de kids. Tuurlijk klap ik ook regelmatig even in elkaar. Zeker ook als ik Mika over haar hoor praten. Mika weet dat oma niet meer beter zal worden. Dat er te veel boze cellen zijn en dat ze haar lijf kapot maken. Ik heb Mika gevraagd of hij weet wat er dan zal gebeuren. Hij vertelde dat oma dan dood zal gaan. Volgens hem is dat zoiets als altijd slapen terwijl je niet meer ademhaalt. Dan stoppen ze je in een kist en dan ga je onder de grond. Maar ja, waar ga je dan naar toe? Mika heeft overal een oplossing voor. Oma gaat naar de hemel en daar is een tovenaar die oma weer heel tovert.
Ongelooflijk hoe goed Mika het doet. Als hij tranen denkt te bespeuren bij zijn papa, zegt hij:"Ik weet wel waarom jij tranen hebt! Jij mist oma!" Zo lief!!!
Nee, ik heb totaal geen kerstgevoel en ik denk dat voorlopig iedere kerst een nare smaak in de mond zal geven. Toch zullen we er voor de kids wat van moeten maken.
God, als u er echt bent, geef dan snel verlossing!!!
kil
Met het verdwijnen van mijn moeder voel ik mij er meer dan ooit alleen voor staan.. ik voel mij de laatste van een bepaald ras. De mensen die overblijven in mijn leven zijn vanuit de beleving van emotionele types zoals mijn moeder en ik.. kil, min of meer.
Rob is kil.. hij is uit sterker hout gesneden als moeders en ik, hij kan zijn gevoel opzij zetten, omwille van de logica, het verstand. Zijn vrouw is net zo.
De familie aan Ellis haar kant ken ik ook als uit sterker hout gesneden, nuchter en meer in staat het verstand te laten zegevieren, al is Toos misschien nog een kleine uitzondering.. en ook Ellis is een stuk sterker als moeders en ik. Het voelt voor mij zo kil.
Ik ben zo anders.. ik ben al weken aan het janken, de hele godganse dag, nu ook. Ellis is er ook stuk van maar is beter in staat haar emotie te kanaliseren of zo.. ik zit gewoon totaal in de prut, totaal. En weet je.. het voelt zo logisch!!
Als ik geen kinderen had die van mij afhankelijk zijn dan had ik mijn moeder omgebracht, nu! Ik vind dit niet kunnen, deze lijdensweg, dit wilde ze niet. En alle 'logische' en 'verstandige' woorden die mijn omgeving nu uit voelt kil.
Het verstandige verhaal van de arts, de zorgvuldige procedure.. het feit dat het nu kerst is en dus de dingen nu eenmaal niet zo snel kunnen.. bla bla.. het begrip van Rob en Ellis voor dat verhaal.. de suggestie dat ze het toch allemaal niet meer zo bewust meemaakt 'misschien'.. bllgg.. bagger. Schandalig.. al die tijd wel roepen dat we haar wens in vervulling laten brengen, haar niet zullen laten lijden, en nu ze onder de dope zit roept men.. ach.. ze zit toch onder de dope, dus die paar dagen of week.. dat kan ook nog wel. De suggestie van Rob om haar een slaapmiddel te geven zodat ze in ieder geval nog lekker slaapt.. logisch, dat wel ja.. maar o wat kil.
De stelling van Rob dat het eerste gesprek (waar ik bij was) met de euthanasie-arts 'slecht' was.. simpelweg omdat daar heel veel emotie werd geuit door moeders en mijzelf.. en tja.. dat is niet 'handig'.. toen ging de arts denken dat ze misschien wel depressief was (behandelbaar dus).. allemaal zo logisch en waar, maar o wat voelt dat kil. En zo voorbijgaand aan de moeder die ik zo goed ken.
Ik wou dat ik niet de enige was die de hele dag aan het janken is, zijn emotie laat zien, ookal heeft het geen zin (wat nog maar de vraag is).. ik wil niet de enige zijn.
En o ja.. nog iets.. als ik ooit ook zoiets (A.L.S? Longkanker?) krijg dan maak ik er zelf een eind aan. Precies zoals mijn moeder dat een paar weken geleden nog riep.
Rob is kil.. hij is uit sterker hout gesneden als moeders en ik, hij kan zijn gevoel opzij zetten, omwille van de logica, het verstand. Zijn vrouw is net zo.
De familie aan Ellis haar kant ken ik ook als uit sterker hout gesneden, nuchter en meer in staat het verstand te laten zegevieren, al is Toos misschien nog een kleine uitzondering.. en ook Ellis is een stuk sterker als moeders en ik. Het voelt voor mij zo kil.
Ik ben zo anders.. ik ben al weken aan het janken, de hele godganse dag, nu ook. Ellis is er ook stuk van maar is beter in staat haar emotie te kanaliseren of zo.. ik zit gewoon totaal in de prut, totaal. En weet je.. het voelt zo logisch!!
Als ik geen kinderen had die van mij afhankelijk zijn dan had ik mijn moeder omgebracht, nu! Ik vind dit niet kunnen, deze lijdensweg, dit wilde ze niet. En alle 'logische' en 'verstandige' woorden die mijn omgeving nu uit voelt kil.
Het verstandige verhaal van de arts, de zorgvuldige procedure.. het feit dat het nu kerst is en dus de dingen nu eenmaal niet zo snel kunnen.. bla bla.. het begrip van Rob en Ellis voor dat verhaal.. de suggestie dat ze het toch allemaal niet meer zo bewust meemaakt 'misschien'.. bllgg.. bagger. Schandalig.. al die tijd wel roepen dat we haar wens in vervulling laten brengen, haar niet zullen laten lijden, en nu ze onder de dope zit roept men.. ach.. ze zit toch onder de dope, dus die paar dagen of week.. dat kan ook nog wel. De suggestie van Rob om haar een slaapmiddel te geven zodat ze in ieder geval nog lekker slaapt.. logisch, dat wel ja.. maar o wat kil.
De stelling van Rob dat het eerste gesprek (waar ik bij was) met de euthanasie-arts 'slecht' was.. simpelweg omdat daar heel veel emotie werd geuit door moeders en mijzelf.. en tja.. dat is niet 'handig'.. toen ging de arts denken dat ze misschien wel depressief was (behandelbaar dus).. allemaal zo logisch en waar, maar o wat voelt dat kil. En zo voorbijgaand aan de moeder die ik zo goed ken.
Ik wou dat ik niet de enige was die de hele dag aan het janken is, zijn emotie laat zien, ookal heeft het geen zin (wat nog maar de vraag is).. ik wil niet de enige zijn.
En o ja.. nog iets.. als ik ooit ook zoiets (A.L.S? Longkanker?) krijg dan maak ik er zelf een eind aan. Precies zoals mijn moeder dat een paar weken geleden nog riep.
zaterdag 24 december 2011
bewustzijn
Waar ik mij maar niet van los kan rukken is de vraag in hoeverre zij zich nog bewust is van alles.. Ik hoor haar dingen zeggen die logisch zijn (vaak althans).. ik zie haar ziek zijn, lijden. Aan de andere kant zie ik een vreemde 'doodse' blik in haar ogen.. ze huilt niet, wat ze normaal bij het minste of geringste doet. In hoeverre is er dan sprake van lijden.. ze is geen normaal gewoon 'voelend mens' meer, of toch wel?
Rob spreekt erover als een 'normaal' onderdeel van het sterfproces.. misschien heeft ie gelijk maar het is vreselijk om aan te zien.
De morfine doet vanalles, sinds ze aan de morfine-pomp zit (een week) is haar blik steeds meer veranderd, afweziger geworden.. Maar verder eet ze al een tijd niet.. die combi maakt ook wel dat ze in een vreemde gemoedstoestand zit neem ik aan..
De kern van moeders, haar emotionele power, haar medeleven, haar fenijn.. tis weg.
Ze is klaar met alles.. ze is op.
Rob spreekt erover als een 'normaal' onderdeel van het sterfproces.. misschien heeft ie gelijk maar het is vreselijk om aan te zien.
De morfine doet vanalles, sinds ze aan de morfine-pomp zit (een week) is haar blik steeds meer veranderd, afweziger geworden.. Maar verder eet ze al een tijd niet.. die combi maakt ook wel dat ze in een vreemde gemoedstoestand zit neem ik aan..
De kern van moeders, haar emotionele power, haar medeleven, haar fenijn.. tis weg.
Ze is klaar met alles.. ze is op.
stervende toestand
Ik zag net mijn moeder in stervende toestand..
Toen ik de kamer binnenkwam stond ik als aan de grond genageld, zij herkende me niet meteen denk ik.. ik schrok enorm. Diep donkere ogen die me niet herkende..
Ik haperde wat onbenuligheden en zij mompelde wat dingen terug.. totdat ik instorte, jankend op haar schouder.. haar hele t-shirt werd nat, ik nam afscheid van mijn moeder.
Ben er 5 minuten geweest denk ik.. ze sprak nog wat woorden uit, woorden die je verwacht in zo'n situatie.. en ik sprak terug.. zoals in zo'n vrouwen-drama.
Ze zag mijn kinderen staan bij de muur.. daar moest ik naar toe.. ik begreep natuurlijk wel de boodschap.. zorg voor je kinderen. Dat zei ze later ook wat duidelijker, ook over Ellis sprak ze.
Ze sprak ook uit: "Ik kan niet meer Mark" en ik zei dat het niet meer lang zal duren..
Jankend.
Ze is erg onrustig, veel misselijk, rechtop willen zitten, trillend, en dan weer gaan liggen, de hele tijd adviseerde ik haar te gaan liggen omdat ik bang was dat ze uit bed zou vallen.
Ik schrok enorm, ik zag tot nu toe een doodzieke vrouw, nu zie ik een stervende vrouw. Een stervend mens herken je.. blijkbaar..
Het is bijna afgelopen..
Toen ik de kamer verliet storte ik weer in, kon maar niet stoppen met janken.. de mannelijke vrijwilliger nodigde me uit in de keuken alwaar ik middels een glaasje water en een praatje weer wat tot rust kwam.
Naar buiten kijkend zag ik de kerk, met honderden mensen 'genietend' van een mis. Het leven is bizar.
Ellis is er nu heen.. als ze terug is dan denk ik dat we de arts moeten bellen, of misschien morgen.. dit mag niet nog een week duren.
Heb net effe Rob gebeld, die constateerde vanmiddag hetzelfde.. ik heb met hem besproken de mogelijkheid om het euthanasie-proces te versnellen.. hij zal zo de nachtverpleegkundige bellen, die komt namelijk zo bij moeders langs. Dan kan hij in ieder geval even onze ongerustheid uiten.. misschien dat er wel degelijk een mogelijkheid is om de boel te versnellen.
Toen ik de kamer binnenkwam stond ik als aan de grond genageld, zij herkende me niet meteen denk ik.. ik schrok enorm. Diep donkere ogen die me niet herkende..
Ik haperde wat onbenuligheden en zij mompelde wat dingen terug.. totdat ik instorte, jankend op haar schouder.. haar hele t-shirt werd nat, ik nam afscheid van mijn moeder.
Ben er 5 minuten geweest denk ik.. ze sprak nog wat woorden uit, woorden die je verwacht in zo'n situatie.. en ik sprak terug.. zoals in zo'n vrouwen-drama.
Ze zag mijn kinderen staan bij de muur.. daar moest ik naar toe.. ik begreep natuurlijk wel de boodschap.. zorg voor je kinderen. Dat zei ze later ook wat duidelijker, ook over Ellis sprak ze.
Ze sprak ook uit: "Ik kan niet meer Mark" en ik zei dat het niet meer lang zal duren..
Jankend.
Ze is erg onrustig, veel misselijk, rechtop willen zitten, trillend, en dan weer gaan liggen, de hele tijd adviseerde ik haar te gaan liggen omdat ik bang was dat ze uit bed zou vallen.
Ik schrok enorm, ik zag tot nu toe een doodzieke vrouw, nu zie ik een stervende vrouw. Een stervend mens herken je.. blijkbaar..
Het is bijna afgelopen..
Toen ik de kamer verliet storte ik weer in, kon maar niet stoppen met janken.. de mannelijke vrijwilliger nodigde me uit in de keuken alwaar ik middels een glaasje water en een praatje weer wat tot rust kwam.
Naar buiten kijkend zag ik de kerk, met honderden mensen 'genietend' van een mis. Het leven is bizar.
Ellis is er nu heen.. als ze terug is dan denk ik dat we de arts moeten bellen, of misschien morgen.. dit mag niet nog een week duren.
Heb net effe Rob gebeld, die constateerde vanmiddag hetzelfde.. ik heb met hem besproken de mogelijkheid om het euthanasie-proces te versnellen.. hij zal zo de nachtverpleegkundige bellen, die komt namelijk zo bij moeders langs. Dan kan hij in ieder geval even onze ongerustheid uiten.. misschien dat er wel degelijk een mogelijkheid is om de boel te versnellen.
donderdag 22 december 2011
vrouwen-drama
Er wordt schijnbaar al een afspraak gemaakt met een zogenaamde scen-arts (SCEN=Steun en Consultatie bij Euthanasie in Nederland).
scen-arts
Het moment nadert.. wens het niemand toe, voor de laatste keer je moeder in de ogen kijken.. bij volle verstand, beide wetende dat ze zo dood zal zijn.
Ik denk dat mijn moeder wenst dat Ellis erbij is.. ik zal het er zeker met haar over gaan hebben maar ik denk het.. Ellis en verder niemand.
In ieder geval krijgt ze het zoals ze het hebben wilt.
Wat is dit een vreselijke vrouwen-drama, zo'n kutfilm die altijd weer slecht afloopt, bedoeld om je slecht te doen voelen.
Het moment nadert.. wens het niemand toe, voor de laatste keer je moeder in de ogen kijken.. bij volle verstand, beide wetende dat ze zo dood zal zijn.
Ik denk dat mijn moeder wenst dat Ellis erbij is.. ik zal het er zeker met haar over gaan hebben maar ik denk het.. Ellis en verder niemand.
In ieder geval krijgt ze het zoals ze het hebben wilt.
Wat is dit een vreselijke vrouwen-drama, zo'n kutfilm die altijd weer slecht afloopt, bedoeld om je slecht te doen voelen.
kankerkerst
Elke kerstboom die ik tegen kom wens ik de fik in.. en soms ook alle mensen die er onder zitten.. hoe durft men kerst te 'vieren' waar mijn moeder een doodsstrijd aan het vechten is.
Nouja.. kerst was al prut het grootste deeel van mijn leven, de laatste leuke herinneringen stammen uit de periode tot ik een jaar of 11 was denk ik.. daarna werd het door een extreem turbulent leven een heel naar feestje.. en oud-en-nieuw is nog erger.
En toch zie ik mijzelf meer dan ooit proberen het 'kerstgevoel' te creeren, kaarsjes aan, kerstboom aan, en meer van dat soort gedoe. Puur voor de kinderen, ik wil dat zij wel een goeie ervaring zullen opbouwen met kerst, nog nooit was ik er zo snel bij met een kerstboom, al is ie van kunst.
Dat is ook wat moeders wil.. logisch, ook zij wil dat onze kids het beter krijgen als ik het had, en ook zij het had, haar leven was ook turbulent en moeizaam en haar kindertijd was ook megakut.
Wat mij ook dwars zit aan kerst is de verwende medemens die deze dagen aangrijpt om zich vol te stouwen met vreten, bakken met geld uit te geven aan troep voor in kerstboom of in het megatruttige 'design' voortuintje, met flikkerende kutberen en kutrendieren.
Ik had ooit eens gehoord dat kerst nou juist ging om barmhartig zijn, in ieder geval iets meer als anders, voor velen dus uberhaupt barmhartig zijn.. geven en dus niet nemen.. niet volvreten met meer vreten als goed voor je is maar het vreten wat je zelf zou vreten delen met anderen.. Ach.. waarschijnlijk heb ik het gedroomd.
Verder heeft kerst natuurlijk een oorsprong uit religie.. en die hele religie, die kerken en al die mensen die dat steunen kunnen de pestkanker krijgen! Sterf maar lekker met je schijnheilige gezanik over Onze Lieve Heer die op je wacht, 1 en al goedheid is, z'n barmhartigheid.. wat mij betreft moeten we met een knokploeg dat stuk schorum een lesje leren, nee.. sterker nog, we slaan hem dood.. nee nee, ik weet iets beters.. we geven hem longkanker met uitzaaingen tot in de heup, sterf maar lekker hufter!! Ik zal liedjes van plezier zingen onder de kerstboom terwijl je crepeert!
En hetzelfde voor je zoon.
Ach, gelukkig bestaat hij niet, en kunnen we het alleen onszelf en elkaar kwalijk nemen dat onrecht aan de orde van de dag is, en anders is het wel de gewone natuurlijke gang van zaken, natuurlijke selectie whatever..
Die natuur kijkt niet naar iemands hart.. of iemand de dood verdient, die selecteerd met een blinddoek voor.. jij jij jij en jij.. dood! Keihard, geen barmhartigheid, geen hoger doel, ga maar dood, voor jou 10 anderen.
Papa is boos.
Nouja.. kerst was al prut het grootste deeel van mijn leven, de laatste leuke herinneringen stammen uit de periode tot ik een jaar of 11 was denk ik.. daarna werd het door een extreem turbulent leven een heel naar feestje.. en oud-en-nieuw is nog erger.
En toch zie ik mijzelf meer dan ooit proberen het 'kerstgevoel' te creeren, kaarsjes aan, kerstboom aan, en meer van dat soort gedoe. Puur voor de kinderen, ik wil dat zij wel een goeie ervaring zullen opbouwen met kerst, nog nooit was ik er zo snel bij met een kerstboom, al is ie van kunst.
Dat is ook wat moeders wil.. logisch, ook zij wil dat onze kids het beter krijgen als ik het had, en ook zij het had, haar leven was ook turbulent en moeizaam en haar kindertijd was ook megakut.
Wat mij ook dwars zit aan kerst is de verwende medemens die deze dagen aangrijpt om zich vol te stouwen met vreten, bakken met geld uit te geven aan troep voor in kerstboom of in het megatruttige 'design' voortuintje, met flikkerende kutberen en kutrendieren.
Ik had ooit eens gehoord dat kerst nou juist ging om barmhartig zijn, in ieder geval iets meer als anders, voor velen dus uberhaupt barmhartig zijn.. geven en dus niet nemen.. niet volvreten met meer vreten als goed voor je is maar het vreten wat je zelf zou vreten delen met anderen.. Ach.. waarschijnlijk heb ik het gedroomd.
Verder heeft kerst natuurlijk een oorsprong uit religie.. en die hele religie, die kerken en al die mensen die dat steunen kunnen de pestkanker krijgen! Sterf maar lekker met je schijnheilige gezanik over Onze Lieve Heer die op je wacht, 1 en al goedheid is, z'n barmhartigheid.. wat mij betreft moeten we met een knokploeg dat stuk schorum een lesje leren, nee.. sterker nog, we slaan hem dood.. nee nee, ik weet iets beters.. we geven hem longkanker met uitzaaingen tot in de heup, sterf maar lekker hufter!! Ik zal liedjes van plezier zingen onder de kerstboom terwijl je crepeert!
En hetzelfde voor je zoon.
Ach, gelukkig bestaat hij niet, en kunnen we het alleen onszelf en elkaar kwalijk nemen dat onrecht aan de orde van de dag is, en anders is het wel de gewone natuurlijke gang van zaken, natuurlijke selectie whatever..
Die natuur kijkt niet naar iemands hart.. of iemand de dood verdient, die selecteerd met een blinddoek voor.. jij jij jij en jij.. dood! Keihard, geen barmhartigheid, geen hoger doel, ga maar dood, voor jou 10 anderen.
Papa is boos.
woensdag 21 december 2011
Andere bril
Vandaag een paar uurtjes bij moeders geweest.. de 'euthanasie-arts' was er weer voor zijn wekelijkse afspraak.. uiteindelijk kwam Rob er ook bij, al was ie iets verlaat.
Nou goed, waar ik vorgie week al duidelijke signalen zag bij deze arts dat ie langzaam op weg is naar het onherroepelijke, de ultieme ingreep.. daar zag ik het vandaag nog sterker.
Hij ziet (vooralsnog) eigenlijk geen substantiele verbetering al zal de komende week pas uitsluitsel kunnen geven, pas over een week (eventueel 2) zal hij (zijn woorden) bepalen of hij een andere bril op moet zetten.. ergo.. gaat hij bepalen of hij deze mevrouw nog (tegen haar wil) zal 'behandelen' met als doel een 'eventuele' periode van 'opvering' of.. gaat de euthanasie-procedure in werking worden gezet.
Mijn moeder ligt er verrot bij, ze moet veel spugen, eet dus niet, drinkt nauwelijks.
Dat - boven op de ernstige symptomen van haar ziekte en medicijnen - maakt een 'opvering' haast onmogelijk.
Ter verduidelijking.. met opvering (zo noemt de arts het) wordt bedoelt een tijdelijke en ook korte periode waarin ze zich misschien iets beter zal voelen en nog enigzins kan 'genieten' van kleine dingetjes, logischerwijs wetende dat de ineenstorting zeer spoedig zal zijn.
Maar om mijn verhaal af te maken.. deze opvering is onmogelijk om nog een reden.. en dat zag ik vandaag helderder als in al die weken hiervoor..
Mijn moeder wil niet meer! Ze heeft een week of 5 a 6 geleden een besluit genomen, waarschijnlijk op de dag dat ze samen met Ellis in tranen uitbarste op de parkeerplaats van het VU (en ik met succes knokte tegen de tranen die later op de dag alsnog kwamen, in overvloed).. toen besloot ze deze hele toestand zo kort mogelijk te laten duren! Geen onnodig en zinloos lijden, voor zichzelf niet en voor haar naasten niet.. we zagen het wel, ik wel tenminste.. maar vandaag zag ik hoe ze aan het knokken is voor het bereiken van haar laatste doel. Althans, ik voelde het, in ieder geval wist ik het.. nogmaals.. 'opvering' zal zij niet mogelijk maken, hooguit dermate marginaal dat het de uiteindelijke beslissing van de 'euthanasie-arts' niet in de weg zal staan.
Dit alles ligt in lijn met de moeder die ik ken.. een enorme knokker, ze heeft er altijd min of meer alleen voor gestaan, we hebben haar zich vast zien bijten in dingen waar een ander niet aan beginnen zou.. zij kon bergen verzetten om haar doel te bereiken, een mega-absurde mate van doortzettingsvermogen, van power!
En nu ligt ze als een vaatdoek in bed, al weken niet normaal gegeten, onder de morfine, pijn, misere.. ik zie een 'doodse' blik in haar ogen, ze lijkt het psychische lijden zelfs voorbij (de acceptatie?), ze is eigenlijk al een beetje weg.. en nog zie ik die enorme power. Volgens mij weet ze heel goed wat ze doet, zij stuurt de laatste weken vreselijk 'slim' en zelfverzekert aan op een snelle dood.
In een wereld waarin haar leven grotendeels wordt bepaald door artsen en naasten zie ik haar denken: "Jullie kunnen me wat! Enough is enough!"
Waar ik vorige week nog twijfelde of ik haar moest laten gaan, nu twijfel ik niet meer.. ze heeft recht op zelfbeschikking logischerwijs, dat vond ik al.. maar 'this is the time'.. ze heeft groot gelijk.
Ik geef haar nog ergens tussen de 2 en 4 weken..
Nou goed, waar ik vorgie week al duidelijke signalen zag bij deze arts dat ie langzaam op weg is naar het onherroepelijke, de ultieme ingreep.. daar zag ik het vandaag nog sterker.
Hij ziet (vooralsnog) eigenlijk geen substantiele verbetering al zal de komende week pas uitsluitsel kunnen geven, pas over een week (eventueel 2) zal hij (zijn woorden) bepalen of hij een andere bril op moet zetten.. ergo.. gaat hij bepalen of hij deze mevrouw nog (tegen haar wil) zal 'behandelen' met als doel een 'eventuele' periode van 'opvering' of.. gaat de euthanasie-procedure in werking worden gezet.
Mijn moeder ligt er verrot bij, ze moet veel spugen, eet dus niet, drinkt nauwelijks.
Dat - boven op de ernstige symptomen van haar ziekte en medicijnen - maakt een 'opvering' haast onmogelijk.
Ter verduidelijking.. met opvering (zo noemt de arts het) wordt bedoelt een tijdelijke en ook korte periode waarin ze zich misschien iets beter zal voelen en nog enigzins kan 'genieten' van kleine dingetjes, logischerwijs wetende dat de ineenstorting zeer spoedig zal zijn.
Maar om mijn verhaal af te maken.. deze opvering is onmogelijk om nog een reden.. en dat zag ik vandaag helderder als in al die weken hiervoor..
Mijn moeder wil niet meer! Ze heeft een week of 5 a 6 geleden een besluit genomen, waarschijnlijk op de dag dat ze samen met Ellis in tranen uitbarste op de parkeerplaats van het VU (en ik met succes knokte tegen de tranen die later op de dag alsnog kwamen, in overvloed).. toen besloot ze deze hele toestand zo kort mogelijk te laten duren! Geen onnodig en zinloos lijden, voor zichzelf niet en voor haar naasten niet.. we zagen het wel, ik wel tenminste.. maar vandaag zag ik hoe ze aan het knokken is voor het bereiken van haar laatste doel. Althans, ik voelde het, in ieder geval wist ik het.. nogmaals.. 'opvering' zal zij niet mogelijk maken, hooguit dermate marginaal dat het de uiteindelijke beslissing van de 'euthanasie-arts' niet in de weg zal staan.
Dit alles ligt in lijn met de moeder die ik ken.. een enorme knokker, ze heeft er altijd min of meer alleen voor gestaan, we hebben haar zich vast zien bijten in dingen waar een ander niet aan beginnen zou.. zij kon bergen verzetten om haar doel te bereiken, een mega-absurde mate van doortzettingsvermogen, van power!
En nu ligt ze als een vaatdoek in bed, al weken niet normaal gegeten, onder de morfine, pijn, misere.. ik zie een 'doodse' blik in haar ogen, ze lijkt het psychische lijden zelfs voorbij (de acceptatie?), ze is eigenlijk al een beetje weg.. en nog zie ik die enorme power. Volgens mij weet ze heel goed wat ze doet, zij stuurt de laatste weken vreselijk 'slim' en zelfverzekert aan op een snelle dood.
In een wereld waarin haar leven grotendeels wordt bepaald door artsen en naasten zie ik haar denken: "Jullie kunnen me wat! Enough is enough!"
Waar ik vorige week nog twijfelde of ik haar moest laten gaan, nu twijfel ik niet meer.. ze heeft recht op zelfbeschikking logischerwijs, dat vond ik al.. maar 'this is the time'.. ze heeft groot gelijk.
Ik geef haar nog ergens tussen de 2 en 4 weken..
dinsdag 20 december 2011
Het licht zal op u schijnen
En zo zijn de dagen gevuld met voornamelijk de kinderen.. ik ben verworden tot huisman (wie had dat ooit kunnen denken), kinderen van school halen, naar school brengen, mutsen op, handschoenen aan, schoenen in de gang (en dus niet ermee op de bank), macaronie van de vloer en uit het kinderhaar vegen, troep opruimen, eten naar binnen duwen, types op de trap zetten maar ook.. samen dansen, spelen op de mondharmonica, de kerstboom versieren, eendjes brood geven, kleuren en tekenen, kaarsjes aansteken etc.. Wat een klus.
Nou ja.. moeders wordt goed verzorgd, spijtig voor haar wel in een setting die niet echt bij haar past, een katholiek-dorpse setting dus.. met een paar 'prachtige' vazen met bloemen op tafel en een gezegende kaars met de tekst: "Het licht zal op u schijnen" of zoiets.. bllgg.. een perfecte sfeer om in te sterven.. nou, voor haar dus not!
Dat dit hospice zich bevind pal naast de kerk en 100 meter verder de begraafplaats brengt weinig geruststelling.. al is geruststelling uberhaupt onmogelijk is deze ellende.
Tegelijktijd wordt ze dus goed verzorgd, door vreselijk voorspelbare kerkelijke burgertrutjes.. die zich uit naam van Onze Lieve Heer inzetten voor hun medemens.
Het is dus zowel een nachtmerie als een Godsgeschenk.
Edit: zag later dat de tekst is: "Gegroet met licht"
naja.. komt op hetzelfde neer.
Nou ja.. moeders wordt goed verzorgd, spijtig voor haar wel in een setting die niet echt bij haar past, een katholiek-dorpse setting dus.. met een paar 'prachtige' vazen met bloemen op tafel en een gezegende kaars met de tekst: "Het licht zal op u schijnen" of zoiets.. bllgg.. een perfecte sfeer om in te sterven.. nou, voor haar dus not!
Dat dit hospice zich bevind pal naast de kerk en 100 meter verder de begraafplaats brengt weinig geruststelling.. al is geruststelling uberhaupt onmogelijk is deze ellende.
Tegelijktijd wordt ze dus goed verzorgd, door vreselijk voorspelbare kerkelijke burgertrutjes.. die zich uit naam van Onze Lieve Heer inzetten voor hun medemens.
Het is dus zowel een nachtmerie als een Godsgeschenk.
Edit: zag later dat de tekst is: "Gegroet met licht"
naja.. komt op hetzelfde neer.
maandag 19 december 2011
43 jaar
Tja.. een leven van 43 met mijn moeder gaat aan mij voorbij, errug onrustig, geen doorsnee leven, geen doorsnee gezinssituatie en ook geen doorsnee onderlinge verhoudingen.
Haar leven is een grote aaneenschakeling van avontuur.. op haar achtiende verstoten uit haar gezin, ze was te eigenwijs en haar karakter te sterk om zich te kunnen houden aan de truttige orde van een gelovig gezin.
En daar begon een leven vol avontuur, met alles wat daarbij hoort, veel van de wereld gezien, veel dingen gezien en meegemaakt die de gemiddelde boerentrut alleen uit de films kent. Maar ook het op haar bek gaan, het overnieuw moeten beginnen, zoals die bergbeklimmer die gaandeweg toch weer eens terugglijd de helling af, en dus weer de moed moet verzamelen om overnieuw te beginnen.
Ze heeft dat onnoemelijke malen moeten doen, eigenlijk tot het bittere eind.
Mijn vader kwam ook uit een brak gezin, veel bonje, verbroken relaties en zieke verhoudingen..
Tja.. gek he? Dat ook haar 2 kinderen niet helemaal doorsnee zijn...
Ook niet gek dus dat deze periode bij moeders, Rob en mijzelf een lawine van emoties teweegbrengt, ik bedoel bovenop de emotie van de situatie op zich.
Ik zie Rob worstelen met zijn emoties, opgebouwd in een aantal decenia, ik merk bij mijzelf hetzelfde en ook moeders schiet meer dan ooit door in emotie.. veelal emoties van angst, woede en teleurstelling.. ze heeft namelijk een zwaar leven achter de rug, ze heeft haar hele leven geprobeerd die berg te beklimmen maar nooit de top gehaald, althans.. zo voelt ze dat niet.. en een groot deel van haar omgeving zal daarvoor bloeden.
Al de verbroken relaties met familie of kenissen, het ligt allemaal aan hen.. voorbij gaand aan het feit dat zij het mens is geworden zoals haar leven was.. Namelijk onvoorspelbaar, een beetje gek, bizar en vooral heel erg moeilijk.
Haar leven is een grote aaneenschakeling van avontuur.. op haar achtiende verstoten uit haar gezin, ze was te eigenwijs en haar karakter te sterk om zich te kunnen houden aan de truttige orde van een gelovig gezin.
En daar begon een leven vol avontuur, met alles wat daarbij hoort, veel van de wereld gezien, veel dingen gezien en meegemaakt die de gemiddelde boerentrut alleen uit de films kent. Maar ook het op haar bek gaan, het overnieuw moeten beginnen, zoals die bergbeklimmer die gaandeweg toch weer eens terugglijd de helling af, en dus weer de moed moet verzamelen om overnieuw te beginnen.
Ze heeft dat onnoemelijke malen moeten doen, eigenlijk tot het bittere eind.
Mijn vader kwam ook uit een brak gezin, veel bonje, verbroken relaties en zieke verhoudingen..
Tja.. gek he? Dat ook haar 2 kinderen niet helemaal doorsnee zijn...
Ook niet gek dus dat deze periode bij moeders, Rob en mijzelf een lawine van emoties teweegbrengt, ik bedoel bovenop de emotie van de situatie op zich.
Ik zie Rob worstelen met zijn emoties, opgebouwd in een aantal decenia, ik merk bij mijzelf hetzelfde en ook moeders schiet meer dan ooit door in emotie.. veelal emoties van angst, woede en teleurstelling.. ze heeft namelijk een zwaar leven achter de rug, ze heeft haar hele leven geprobeerd die berg te beklimmen maar nooit de top gehaald, althans.. zo voelt ze dat niet.. en een groot deel van haar omgeving zal daarvoor bloeden.
Al de verbroken relaties met familie of kenissen, het ligt allemaal aan hen.. voorbij gaand aan het feit dat zij het mens is geworden zoals haar leven was.. Namelijk onvoorspelbaar, een beetje gek, bizar en vooral heel erg moeilijk.
vrijdag 16 december 2011
sterven
Jaja.. bijna middernacht, nou.. dan weet je het wel, Ellis net thuis, ze was even bij mijn moeder, ik in de shit.. en moeders.. tja moeders.. de gedachte aan haar zoals ze er momenteel bij ligt laat me niet los, wat een hel, ze is aan het sterven, mijn moeder is aan het sterven.. mijn God.
Morgen gaat Ellis wat stappen nemen om moeders te laten opnemen, bij ons in het dorp.. Ellis en Rob hopen (heel eerlijk) dat het haar laatste rustplaats zal zijn, Ellis denkt ook dat mijn moeder dat wil.. misschien heeft ze gelijk, ik denk het wel.
Maar ik heb hier zo vreselijk veel moeite mee, mijn moeder mag niet sterven, nu nog niet, het is te vroeg, we moeten nog samen wandelen, genieten van de kinderen, samen lachen, praten over vroeger, we moeten nog zo veel doen, het is te vroeg!!
Ik ben er nog niet klaar voor!!!!!!
Morgen gaat Ellis wat stappen nemen om moeders te laten opnemen, bij ons in het dorp.. Ellis en Rob hopen (heel eerlijk) dat het haar laatste rustplaats zal zijn, Ellis denkt ook dat mijn moeder dat wil.. misschien heeft ze gelijk, ik denk het wel.
Maar ik heb hier zo vreselijk veel moeite mee, mijn moeder mag niet sterven, nu nog niet, het is te vroeg, we moeten nog samen wandelen, genieten van de kinderen, samen lachen, praten over vroeger, we moeten nog zo veel doen, het is te vroeg!!
Ik ben er nog niet klaar voor!!!!!!
donderdag 15 december 2011
drie-eenheid
Tjonge, wat een misere..
Moeders ligt op sterven, ze ligt platgespoten met morfine op bed, ze heeft een morfine-infuus in haar lijf.
Ze kan nauwelijks haar ogen open krijgen, ze praat fluisterend en met veel moeite, moeilijk verstaanbaar.
Ze maakt zich zorgen over het feit dat Rob blijkbaar bezig is al een deel van de erfenis op te eisen (jatten).. (waarom is ineens die plank met antiquarische boeken deels leeg?) Que? What the hell??
Ik sprak met Rob en die zit vol met wrok en wantrouwen..
Mijn hoofd tolt.. Ik zwiep van het onbeschrijfelijke verdriet over mijn stervende moeder naar de confrontatie met wrok, nijd en wantrouwen. De 'drie-eenheid' waar moeders altijd over sprak.. Ma, Rob en ik dus, blijkt een onbereikbare droom, zelfs nu is er geen eenheid.
Eigenlijk is dit moeders laatste wens.. eenheid.
Wat is dit vreselijk naar.
Ben er kapot van.
Moeders ligt op sterven, ze ligt platgespoten met morfine op bed, ze heeft een morfine-infuus in haar lijf.
Ze kan nauwelijks haar ogen open krijgen, ze praat fluisterend en met veel moeite, moeilijk verstaanbaar.
Ze maakt zich zorgen over het feit dat Rob blijkbaar bezig is al een deel van de erfenis op te eisen (jatten).. (waarom is ineens die plank met antiquarische boeken deels leeg?) Que? What the hell??
Ik sprak met Rob en die zit vol met wrok en wantrouwen..
Mijn hoofd tolt.. Ik zwiep van het onbeschrijfelijke verdriet over mijn stervende moeder naar de confrontatie met wrok, nijd en wantrouwen. De 'drie-eenheid' waar moeders altijd over sprak.. Ma, Rob en ik dus, blijkt een onbereikbare droom, zelfs nu is er geen eenheid.
Eigenlijk is dit moeders laatste wens.. eenheid.
Wat is dit vreselijk naar.
Ben er kapot van.
woensdag 12 oktober 2011
"het is een bijzonder kind, en dat is-ie"
Net zoals de vader van Dik Trom altijd zegt..
Dat gevoel heb ik altijd wel ehad met Mika, anders als een doorsnee kind, in die zin ook anders dan Lukas.
Een kind wat extra zorg nodig heeft, extra tijd, energie, creativiteit, geduld.. zo'n kind die vaak niet reageert op de standaard pedagogische truken of boeren-verstand-keuzes zoals je zou verwachten van een kind.. hij reageert dan anders, of niet of zelfst tegengestelt, nou ja, soms dan..
Tjonge, wat zit ik er emotioneel diep in zeg..
Ik kan het niet helpen naar Miek te kijken en mijzelf te zien, in ieder in zijn kwetsbaarheid.. een kwetsbaarheid die voor een belangrijk deel debet is geweest aan mijn leven van bagger.. tics, mensenschuw, geen vriendschappen kunnen onderhouden, drugs, crisis gezinnen, zelfmoord gedachten, vereenzaming, zelfverwaarlozing, sociale MEGA-angst.. tot op de dag van vandaag.
Totaal buiten de wereld staan, daar geen deel van uitmaken kortom..
Een leven van drie keer kut!
En dan heb ik het alleen nog maar over het zichtbare.. wat zich in mijn kop afspeelt is nog veel verontrustender, daar zijn dingen voorgoed stuk.
Nu weet ik wel dat in mijn geval er veel meer zaken debet waren aan het leven (en persoonlijkheids-stoornis) waar het toe zou leiden maar toch.. die kwetsbaarheid van Miek had/heb ik ook en dat maakt me best bang. Nou ja, in ieder geval op mijn hoede, alert, niet te gemakkelijk met het boerenverstand denken, beduidend meer piekeren en pijnzen over de vraagtekens die Miek oproept.
Dat gevoel heb ik altijd wel ehad met Mika, anders als een doorsnee kind, in die zin ook anders dan Lukas.
Een kind wat extra zorg nodig heeft, extra tijd, energie, creativiteit, geduld.. zo'n kind die vaak niet reageert op de standaard pedagogische truken of boeren-verstand-keuzes zoals je zou verwachten van een kind.. hij reageert dan anders, of niet of zelfst tegengestelt, nou ja, soms dan..
Tjonge, wat zit ik er emotioneel diep in zeg..
Ik kan het niet helpen naar Miek te kijken en mijzelf te zien, in ieder in zijn kwetsbaarheid.. een kwetsbaarheid die voor een belangrijk deel debet is geweest aan mijn leven van bagger.. tics, mensenschuw, geen vriendschappen kunnen onderhouden, drugs, crisis gezinnen, zelfmoord gedachten, vereenzaming, zelfverwaarlozing, sociale MEGA-angst.. tot op de dag van vandaag.
Totaal buiten de wereld staan, daar geen deel van uitmaken kortom..
Een leven van drie keer kut!
En dan heb ik het alleen nog maar over het zichtbare.. wat zich in mijn kop afspeelt is nog veel verontrustender, daar zijn dingen voorgoed stuk.
Nu weet ik wel dat in mijn geval er veel meer zaken debet waren aan het leven (en persoonlijkheids-stoornis) waar het toe zou leiden maar toch.. die kwetsbaarheid van Miek had/heb ik ook en dat maakt me best bang. Nou ja, in ieder geval op mijn hoede, alert, niet te gemakkelijk met het boerenverstand denken, beduidend meer piekeren en pijnzen over de vraagtekens die Miek oproept.
dinsdag 11 oktober 2011
Je zal maar zo'n kind hebben
We zijn net op gesprek geweest bij de juf van Mika.
Ons vermoeden blijkt terecht.. hij heeft een ik-ben-een-leeuwtje-persoonlijkheidsstoornis.
Als iets hem tegen zit dan begint ie te brullen, net zoals thuis.. daardoor jaagt ie andere kinderen de stuipen op het lijf, sommige zijn oprecht bang en moeten worden getroost door de juf.
Daardoor heeft ie ook nog geen aansluiting bij de groep, alleen met een paar individuutjes, waarschijnlijk zijn dat ook leeuwtjes.
Ik wist het.. we hadden niet zo vaak naar Artis moeten gaan.
Ons vermoeden blijkt terecht.. hij heeft een ik-ben-een-leeuwtje-persoonlijkheidsstoornis.
Als iets hem tegen zit dan begint ie te brullen, net zoals thuis.. daardoor jaagt ie andere kinderen de stuipen op het lijf, sommige zijn oprecht bang en moeten worden getroost door de juf.
Daardoor heeft ie ook nog geen aansluiting bij de groep, alleen met een paar individuutjes, waarschijnlijk zijn dat ook leeuwtjes.
Ik wist het.. we hadden niet zo vaak naar Artis moeten gaan.
donderdag 22 september 2011
Poeslief
Net even gevraagd bij de nashoolse opvang of Miek daar ook agressief is.. ze keken me verbaasd aan. Hij is in tegenstelling tot de andere kinderen zeer aardig en lief, hij vraagt of ie zijn jas ergens mag ophangen bijvoorbeeld.. daar waar andere kinderen het gewoon neerpleuren! Hij is daar poeslief! Que? Nou ja, op zich kennen we hem zo wel, best welbespraakt en communicatief, maar de agressie thuis is dus wat ie 'bewaard' voor thuis, tss.. bizar.
Trouwens, door algehele verwarring vandaag hem vergeten op te halen voor de lunch.. de juf belde met de vraag of ik hem nog kwam halen.. het jong stond daar een beetje beteuterd aan de hand van de juf naar papa te zoeken.
Tja..
17:00
Heb het spul nu thuis en het gaat hartstikke goed.. Luuk is gewoon nou ja.. Luuk, 1 grote clown.
En Miek doet het bijna eng goed (vooralsnog).. met dien verstande dat het hele bedgebeuren nog in het verschiet ligt.
19:20
Nou, dat ging dus toch niet zo heel erg goed, weer een zooi klappen gekregen van Miek, kreeg een paar harde houten speelgoedjes tegen me aan en ik wist het weer niet.. Hoe reageer je daar op? Ik pakte hem uiteindelijk keihard bij zijn shirt en drukte hem zo tegen de bank en liet hem weten dat dit natuurlijk niet kan.. ik vond het zelf wat aan de stevige kant. Hij schrok heel erg (zo zag ie papa nooit eerder) maar ging wel door met slaan en schoppen, ik verliet even de kamer met Luuk om Miek te laten uitrazen.
Maar dit gaat dus niet goed.. Hij slaat en schopt en gooit met spullen en ik reageer eigenlijk ook fysiek.
Heeft iemand het telefoonnummer van SOS Opvoedhulp?
Uiteindelijk ligt Miek nu te slapen, heb het allemaal netjes en gezellig kunnen afronden en heb ik Luuk nu hier beneden.. die weigert te slapen en besloot te gaan gillen, met het oog op Miek maar even naar beneden gehaald dus.
19:50
En Luuk (tegen zijn zin) ligt in bed.. ik denk dat ie zo slaapt.
Trouwens, door algehele verwarring vandaag hem vergeten op te halen voor de lunch.. de juf belde met de vraag of ik hem nog kwam halen.. het jong stond daar een beetje beteuterd aan de hand van de juf naar papa te zoeken.
Tja..
17:00
Heb het spul nu thuis en het gaat hartstikke goed.. Luuk is gewoon nou ja.. Luuk, 1 grote clown.
En Miek doet het bijna eng goed (vooralsnog).. met dien verstande dat het hele bedgebeuren nog in het verschiet ligt.
19:20
Nou, dat ging dus toch niet zo heel erg goed, weer een zooi klappen gekregen van Miek, kreeg een paar harde houten speelgoedjes tegen me aan en ik wist het weer niet.. Hoe reageer je daar op? Ik pakte hem uiteindelijk keihard bij zijn shirt en drukte hem zo tegen de bank en liet hem weten dat dit natuurlijk niet kan.. ik vond het zelf wat aan de stevige kant. Hij schrok heel erg (zo zag ie papa nooit eerder) maar ging wel door met slaan en schoppen, ik verliet even de kamer met Luuk om Miek te laten uitrazen.
Maar dit gaat dus niet goed.. Hij slaat en schopt en gooit met spullen en ik reageer eigenlijk ook fysiek.
Heeft iemand het telefoonnummer van SOS Opvoedhulp?
Uiteindelijk ligt Miek nu te slapen, heb het allemaal netjes en gezellig kunnen afronden en heb ik Luuk nu hier beneden.. die weigert te slapen en besloot te gaan gillen, met het oog op Miek maar even naar beneden gehaald dus.
19:50
En Luuk (tegen zijn zin) ligt in bed.. ik denk dat ie zo slaapt.
woensdag 21 september 2011
agressie
Mijn God.. wat heeft Miek het zwaar..
Die hele stap naar school doet ie zo goed, hij ervaart het als positief, maar wat levert het een enorme stress op, het is wel een grote stap voor zo'n klein ventje, hij is er aan toe maar het is wel zwaar..
Ik (wij) ben aan het worstellen met hem zoals nooit tevoren.. niet de gebruikelijke strijdjes, de oorlogjes die uiteindelijk altijd wel worden beslecht in mijn voordeel, de oorlogjes die je uiteindelijk altijd wel weer kunt stoppen met de standaard pedagogische trucjes of in het aller ergste geval een flinke bom.. het ultieme dreigement, het afpakken van iets, of desnoods het hem bij zijn shirt of armen grijpen en laten 'voelen' dat papa het nu echt zat is. Papa doet dat niet vaak dus van oudsher weet ie dat het dan menes is.
De laatste dagen werkt dat niet meer..
Hij slaat me net zolang zodat ik geen keus meer heb dan hem zeer stevig vast te grijpen en zeer stevig toe te spreken.. maar het is dan alsof ik kijk in de ogen van een schyzofrenie patient midden in een psychose.
Vandaag stond ik totaal uit het veld geslagen naar beneden te kijken naar mijn kleine kind.. die mij slaat en nogmaals slaat en nogmaals slaat en iets pakt om er nogmaals mee te slaan.. Er was sprake van totale schrik.. ik stond als aan de grond vastgeniet, Miek in razende razernij en ik stond vastgeniet.
In situaties dat het nog niet zo uit de hand is gelopen dreigt ie tegenwoordig ook met slaan.. "Papa? Als ik geen drinken krijg dat sla ik je!".
In het verleden nam ik hem eens in de (liefdevolle) houtgreep, simpelweg om hemzelf te beschermen tegen hemzelf, maar nu moest ik mijzelf beschermen.
(achteraf was dat vasthouden misschien zo slecht niet geweest)
Later volgde er nog een moment waarin ik echt even bang was van hem, hij zag het, ik weet dat ie het zag, hij zag dat ik echt even bang was.. bang voor zijn woede denk ik, bang voor zijn kracht, zijn 'power'. De blik die ik op dat moment met mijn kind uitwisselde bracht mij in totale verwarring.
Ik was bang voor de woede van mijn kind en tegelijkertijd voelde ik een onbeschrijfelijk diepgaand meeleven vanwege zijn verdriet.. Zien in de ogen van je kind dat hij zichzelf niet meer in de hand heeft en zichzelf dingen ziet doen die hij niet wilt doen en daar intens verdrietig van is.. het is heel erg verwarrend.
Het ergste is natuurlijk ook dat ik hem snap als geen ander, zijn temperament is de mijne.. misschien daarom ook dat dit alles zo moeilijk voor mij is. Ik kijk in de ogen van mijzelf als kind.
Uiteindelijk kwam het uit op een time-out.. ook het beste denk ik maar Oh Oh en nogmaals Oh, wat een mega-woede en mega-verdriet van zijn kant en een mega-onmacht van mijn kant. Errug moelijk..
Ik zie hem momenteel als nog ietsje minder toerekeningsvatbaar als een kind van 4 toch al is.. los nog van de echte agressie vertoont ie gedragingen waar ik normaal feller op zou reageren als ik nu doe. Simpelweg omdat ik hem zie worstelen.. met zichzelf, zijn groter en complexer geworden wereld op school.
Maar deze mate van agressie en vooral het verdriet is pijnlijk om te zien bij je kind.. dit had ik als ouder nog niet meegemaakt.
Het ergst is eigenlijk nog dat ik hem dan heen en weer zie zwiepen tussen enorme woede (ENORME WOEDE) en enorm verdriet (ENORM VERDRIET), ik had later nog een sessie met hem waarin hij mij eerst een paar keer sloeg en woedend vanalles toeschreeuwde met een paars aangelopen hoofd en daarna in totaal verdriet verdronk en bijna in mij kroop van ellende, en ik natuurlijk ook intens meevoelend niets anders kon dan hem troosten, dit herhaalde zich een aantal keer..
Ik zie mijn kind zwaar worstelen en voel mij dan totaal machteloos!
Het is misschien stom maar ik had op een gegeven moment mijn telefoon in mijn hand met een huilende Lukas beneden (het duurde te lang voordat hij zijn eten kreeg) en een schreeuwende en met spullen gooiende Mika op zijn slaapkamer (bang als ik was dat ie zichzelf misschien iets zou aandoen), ik vroeg mij af.. Wie kan ik bellen? Ellis nam niet op, die was aan het werk. Ik smachte naar iemand die voldoende rust en inzicht heeft om een radeloze vader er doorheen te slepen ;-)
Ach ja..
En dan nog iets waar ik me dan zo lullig bij kan voelen is dat Lukas er natuurlijk ook was.. met open mond zit het jochie het allemaal aan te zien, ook hij snapt het allemaal niet. En eigenlijk kom ik dan niet meer aan hem toe, hij kreeg natuurlijk keurig te eten en alles wat er aan bazale zorg nodig is maar je bent zo van je stuk gebracht door Miek dat Lukas er voor je gevoel niet meer zo aan toe komt. Daar is dan geen ruimte meer voor.. en dat terwijl ook hij het zwaar heeft, ook hij zit middenin het nemen van een grote stap en ook hij (net zoals zijn broer) doet het vreselijk goed!
Ik realiseer me trouwens wel dat Lukas niets tekort komt, het is ook meer gevoel dan werkelijkheid.
Om het verhaal af te maken.. ik heb Lukas netjes naar bed gedaan en ook nog wat tijd aan hem besteed en Miek heb ik laten wachten op mama, die kwam om 19:15 uur thuis en mocht van mij het stokje overnemen. Ik zat er helemaal door en kon het niet meer opbrengen om de boel nog een beetje gezellig af te ronden, en dus mocht ie wachten op zijn mam, ik moest even de strijd uit de weg gaan. Een strijd trouwens, die Ellis dus voor haar mik kreeg maar goed.. ik kon niet meer.
Nou goed, ik heb weer genoeg materiaal om over te denken en samen met Ellis over te brainstormen.. (ik kreeg al wat goeie tips van haar) want ja.. wat deed ik 'goed' en wat 'kan beter'.
P.s: Morgenmiddag en avond ben ik weer alleen met de jongens en ja.. ik zie er zwaar tegen op.
Die hele stap naar school doet ie zo goed, hij ervaart het als positief, maar wat levert het een enorme stress op, het is wel een grote stap voor zo'n klein ventje, hij is er aan toe maar het is wel zwaar..
Ik (wij) ben aan het worstellen met hem zoals nooit tevoren.. niet de gebruikelijke strijdjes, de oorlogjes die uiteindelijk altijd wel worden beslecht in mijn voordeel, de oorlogjes die je uiteindelijk altijd wel weer kunt stoppen met de standaard pedagogische trucjes of in het aller ergste geval een flinke bom.. het ultieme dreigement, het afpakken van iets, of desnoods het hem bij zijn shirt of armen grijpen en laten 'voelen' dat papa het nu echt zat is. Papa doet dat niet vaak dus van oudsher weet ie dat het dan menes is.
De laatste dagen werkt dat niet meer..
Hij slaat me net zolang zodat ik geen keus meer heb dan hem zeer stevig vast te grijpen en zeer stevig toe te spreken.. maar het is dan alsof ik kijk in de ogen van een schyzofrenie patient midden in een psychose.
Vandaag stond ik totaal uit het veld geslagen naar beneden te kijken naar mijn kleine kind.. die mij slaat en nogmaals slaat en nogmaals slaat en iets pakt om er nogmaals mee te slaan.. Er was sprake van totale schrik.. ik stond als aan de grond vastgeniet, Miek in razende razernij en ik stond vastgeniet.
In situaties dat het nog niet zo uit de hand is gelopen dreigt ie tegenwoordig ook met slaan.. "Papa? Als ik geen drinken krijg dat sla ik je!".
In het verleden nam ik hem eens in de (liefdevolle) houtgreep, simpelweg om hemzelf te beschermen tegen hemzelf, maar nu moest ik mijzelf beschermen.
(achteraf was dat vasthouden misschien zo slecht niet geweest)
Later volgde er nog een moment waarin ik echt even bang was van hem, hij zag het, ik weet dat ie het zag, hij zag dat ik echt even bang was.. bang voor zijn woede denk ik, bang voor zijn kracht, zijn 'power'. De blik die ik op dat moment met mijn kind uitwisselde bracht mij in totale verwarring.
Ik was bang voor de woede van mijn kind en tegelijkertijd voelde ik een onbeschrijfelijk diepgaand meeleven vanwege zijn verdriet.. Zien in de ogen van je kind dat hij zichzelf niet meer in de hand heeft en zichzelf dingen ziet doen die hij niet wilt doen en daar intens verdrietig van is.. het is heel erg verwarrend.
Het ergste is natuurlijk ook dat ik hem snap als geen ander, zijn temperament is de mijne.. misschien daarom ook dat dit alles zo moeilijk voor mij is. Ik kijk in de ogen van mijzelf als kind.
Uiteindelijk kwam het uit op een time-out.. ook het beste denk ik maar Oh Oh en nogmaals Oh, wat een mega-woede en mega-verdriet van zijn kant en een mega-onmacht van mijn kant. Errug moelijk..
Ik zie hem momenteel als nog ietsje minder toerekeningsvatbaar als een kind van 4 toch al is.. los nog van de echte agressie vertoont ie gedragingen waar ik normaal feller op zou reageren als ik nu doe. Simpelweg omdat ik hem zie worstelen.. met zichzelf, zijn groter en complexer geworden wereld op school.
Maar deze mate van agressie en vooral het verdriet is pijnlijk om te zien bij je kind.. dit had ik als ouder nog niet meegemaakt.
Het ergst is eigenlijk nog dat ik hem dan heen en weer zie zwiepen tussen enorme woede (ENORME WOEDE) en enorm verdriet (ENORM VERDRIET), ik had later nog een sessie met hem waarin hij mij eerst een paar keer sloeg en woedend vanalles toeschreeuwde met een paars aangelopen hoofd en daarna in totaal verdriet verdronk en bijna in mij kroop van ellende, en ik natuurlijk ook intens meevoelend niets anders kon dan hem troosten, dit herhaalde zich een aantal keer..
Ik zie mijn kind zwaar worstelen en voel mij dan totaal machteloos!
Het is misschien stom maar ik had op een gegeven moment mijn telefoon in mijn hand met een huilende Lukas beneden (het duurde te lang voordat hij zijn eten kreeg) en een schreeuwende en met spullen gooiende Mika op zijn slaapkamer (bang als ik was dat ie zichzelf misschien iets zou aandoen), ik vroeg mij af.. Wie kan ik bellen? Ellis nam niet op, die was aan het werk. Ik smachte naar iemand die voldoende rust en inzicht heeft om een radeloze vader er doorheen te slepen ;-)
Ach ja..
En dan nog iets waar ik me dan zo lullig bij kan voelen is dat Lukas er natuurlijk ook was.. met open mond zit het jochie het allemaal aan te zien, ook hij snapt het allemaal niet. En eigenlijk kom ik dan niet meer aan hem toe, hij kreeg natuurlijk keurig te eten en alles wat er aan bazale zorg nodig is maar je bent zo van je stuk gebracht door Miek dat Lukas er voor je gevoel niet meer zo aan toe komt. Daar is dan geen ruimte meer voor.. en dat terwijl ook hij het zwaar heeft, ook hij zit middenin het nemen van een grote stap en ook hij (net zoals zijn broer) doet het vreselijk goed!
Ik realiseer me trouwens wel dat Lukas niets tekort komt, het is ook meer gevoel dan werkelijkheid.
Om het verhaal af te maken.. ik heb Lukas netjes naar bed gedaan en ook nog wat tijd aan hem besteed en Miek heb ik laten wachten op mama, die kwam om 19:15 uur thuis en mocht van mij het stokje overnemen. Ik zat er helemaal door en kon het niet meer opbrengen om de boel nog een beetje gezellig af te ronden, en dus mocht ie wachten op zijn mam, ik moest even de strijd uit de weg gaan. Een strijd trouwens, die Ellis dus voor haar mik kreeg maar goed.. ik kon niet meer.
Nou goed, ik heb weer genoeg materiaal om over te denken en samen met Ellis over te brainstormen.. (ik kreeg al wat goeie tips van haar) want ja.. wat deed ik 'goed' en wat 'kan beter'.
P.s: Morgenmiddag en avond ben ik weer alleen met de jongens en ja.. ik zie er zwaar tegen op.
donderdag 8 september 2011
Gedoe 2
07:30
Heerlijke nacht gehad.. dat weet ik omdat ik een stuk of tig keer het in alle bewustzijn heb mogen meemaken.. ik zag de hele nacht een huilende peuter en een oververmoeide kleuter voor ogen.. met nare gevoelloze kinderleidsters en strenge juffen die mijn kinderen haten.
Om 6:00 klaarwakker.. mijn ega ook.. de kleuter om 6:30 en de peuter om 6:35..
Het wordt een lange lange dag..
1 kind gaat zo naar creche.. afwachten hoe dat gaat.. ik zal ze rond elven bellen om te vragen hoe het gaat.. gaat het goed dan mag ie blijven, zo niet.. dan haal ik hem maar weer.. we geven dit keer iets mee waarmee hij vertrouwd is, een beertje of zoiets.. misschien dat dat helpt.
Ander kind gaat naar school, we willen proberen hem toch een hele dag naar school te laten gaan, dus.. 11:45 halen, lunchen, 13:00 weer naar school en dan om 15:15 weer halen, eventueel ook meteen zijn broertje (als ik die niet al thuis heb). Aan de hand van de toestand van hem aan het einde van de dag zullen we besluiten hoe lang hij morgen dan naar school gaat.. ergo, krijg ik hem uitgeput thuis dan is een halve dag morgen het beste.
12:30
Heb Miek thuis voor de lunch, het is wel gezellig.. heeft goed gegeten en is nu heerlijk aan het spelen..
Miek is wel moe maar lijkt het wel naar zijn zin te hebben op school, dus breng ik hem zo weer terug.. ook omdat ik benieuwd ben hoe ik hem dan de rest van de middag/avond heb.. of ie het trekt.
Luuk schijnt het ook goed te doen op de creche.. moest een half uurtje huilen toen zijn moeder was vertrokken maar dat kwam weer goed. Hij heeft alleen nog wat moeite met de oudere jongens.. die zijn wat te druk voor hem. Maar meestal trekken ze die jongens de groep uit naar de ruimte ernaast, daar kunnen ze dan hun gang gaan, dus daar heeft Luuk dan ook geen last van.
17:10
Spul weer thuis..
Luuk heeft het goed gedaan, goed geslapen, goed gegeten..
Mika heb ik moe maar voldaan thuis.. prima dus.. Ik moest nog even aan een meisje vragen hoe ze heet omdat hij haar zo leuk vind.. ze heet Lexi.
Verder kan hij het goed vinden met Deslie.. dat is een jongentje die we maar al te goed kennen van de speeltuin. Toen ik met Mika een keer naar de kabelbaan ging stond Deslie daar met zijn vriendjes en toen mocht Mika niet meespelen.. "Jij bent nog veel te klein voor de kabelbaan." zei Deslie. Mika kwam toen half snikkend op mij af om dat te vertellen waarop ik riep: "Nou, volgens mij is ie kleiner dan jij bent, hij lijkt wel een baby!". Waarop Mika op het jochie afstapte en zei: "Mijn papa zegt dat jij een baby bent!".
In ieder geval besloten we toen dat het geen lief jongetje is, hetzelfde jongetje dus waar hij nu enige klik mee vind..
Nu zit ie 'rustig' film te kijken.. echt rustig dus.. heerlijk voldaan en smullend van de patat die ik in zijn broodtrommel heb gedaan.. jaja, zo doen papa's dat. En Luuk is ook rustig aan het spelen met de plastic prikkertjes die hij op verschillende plekken in de huiskamer aan het verstoppen is.. die mag ik straks dan gaan zoeken.
Ze hebben hem weer eens gel in zijn haar gedaan, dus hij lijkt wel Pietje Prik.
Heerlijke nacht gehad.. dat weet ik omdat ik een stuk of tig keer het in alle bewustzijn heb mogen meemaken.. ik zag de hele nacht een huilende peuter en een oververmoeide kleuter voor ogen.. met nare gevoelloze kinderleidsters en strenge juffen die mijn kinderen haten.
Om 6:00 klaarwakker.. mijn ega ook.. de kleuter om 6:30 en de peuter om 6:35..
Het wordt een lange lange dag..
1 kind gaat zo naar creche.. afwachten hoe dat gaat.. ik zal ze rond elven bellen om te vragen hoe het gaat.. gaat het goed dan mag ie blijven, zo niet.. dan haal ik hem maar weer.. we geven dit keer iets mee waarmee hij vertrouwd is, een beertje of zoiets.. misschien dat dat helpt.
Ander kind gaat naar school, we willen proberen hem toch een hele dag naar school te laten gaan, dus.. 11:45 halen, lunchen, 13:00 weer naar school en dan om 15:15 weer halen, eventueel ook meteen zijn broertje (als ik die niet al thuis heb). Aan de hand van de toestand van hem aan het einde van de dag zullen we besluiten hoe lang hij morgen dan naar school gaat.. ergo, krijg ik hem uitgeput thuis dan is een halve dag morgen het beste.
12:30
Heb Miek thuis voor de lunch, het is wel gezellig.. heeft goed gegeten en is nu heerlijk aan het spelen..
Miek is wel moe maar lijkt het wel naar zijn zin te hebben op school, dus breng ik hem zo weer terug.. ook omdat ik benieuwd ben hoe ik hem dan de rest van de middag/avond heb.. of ie het trekt.
Luuk schijnt het ook goed te doen op de creche.. moest een half uurtje huilen toen zijn moeder was vertrokken maar dat kwam weer goed. Hij heeft alleen nog wat moeite met de oudere jongens.. die zijn wat te druk voor hem. Maar meestal trekken ze die jongens de groep uit naar de ruimte ernaast, daar kunnen ze dan hun gang gaan, dus daar heeft Luuk dan ook geen last van.
17:10
Spul weer thuis..
Luuk heeft het goed gedaan, goed geslapen, goed gegeten..
Mika heb ik moe maar voldaan thuis.. prima dus.. Ik moest nog even aan een meisje vragen hoe ze heet omdat hij haar zo leuk vind.. ze heet Lexi.
Verder kan hij het goed vinden met Deslie.. dat is een jongentje die we maar al te goed kennen van de speeltuin. Toen ik met Mika een keer naar de kabelbaan ging stond Deslie daar met zijn vriendjes en toen mocht Mika niet meespelen.. "Jij bent nog veel te klein voor de kabelbaan." zei Deslie. Mika kwam toen half snikkend op mij af om dat te vertellen waarop ik riep: "Nou, volgens mij is ie kleiner dan jij bent, hij lijkt wel een baby!". Waarop Mika op het jochie afstapte en zei: "Mijn papa zegt dat jij een baby bent!".
In ieder geval besloten we toen dat het geen lief jongetje is, hetzelfde jongetje dus waar hij nu enige klik mee vind..
Nu zit ie 'rustig' film te kijken.. echt rustig dus.. heerlijk voldaan en smullend van de patat die ik in zijn broodtrommel heb gedaan.. jaja, zo doen papa's dat. En Luuk is ook rustig aan het spelen met de plastic prikkertjes die hij op verschillende plekken in de huiskamer aan het verstoppen is.. die mag ik straks dan gaan zoeken.
Ze hebben hem weer eens gel in zijn haar gedaan, dus hij lijkt wel Pietje Prik.
woensdag 7 september 2011
gedoe
Wat een gedoe..
1 kind naar de creche, 1 kind naar school..
De jongste heeft het ineens niet meer naar zijn zin op de creche.. heeft vanochtend de hele ochtend gehuild totdat papa moest worden gebeld.. of ie wat eerder kon worden opgehaald. Dus om 11:15 een peuter ophalen.. om 12:15 een kleuter ophalen, die per ongeluk trouwens naar de naschoolse-opvang was gestuurd in plaats van naar het schoolplein waar ik samen met peuter stond te wachten..
Kleuter heeft het naar zijn zin op school maar toch adviseren ze hem eerder op te halen (net zoals ze dat voor peuter adviseren) simpelweg omdat het allemaal nog wat zwaar is.. zo'n hele dag op school.. in de loop van de vroege middag is kleuter moe en niet meer in staat mee te lopen met de rest.
Zucht.............
Ik ben ook moe, die 2 kinderen thuis is niets minder dan een weinig prettige uitdaging. Zeer veel onrust in het beste geval en zeer veel frustratie in het ergste geval.
Maar het zit me gewoon niet lekker, vooral peuter niet.. we vragen zo veel van hem.. een nieuwe creche, nieuwe kinderen, nieuwe leidsters, een grote broer in de ruimte daarnaast (hij kan hem vaak zien of horen spelen).. verder weet ie heel goed dat zijn huis 200 meter verder is. Het is wel erg verwarrend voor hem denk ik zo.
En als ouder wordt je dan ook wat kritisch.. dat 1 van de leidsters slechthorend is, een jampottenbril op heeft en ook nog eens schoenmaat 57 heeft (met sandalen!) maakt haar dan natuurlijk ook een slechte leidster voor mijn kind, me dunkt dat ie alleen maar huilt, wat een nare trut!
Zucht........
Ik zou ze het liefst altijd thuis houden, dan hoeven ze die zware wereld niet in.. en tegelijkertijd zou ik ze het liefst het huis uit hebben, want tja..
Belevenissen van het afgelopen uur..
- Kleuter hangt plastic stetoscoop aan nek van peuter en trekt, peuter over de zeik.
- Kleuter hangt stetoscoop aan benen en trekt, peuter over de zeik.
- Kleuter gooit stetoscoop naar hoofd peuter alsof het een lasso is, peuter over de zeik.
- Kleuter wil de hele tikkertje spelen en tikt dan zo hard dat peuter omvalt, peuter over de zeik.
- Kleuter brult de hele tijd als een tijger.
- Peuter gilt en huilt vanwege frustratie en drukte.
- Kleuter wil dat peuter met hem poppekast gaat spelen, peuter is dan de pop, hij moet met zijn hoofd voor de opening gaan zitten.. peuter over de zeik.
- Peuter drinkt wat.. kleuter ziet dat en begint: "Blaahh.. Ik wil ook drinkuuuhh". Leg hem uit dat ie dat ook gewoon kan vragen want "Je hebt een mondje" in reaktie daarop gooit iet zijn nieuwe broodtrommel keihard tegen de vloer, die in 2 delen uiteen valt.. gevolg? Gekrijs, gebrul (van beide natuurlijk want ja.. als kleuter brult dan gaat peuter ook) en kleuter een minuut of wat op de trap.
- Kleuter loopt de hele tijd achter peuter aan, de heeeeeeele tijd dus.. Peuter wordt er helemaal gek van.
- Kleuter wil treintje spelen en hij is de conducteur en peuter is pasagier dus.. de uitschuiffluit die peuter in de mond heeft wordt eruit gerukt (die is voor de conducteur).. peuter over de zeik.
Heb net kleuter alleen laten spelen in kinderkeuken zodat peuter even alleen kon rommelen, ging voor wel 45 minuten goed.. met enig ingrijpen hier en daar..
En nu krijgen we het hele eet- en bedgebeuren, goh ik heb er zo'n zin in!
Dit is een redelijk goeie dag.. maar heb er geen lol in.
Ik zou ze het liefst altijd thuis houden, dan hoeven ze die zware wereld niet in.. en tegelijkertijd zou ik ze het liefst het huis uit hebben, want tja..
Belevenissen van het afgelopen uur..
- Kleuter hangt plastic stetoscoop aan nek van peuter en trekt, peuter over de zeik.
- Kleuter hangt stetoscoop aan benen en trekt, peuter over de zeik.
- Kleuter gooit stetoscoop naar hoofd peuter alsof het een lasso is, peuter over de zeik.
- Kleuter wil de hele tikkertje spelen en tikt dan zo hard dat peuter omvalt, peuter over de zeik.
- Kleuter brult de hele tijd als een tijger.
- Peuter gilt en huilt vanwege frustratie en drukte.
- Kleuter wil dat peuter met hem poppekast gaat spelen, peuter is dan de pop, hij moet met zijn hoofd voor de opening gaan zitten.. peuter over de zeik.
- Peuter drinkt wat.. kleuter ziet dat en begint: "Blaahh.. Ik wil ook drinkuuuhh". Leg hem uit dat ie dat ook gewoon kan vragen want "Je hebt een mondje" in reaktie daarop gooit iet zijn nieuwe broodtrommel keihard tegen de vloer, die in 2 delen uiteen valt.. gevolg? Gekrijs, gebrul (van beide natuurlijk want ja.. als kleuter brult dan gaat peuter ook) en kleuter een minuut of wat op de trap.
- Kleuter loopt de hele tijd achter peuter aan, de heeeeeeele tijd dus.. Peuter wordt er helemaal gek van.
- Kleuter wil treintje spelen en hij is de conducteur en peuter is pasagier dus.. de uitschuiffluit die peuter in de mond heeft wordt eruit gerukt (die is voor de conducteur).. peuter over de zeik.
Heb net kleuter alleen laten spelen in kinderkeuken zodat peuter even alleen kon rommelen, ging voor wel 45 minuten goed.. met enig ingrijpen hier en daar..
En nu krijgen we het hele eet- en bedgebeuren, goh ik heb er zo'n zin in!
Dit is een redelijk goeie dag.. maar heb er geen lol in.
zondag 3 juli 2011
dinsdag 31 mei 2011
Angst
Trek me terug..
De angst blijft aan me vreten..
Ik tril, ik zweet, ik ben vreselijk bang.
Het is nooit anders geweest, al die angst, elke minuut van mijn leven, het maakte mij bitter vanaf mijn kinderjaren. Zo bang voor conflict dat ik alles uit de weg ga, daardoor enorm gefrustreerd raak en dus conflicten krijg.
Smachten naar vriendschap, naar warmte, naar aandacht, naar respect, naar iemand die tegen mij opkijkt, naar iemand die mij mooi vind, geloofd, waardeerd. Maar tegelijkertijd het zo niet voelen, ik wordt niet gezien, zo voel ik het, ik ben altijd alleen. Ik smacht naar contact met mensen maar haat ze door en door.. ik ben te zwak om het aan te kunnen.
Ik ben stom geweest om 2 kinderen en een vrouw van mij afhankelijk te laten zijn, het was een stomme keus, ik zadel hen met mij op, een vader en man waarop ze niet kunnen bouwen.
Schiet mij maar lek.
De angst blijft aan me vreten..
Ik tril, ik zweet, ik ben vreselijk bang.
Het is nooit anders geweest, al die angst, elke minuut van mijn leven, het maakte mij bitter vanaf mijn kinderjaren. Zo bang voor conflict dat ik alles uit de weg ga, daardoor enorm gefrustreerd raak en dus conflicten krijg.
Smachten naar vriendschap, naar warmte, naar aandacht, naar respect, naar iemand die tegen mij opkijkt, naar iemand die mij mooi vind, geloofd, waardeerd. Maar tegelijkertijd het zo niet voelen, ik wordt niet gezien, zo voel ik het, ik ben altijd alleen. Ik smacht naar contact met mensen maar haat ze door en door.. ik ben te zwak om het aan te kunnen.
Ik ben stom geweest om 2 kinderen en een vrouw van mij afhankelijk te laten zijn, het was een stomme keus, ik zadel hen met mij op, een vader en man waarop ze niet kunnen bouwen.
Schiet mij maar lek.
crap
Alles is crap#!
Teveel om op te noemen, zoveel, ik kan het niet uitleggen, het is teveel.
Ik heb zorg nodig..
Teveel om op te noemen, zoveel, ik kan het niet uitleggen, het is teveel.
Ik heb zorg nodig..
zondag 15 mei 2011
zaterdag 26 februari 2011
zaterdag 1 januari 2011
Op naar een mooi jaar!
En toen was het al weer 2011!!!! in het begin van de avond had ik er gisteren een zwaar hoofd in of ik het wel zou redden tot 12 uur. Maar ja, dan ga je over 20.00 uur heen en ineens sta je oliebollen te bakken (niet zo lekker door de olie en het gebrek aan de liefde voor die dingen). Dan is het 22.00 uur en neem je een drankje. Ach, laten we maar vast douchen. Gaan we in ieder geval enigszins schoon het bed in straks. En daar was het 23.30 uur. Mika wou graag wakker gemaakt worden voor het vuurwerk. Dus stond ik braaf aan zijn bed. Eerst had hij er helemaal geen zin in. Even later roept meneer dat hij helemaal in de war is. Wat een ventje! Hahahaha. Uiteindelijk komt hij er toch maar uit. Eerst nog wat slaperig en wat zieligjes. Maar dan ziet hij de oliebollen en de chips... Pling! Meneer doet het weer helemaal. Dat is leuk, midden in de nacht wakker zijn en snoepen! ;-) Het hele nieuwjaarsgebeuren vond Mika volgens mij wat vreemd. De chips had meer zijn aandacht. Hahaha... Toch naar buiten gegaan om naar het enorme vuurwerk te kijken dat ons beloofd was. Nou, zo veel was dat dus niet... Of men had geen zin of wij hebben gewoon Amsterdam met al de herrie te veel in ons hoofd... Mika was er in ieder geval niet van gecharmeerd. Hij vond het te veel lawaai en wou weer naar binnen. Daar waar hij vorig jaar nog zo graag een sterretje brandde, wou hij daar nu niets van weten. Oké, dan weer naar binnen. Lukas was zacht huilend wakker geworden van het vuurwerk. Hij ging dus ook maar even mee naar beneden. Niet lang erna zat hij met een lachend koppie een schaaltje pap weg te slobberen. Mooi kind hoor! Om 01.00 uur vonden pa en moe het wel welletjes en gingen met de kids naar boven. Lukas is heel snel weer gaan slapen. Mika was een ander verhaal. Twee keer huilen in bed en vervolgens zie ik verwilderd dat Mika aan mijn bed staat. Ben maar even bij hem in bed gaan liggen. Volgens mij ben ik zelf weggedoezeld, want het was tegen half 4 dat ik uit zijn bed sloop om vervolgens mij naast mijn man te vleien. Rond half 9 vanochtend stond Mika een mijn bed:"Mam, de lamp is gebrand! Mag ik tv kijken?" Al snel hoorde ik Lukas ook. Stoer als ik was, ben ik in een joggingbroek en slobbertrui met de kids naar beneden gegaan. Kan Mark nog even slapen zodat hij de boel aan het eind van de middag op kan vangen. Hahahaha
En zo zitten we dan beneden. Mika heeft 2 rondjes van de treinrails gemaakt en is daar heerlijk mee aan het spelen terwijl hij af en toe naar de cd met Sinterklaas- en Kerstliedjes luistert. Lukas is goed aan het spelen in de box en babbelt er af en toe op los.
Mark nog op één oor... En ik... daar zit ik dan...in mijn kloffie te typen en te kijken naar mijn kids terwijl ik ondertussen mijn gedachten laat afglijden naar het vorige jaar. Een jaar dat begon met een gezinsuitbreiding. Ik zie me nog met mijn uitgelubberde buik met versgebakken Lukas op mijn arm, Mika aan mijn zij en Mark met t fototoestel voor het raam staan. Slapeloze nachten en veel gesus midden in de nacht om nog een beetje te kunnen slapen. Ondertussen trots genietend van de ontwikkelingen en de fantastische koppies van onze kids. De zoektocht naar een andere woning die al gauw eindigde. Ons nieuwe avontuur die begon met een verhuizing naar de Kwakel waar we een heerlijke eengezinswoning hebben bemachtigd. Elk kind een eigen kamer en dan nog een zolder over. Een tuin om in te spelen en volop groen en dieren om ons heen. Geweldig! Vlak voor onze verhuizing werd Mika al weer 3 jaar. Wat een wijs mannetje met een eigen willetje... Een mooi kind om te zien (vind ik) met geweldige uitspraken. Meneer had wel een beetje last van de verhuizing, maar lijkt zijn plekje gevonden te hebben.
Dan hebben we nog de wisseling van kinderdagverblijf die zonder moeilijkheden verliep en de mogelijke gezinsuitbreiding die even wat hobbels gaf. Uiteindelijk gaan we toch gewoon met ons viertjes verder. Lukas vierde zijn eerste verjaardag en babbelt er vrolijk op los. Ook al weer zo'n mooi kind om te zien en mee te maken! Zie daar een trotse moeder.. ;-) Dan nog de enorme sneeuwval die aardig wat in het honderd kan gooien maar die je ook weer creatief maakt...
Tot slot een verhuizing van oma die dichter bij ons in de buurt is komen wonen. En dan heb ik het nu alleen over de grote dingen in ons gezin.
Ik ben erg benieuwd naar de dingen die we mee gaan maken in het nieuwe jaar. Ik kijk erg uit naar het moment waarop Lukas gaat lopen. Ik zie me al met mijn 2 mannen een ommetje maken en heerlijk spelen in de speeltuin. Langzaamaan zal ons huis er gezelliger en opgeruimder uit gaan zien. Eigenlijk heb ik wel zin in het nieuwe jaar. Kom maar weer op met alle facetten van het leven. Maar eerst vanavond wel op tijd naar bed. Anders kan het nog weleens een lastige start worden... Hahahaha
Abonneren op:
Posts (Atom)